Μάννας αροθυμία

Άπόψ’ τή νύχτας άρχοντας τή Καλαντάρ’ ό φέγγον,
 ολόφωτος, ολόλαμπρος, πρόσωπον χαρεμένον,
 κρεμάεται ’ς σον Ουρανόν, καντήλαν χρυσωμένον.
 Τερεί με και χαμογελά κι αμον κάτ’ θέλ ’ να λέει με
 κι εγώ μαεμέντσα τερώ, έσάσεψα κι έπέμ’να.
Τερώ, τερώ, καλοτερώ, στέκω καλονουνίζω:
-    Άτά τ’όμμάτα τ’έμορφα, με τα πυκνά τ’ όφρύδα,
 το γελαστόν ό πρόσωπον και τό γλυκύν το στόμαν,
 τερώ και παραφέρ’άτα, όμοιάζ’νε τή Κωστάκημ’.
Και άμον φτερωτόν πουλίν έδέβεν άς σ’άχουλ’-ιμ,
 άροθυμίας γιατρικόν, γλυκύν παρηγορίαν:
-    Γιάμ ό Κωστάκης πα τερεί, άμον έμέν τον φέγγον
 άδά ’ς σό φεγγοσκέπαγον τ’άποψιζ’νόν τή νύχταν
 και ’ς Ουρανού το υψηλόν, 'ς σό φεγγοφώς τή νύχτας,
 έρθανε κι ενταμώθανε, μάννας και γιού ομμάτα;
Και για τ’ άτό ό φέγγον γελά και γιά τ’ ατό τερεί με
 και γιά τ’ ατό εσάσεψα κι έπέμ’να μαεμέντσα.

Μάννας καρδία γυρευός, π’ αροθυμά τον γιον άτ’ς.



Απόψε ο νυχτοάρχοντας του Γεναριού φεγγάρι,
 ολόφωτο, ολόλαμπρο, «πρόσωπον χαρεμένον», 
κρέμεται απ’ τον Ουρανό, καντήλι χρυσωμένο.
Με βλέπει και χαμογελά σαν κάτι να μου λέει, 
κοιτάζω, μαγεμένη εγώ κι έμεινα σαστισμένη.
Κοιτώ, κοιτώ, παρατηρώ και καλοσυλλογιέμαι:
Λυτά τα μάτια τα όμορφα, με τα πυκνά τα φρύδια,
 το γελαστό το πρόσωπο και το γλυκό το στόμα,
 τα βλέπω και μου φαίνεται, πως μοιάζουν του Κωστάκη.
 Και σαν το φτερωτό πουλί, πέρασε απ’ το μυαλό μου, 
επιθυμίας φάρμακο, γλυκιά παρηγοριά.
Μην κι ο Κωστάκης μου κοιτά, απόψε το φεγγάρι,
 μέσ' στην φεγγαροσκέπαστη αποψινή βραδιά
 και στο ψηλό του Ουρανού, στο φεγγοφώς της νύχτας,
 ήρθαν κι ανταμωθήκανε μάνας και γιου τα μάτια;
Γιαυτό το φεγγάρι γελά, γιαυτό και με κοιτάζει,
γιαυτό κι εγώ εσάστισα κι έμεινα μαγεμένη.

 Ζητιάνα, μάνας η καρδιά, που πεθυμά τον γιο της.

Πόπη Τσακμακίδου-Κωτίδου