Όσο κι αν δεν είναι επιθυμητό ν' αναφερόμαστε σε δυσάρεστα γεγονότα που μας καταθλίβουν, δεν μπορούμε ωστόσο να ρίχνουμε στη λήθη κάποια θλιβερά περιστατικά που αποτελούν μέρος της ιστορίας μας, της οποίας τα διδάγματα μας χρειάζονται για να χαραχτεί πάνω σε ανθρωπινότερες βάσεις το μέλλον μας, σαν ατόμων και σαν έθνους.
Χωρίς να υποβαθμίζουμε τη σοβαρότητα και την τραγικότητα των όσων συνέβησαν και στο δικό μας χωριό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου που ακολούθησε, ξεχωρίζουμε παρ' όλα αυτά ένα συμβάν που μπροστά του ωχριούν οι τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη. Και το ξεχωρίζουμε για ένα ακόμα λόγο επειδή έλαβε χώρα στον Τρίλοφο Πιερίας.
Ήταν τη νύχτα της 17ης Ιουλίου 1943. Αιφνιδιαστικά οι γκεσταπίτες του Γερμανού επιλοχία Λόχερ μπήκαν στο χωριό Τρίλοφος. Μέχρι να χαράξει η μέρα, είχαν καταφέρει να μαζέψουν όλους όσοι δεν πρόλαβαν να τρέξουν να σωθούν στις γύρω ρεματιές. Τράβηξαν ξέχωρα τους άντρες του χωριου. Ο Βενιαμίν Λόχερ άρχισε να διαβάζει τη λίστα του θανάτου.
« Κώστας Παπάζογλου, Γιάννης Παπάζογλου, Μιχάλης Παπάζογλου...».
Ο μπάρμπα-Παναγιώτης Παπάζογλου φορούσε ακόμη στο πέτο το πένθος για το μεγάλο του γιο Νίκο, που είχε σκοτωθεί στην Αλβανία. Εκείνο το πρωινό του Ιούλη θα θρηνούσε, αλίμονο, και για το χαμό των τριών παιδιών που του είχαν απομείνει.
Δυο φορές προσπάθησε να σώσει τη ζωή τους. 'Οταν ο Γερμανός επιλοχίας της Γκεστάπο, ο Βενιαμίν Λόχερ, πρόσταξε τον Γιάννη και τον Μιχάλη να κλωτσήσουν το κοφίνι κάτω από τα πόδια, όπου έστεκε με τη θηλιά στο λαιμό ο αδελφός τους Κώστας, ο μπάρμπα -Παναγιώτης ικέτεψε να πάρει τη θέση του στην κρεμάλα. Ο Λόχερ τον έσπρωξε βάναυσα προς το πλήθος. Ένας στρατιώτης του κλώτσησε τελικά το κοφίνι, μπρος στα έκπληκτα και τρομαγμένα μάτια των χωριανών.
Ο 22χρονος Γιάννης και ο 17χρονος Μιχάλης στέκονταν σε λίγο, μαζί με άλλους δέκα συγχωριανούς τους, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ο μπαρμπα-Παναγιώτης και η γυναίκα του έπεσαν και πάλι στα πόδια του Λόχερ, εκλιπαρώντας τον να τους χαρίσει τουλάχιστον έναν γιο. «Όποιον να’ ναι», έκλαιγε ο γέροντας, «έναν τουλάχιστον και μπαίνω εγώ στη θέση του».
«Αν ήσουν καλός πατέρας, δεν θα γεννούσες τέτοια παιδιά», στρίγκλισε ο Γερμανός επιλοχίας, που ήταν μάλιστα και θεολόγος!
Πολλές φορές, άλλωστε, στο παρελθόν ο Λόχερ κατηγορήθηκε για πολλές ακόμα δολοφονίες αμάχων και εμπρησμούς χωριών της Πιερίας. Όταν μάλιστα γύρισε στη Γερμανία έγινε και παπάς!
Χρόνια μετά, ο Κατερινιώτης γιατρός Μ. Τερζόπουλος που έγραψε και βιβλίο με τον τίτλο: "Πάπα-Λόχερ απολογήσου", έψαξε και τον βρήκε, τον Οκτώβρη του 1982, στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας, όπου υπηρετούσε την Εκκλησία του Χριστού(!) ως εκκλησιαστικός σύμβουλος. Αρνήθηκε τη συμμετοχή του σε εκτελέσεις αμάχων.
«Ούτε φόνευσα, ούτε κακοποίησα κανένα», είπε. «Οι τύψεις συνειδήσεώς μου προέρχονται από το γεγονός πως εμείς, ως γερμανική μεγάλη δύναμη, επιτεθήκαμε σε ένα μικρό λαό και του δημιουργήσαμε καταστροφές». Και ζήτησε απλά...άφεση αμαρτιών.
