Κριτικές απόψεις για τις αδιανόητες θέσεις των μαρξιστών του Λένιν, έναντι των τουρκικών - τουρανιστικών θέσεων του Μουσταφά Κεμάλ.

Κι ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος διερωτάται: Ποιος θα μπορούσε να φαντασθεί σήμερα πως ο σοβιετικός λαός θα πλήρωνε με εκατομμύρια θύματα την αλλαγή του και κοντά σ’ αυτή και την σφαγή της ελίτ των θεωρητικών του και στρατιωτικών του τέκνων, που ένας-ένας και με περισσή δειλία αποκαθίστανται σήμερα σιγά-σιγά;
 Πού βρήκε άραγε ο Τσιτσέριν τον “εργαζόμενο τουρκικό λαό”, που βρίσκεται σήμερα σε καθεστώς εσωτερικής κατοχής, με τις διάφορες εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες να καταδυναστεύονται;
Πρέπει με ευθύτητα να ομολογηθεί πως αποτελεί στίγμα στην ιστορία της ανθρωπότητας, να χαρακτηρίζεται κάποιος ως φίλος και σύμμαχος, αλλά και να ταυτίζεται ένα έθνος ολοκληρωτικά μαζί του, δηλαδή με τον ηθικό αυτουργό και τον σφαγέα του ελληνισμού του Πόντου και της Ιωνίας και μάλιστα να χαρακτηρίζεται ως φίλος και σύμμαχος της οκτωβριανής επανάστασης, που υποτίθεται πως αυτή έγινε μόνο και μόνο για τις ελευθερίες των λαών και την απολύτρωσή τους από τα δεσμά της “ιμπεριαλιστικής” και “καπιταλιστικής” εκμετάλλευσης και “καταπίεσης”.
 Αντί λοιπόν ο τουρκικός “τουρανισμός” να χαρακτηρίζεται ως εχθρός της ανθρωπότητας (hostes humanum) αντίθετα οι σοβιετικοί ταυτίστηκαν με ένα λαό (τον τουρκικό) που μέχρι τότε έδωσε στην ιστορία, δηλαδή για διάστημα πέντε περίπου αιώνων και πλέον, δείγματα της πιο στυγνής και απάνθρωπης συμπεριφοράς και κατοχής, αλλά και αναγκαστικής εκμετάλλευσης και δουλείας διάρκειας αιώνων ολόκληρων, σε βάρος των πιο πολιτισμένων λαών του κόσμου.
 Δε διανοείται ο νους του ανθρώπου σε ποια κληρονομικά άραγε αγαθά του τουρκικού έθνους, στηρίχθηκαν οι σοβιετικοί για να ταυτίσουν τις έννοιες της ισότητας, της ελευθερίας και της αδελφοσύνης με τους απογόνους του Αττίλα, του Τσέγκις Χαν και του Ταμερλάνου.
Οι σοβιετικοί από την πρώτη στιγμή ταύτισαν τη δημιουργία του νέου κράτους τους, την ύπαρξη και το είναι του νέου συστήματος τους με την ανατολική νοοτροπία και τον ασιατικό τρόπο αλληλεγγύης των λαών.
 Ιστορικά είναι πια δεδομένο πώς στην Ευρώπη και το δυτικό πολιτισμό γενικά, οι σοβιετικοί θα εμφανίζονται πάντοτε είτε ως κατακτηταί, είτε ως επισκέπτες και δανειολήπτες. Αυτό άλλωστε δείχνουν σήμερα και τα γεγονότα της επέμβασής τους στον τρόπο σκέψης και ζωής των λαών της Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας, Γιουγκοσλαβίας, Αλβανίας και πρόσφατα του Αφγανιστάν.
 Και για να επανέλθουμε πάλι στα δικά μας, νομίζουμε πως είναι πράγματι αδιανόητο το γεγονός της αναφοράς ενός σύγχρονου ιστορικού μιας χώρας (Ιλιτσώφ) στους πατριώτες αγωνιστές της ελευθερίας μιας άλλης χώρας και να τους αποκαλεί “ελληνικές συμμορίες”
Όμως τα διδάγματα από τη συμπεριφορά αυτή των ηγετών της μπολσεβικικής επανάστασης που ταυτίστηκαν με το κίνημα του Κεμάλ, δείχνουν την ανικανότητα πλεύσης των θεωρητικών των σοβιέτ με τις αρχές του διαλεκτικού υλισμού και τη διδασκαλία των Μαρξ και Έγκελς, σύμφωνα με τις οποίες οι αρετές που πρέπει να πλουτίζουν και να κοσμούν τους “ηγέτες” της μαρξιστικής εξουσίας, πρέπει τουλάχιστον να διακρίνονται κατ’ αυτούς, για τη δύναμη πρόγνωσης των μελλοντικών πολιτικών και οικονομικών γεγονότων και εξελίξεων της κοινωνίας γενικά και των διαφόρων κοινωνικών ομάδων ειδικότερα.
 Όμως η προσήλωση της σοβιετικής εξουσίας στην ανατολή και τον ανατολικό τρόπο σκέψης και ενέργειας και με άλλη έκφραση στον ασιατικό σατραπισμό, δείχνει ότι υπάρχει ευρύ χάσμα φιλοσοφικών και κοσμοθεωρητικών σκέψεων και εννοιών μεταξύ ανατολής και δύσης.
 Έτσι εξηγείται άλλωστε και η έννοια της φράσης των λαών των δυτικών χωρών “ανήκομεν εις την Δύσιν”.

Αχιλλεας Στεφ. Ανθεμιδης