Δικαίωση για τη Γενοκτονία

Κάτω απ' του Πόντου το αιματοβαμμένο χώμα,
 μέσα απ' του χρόνου τ’ άπατα τα βάθη,
 μιλά για την πατρίδα που του άρπαξαν.
 Κι ακόμα, μιλά για του ποντιακού γένους τα πάθη.

Μιλά γι' αυτούς που χρόνια πριν, αποθαμένοι
 εκεί στου Πόντου την πατρώα γη φωνάζουν:
«Σ’ αυτή τη γη μια Ελλάδα είναι θαμμένη!»
Μιλά με πόνο για τις μνήμες που στενάζουν.

«Τραντέλλενα» τον είπανε! Χιλιέλληνα τον λένε!
Αυτός την ιστορία του ποτέ δεν την αρνήθη.
Κι ως δείχνει τα ερείπια, λέει: «Αυτά με καίνε».
Κι ανιστορεί νοσταλγικά πανάρχαιο παραμύθι:

Γόνος μαθές τρισένδοξος της Κομνηνής της Άννας!
Οι ρίζες του απλώνονται κάπου στην Ιωνία.
Γιος λεβεντόκορμος κι αυτός κάποιας ποντιομάνας,
 ψάχνει να βρει δικαίωση για τη γενοκτονία.

Που χρόνια πριν, χρόνια μετά, σαν νάταν χθες πονάει!
Κι η ιστορία την θωρεί με δακρυσμένο βλέμμα
 το μίσος για τον άνθρωπο, μύρια κακά γεννάει
οι γενοκτόνοι έντυσαν μια αλήθεια μέσ’ στο ψέμμα.

Μα κι αν μέσα στον πόνο του του Πόντου ο γιος στενάζει
 κι αν κάποιο δάκρυ του κυλά αργά στάλα τη στάλα,
 τον Διγενή τον πόντιο θανή δεν τον τρομάζει!

«Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλα».

Νεόφυτος Ιορδανίδης