Τον επόμενο χρόνο , το 1983, ο πάπα-Λόχερ έστειλε στον Τρίλοφο επιστολή συγγνώμης. Όμως, ο γερο Παναγιώτης, με τα τέσσερα πένθη στο πέτο και τα χαμένα λογικά, δεν ζούσε πια.
Χωρίς να υποβαθμίζουμε τη σοβαρότητα και την τραγικότητα των όσων συνέβησαν και στο δικό μας χωριό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου που ακολούθησε, ξεχωρίζουμε παρ' όλα αυτά ένα συμβάν που μπροστά του ωχριούν οι τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη. Και το ξεχωρίζουμε για ένα ακόμα λόγο επειδή έλαβε χώρα στον Τρίλοφο Πιερίας.
Ήταν τη νύχτα της 17ης Ιουλίου 1943. Αιφνιδιαστικά οι γκεσταπίτες του Γερμανού επιλοχία Λόχερ μπήκαν στο χωριό Τρίλοφος. Μέχρι να χαράξει η μέρα, είχαν καταφέρει να μαζέψουν όλους όσοι δεν πρόλαβαν να τρέξουν να σωθούν στις γύρω ρεματιές. Τράβηξαν ξέχωρα τους άντρες του χωριου. Ο Βενιαμίν Λόχερ άρχισε να διαβάζει τη λίστα του θανάτου.
« Κώστας Παπάζογλου, Γιάννης Παπάζογλου, Μιχάλης Παπάζογλου...».
Ο μπάρμπα-Παναγιώτης Παπάζογλου φορούσε ακόμη στο πέτο το πένθος για το μεγάλο του γιο Νίκο, που είχε σκοτωθεί στην Αλβανία. Εκείνο το πρωινό του Ιούλη θα θρηνούσε, αλίμονο, και για το χαμό των τριών παιδιών που του είχαν απομείνει.
Δυο φορές προσπάθησε να σώσει τη ζωή τους. 'Οταν ο Γερμανός επιλοχίας της Γκεστάπο, ο Βενιαμίν Λόχερ, πρόσταξε τον Γιάννη και τον Μιχάλη να κλωτσήσουν το κοφίνι κάτω από τα πόδια, όπου έστεκε με τη θηλιά στο λαιμό ο αδελφός τους Κώστας, ο μπάρμπα -Παναγιώτης ικέτεψε να πάρει τη θέση του στην κρεμάλα. Ο Λόχερ τον έσπρωξε βάναυσα προς το πλήθος. Ένας στρατιώτης του κλώτσησε τελικά το κοφίνι, μπρος στα έκπληκτα και τρομαγμένα μάτια των χωριανών.
Ο 22χρονος Γιάννης και ο 17χρονος Μιχάλης στέκονταν σε λίγο, μαζί με άλλους δέκα συγχωριανούς τους, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ο μπαρμπα-Παναγιώτης και η γυναίκα του έπεσαν και πάλι στα πόδια του Λόχερ, εκλιπαρώντας τον να τους χαρίσει τουλάχιστον έναν γιο. «Όποιον να’ ναι», έκλαιγε ο γέροντας, «έναν τουλάχιστον και μπαίνω εγώ στη θέση του».
«Αν ήσουν καλός πατέρας, δεν θα γεννούσες τέτοια παιδιά», στρίγκλισε ο Γερμανός επιλοχίας, που ήταν μάλιστα και θεολόγος!
Πολλές φορές, άλλωστε, στο παρελθόν ο Λόχερ κατηγορήθηκε για πολλές ακόμα δολοφονίες αμάχων και εμπρησμούς χωριών της Πιερίας. Όταν μάλιστα γύρισε στη Γερμανία έγινε και παπάς!
Χρόνια μετά, ο Κατερινιώτης γιατρός Μ. Τερζόπουλος που έγραψε και βιβλίο με τον τίτλο: "Πάπα-Λόχερ απολογήσου", έψαξε και τον βρήκε, τον Οκτώβρη του 1982, στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας, όπου υπηρετούσε την Εκκλησία του Χριστού(!) ως εκκλησιαστικός σύμβουλος. Αρνήθηκε τη συμμετοχή του σε εκτελέσεις αμάχων.
«Ούτε φόνευσα, ούτε κακοποίησα κανένα», είπε. «Οι τύψεις συνειδήσεώς μου προέρχονται από το γεγονός πως εμείς, ως γερμανική μεγάλη δύναμη, επιτεθήκαμε σε ένα μικρό λαό και του δημιουργήσαμε καταστροφές». Και ζήτησε απλά...άφεση αμαρτιών.
Τον επόμενο χρόνο , το 1983, ο πάπα-Λόχερ έστειλε στον Τρίλοφο επιστολή συγγνώμης. Όμως, ο γερο Παναγιώτης, με τα τέσσερα πένθη στο πέτο και τα χαμένα λογικά, δεν ζούσε πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου