Αριθμός Θυμάτων. ( Απόσπασμα από το βιβλίο ‘’Έχω όπλο την αγχόνη…’’)

Στις 20 Μαρτίου 1922, ο Άγγλος διπλωμάτης Ρέντελ  συνέταξε ένα μνημόνιο για τις τουρκικές ωμότητες σε βάρος των χριστιανών από το 1919 κι έπειτα.

Στο προοίμιο αυτού του μνημονίου διαβάζουμε:

«Η επίτευξη της ανακωχής με την Τουρκία, στις 30 Οκτωβρίου 1918, φάνηκε να επέφερε μια προσωρινή παύση των διωγμών των μειονοτήτων εκ μέρους των Τούρκων, που διαπράχθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου.

 Στην επιδίωξη αυτών των διωγμών, είναι γενικώς αποδεκτό ότι περίπου 1.500.000 Αρμένιοι χάθηκαν υπό συνθήκες ακραίας βαρβαρότητας, και ότι πάνω από 500.000 ‘Έλληνες εξορίστηκαν, εκ των οποίων συγκριτικώς ελάχιστοι επέζησαν...».

Ο κύριος, λοιπόν, Ρέντελ αναφέρει ότι τα Θύματα των διωγμών ανέρχονται σε 500.000.

Από ένα άλλο έγγραφο197, που συνέταξε ο Άγγλος αντιπρόσωπος στην Κοινωνία των Εθνών, στις αρχές Ιανουαρίου 1922 και που φέρει τα διακριτικά C. 58. 1922. ΙV, μαθαίνουμε τα εξής:

«... ‘Έχει αναγνωριστεί ότι οι Τούρκοι, κατά τη διάρκεια του πολέμου, εξόρισαν πλέον των 550.000 Ελλήνων, από τους οποίους ολίγοι επέζησαν...».

Αποδεικτικό επίσης του γεγονότος ότι το μεγαλύτερο μέρος των ορισθέντων εξοντώθηκε και δεν επέστρεψε ποτέ στις εστίες του, αποτελεί και το παράρτημα «Δ» της αναφοράς198 του Γάλλου ύπατου αρμοστή στην Κωνσταντινούπολη, στρατηγού Πελλέ (Pelle), όπου για παράδειγμα αναφέρονται ότι:

— Από τους συνολικά εξορισθέντες ‘Έλληνες της περιοχής Πάφρας του Πόντου επέστρεψαν μόνο 13.000.

— Από την περιοχή της Σαμψούντας, επί 55.000 εξορισθέντων επέστρεψαν 18.000.

Στα θύματα των διωγμών στον Πόντο αναφέρονται δύο εξέχοντες άνδρες του Ποντιακού Ελληνισμού. Πρόκειται για τον πρόεδρο του Συμβουλίου Ποντίων στο Παρίσι Σωκράτη Οικονόμου και τον πρόεδρο του Συνεδρίου των αντιπροσώπων του Πόντου Κωνσταντίνο Κωνσταντινίδη κάτοικο Μασσαλίας, γιο του άλλοτε ισόβιου δημάρχου Κερασούντας, καπετάν Γιώργη Κωνσταντινίδη.

Οι δύο αυτοί άνδρες, που αγωνίστηκαν σκληρά και ξόδεψαν περιουσίες προκειμένου να προωθήσουν την ιδέα ίδρυσης ανεξαρτήτου κράτους στον Πόντο, με δύο υπομνήματα (10.3.1920 και 10.7.1920) προς τον πρόεδρο της Συνδιάσκεψης Ειρήνης του Παρισιού, αναφέρουν ότι:

Εξορίστηκαν από τον Πόντο, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, 150.000 ‘Ελληνες, από τους οποίους 60.000 έχασαν τη ζωή τους κατά την εξορία.

Αυτοεξορίστηκαν προς τη Ρωσία 250.000 ‘Ελληνες του Πόντου για ν’ αποφύγουν τους διωγμούς. Οι περισσότεροι από αυτούς ακολούθησαν το ρωσικό στρατό, όταν αυτός εγκατέλειψε τον Πόντο (Ιαν.-Μαρ. 1918). Πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους στους δρόμους της αυτοεξορίας τους ή όταν επεχείρησαν να επιστρέψουν στις εστίες τους μετά τον πόλεμο υπέστησαν νέους διωγμούς.

Χένρυ Μοργκεντάου

‘Οπως ήδη αναφέραμε, ο Αμερικανός πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη Χένρυ Μοργκεντάου αναφέρει ότι τα Θύματα του πρώτου διωγμού των Ελλήνων, δηλαδή προ του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, ανέρχονταν σε 400.000.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι αγγλικές και γαλλικές πηγές αναφέρουν ότι τα θύματα των Ελλήνων ήταν από 500.000 έως 550.000.

Πιστεύουμε ότι η πλέον ακριβής και λεπτομερής πηγή πληροφοριών για τα θύματα των Ελλήνων, τόσο πριν όσο και κατά τον πόλεμο, είναι η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1919. Στις σελίδες από 409 έως 413 δίνει αναλυτικούς πίνακες κατά περιοχές.

 Είναι αδύνατον, και θα ήταν άστοχη και επιπόλαια πολιτική αντίληψη, να αναφερθούν ψευδή ή παραποιημένα στοιχεία, το 1919, με τέτοια λεπτομέρεια. Μετά τον πόλεμο υπήρχαν συμμαχικά στρατεύματα στις περισσότερες πόλεις και επαρχίες που αναφέρει η ΒΙΒΛΟΣ. Όλα Θα μπορούσαν να καταρρεύσουν αν, έστω και σε λίγες εξαιρέσεις, Θα διαπιστωνόταν ότι τα στοιχεία δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Οι πίνακες του Οικουμενικού Πατριαρχείου συμπεριελήφθησαν και σε ξεχωριστές αναφορές προς τα υπουργεία των Εξωτερικών των συμμαχικών κρατών και τους εντοπίσαμε στη Γαλλία και στην Αγγλία.

Τονίζουμε ακόμη μια φορά ότι η γενοκτόνος πολιτική των Νεοτούρκων κατά των Ελλήνων ήταν γενική, χωρίς εξαιρέσεις περιοχών, και εφαρμόστηκε σε περίοδο που ο ελληνικός στρατός ή δεν συμμετείχε στον πόλεμο ή -όταν μπήκε σ’ αυτόν- πολεμούσε σε μέτωπα που δεν είχαν καμιά επαφή με έδαφος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ακόμη πρέπει να τονίσουμε ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της υπόψη περιόδου, ουδείς μουσουλμάνος που διέμενε σε ελληνικό έδαφος υπέστη οιονδήποτε διωγμό. Στο δε ελληνικό Κοινοβούλιο υπήρχαν συνεχώς μουσουλμάνοι βουλευτές.

Απόσπασμα από το βιβλίο ‘’Έχω όπλο την αγχόνη…’’ εκδόσεις Ερωδιός.