Πόντε μ' άλλο 'κι θα κλαίω

Πόντε μ’, ή ρίζα μ’ και ή ψή μ’, το γονικόν ό τόπον,
 άγιασματένια χώματα, άγαπεμένα μέρα,
 άλλο ’κι κλαίω για τ’έσέν πικρά και πονεμένα.
 ’Κι θά κλαίω τά βάσανα σ’, τά χίλα και τά μύρα,
 τά θλιβερά, τ’απάνθρωπα ντ’έποίκανε ’ς έσέναν.
’Φτάγω καρδίαν σίδερο ν, φτάγω καρδίαν πέτραν.
Πόντε μ’, άλλο ’κι θά κλαίω.
Κι αν έφυγαν οί παλαιοί με το φαρμάκ ’ ’ς σά χείλα,
 ματωμένα κλαψίματα, βαραροθυμαγμένοι,
διπλόν κι αν είχαν θάνατον, διπλοαποθαμένοι,
 κανείνταν τά κλαψίματα και τά μοιρολοΐας.
Έμείς άδά, οί Πόντιοι, έλλαδογεννεμένοι,
 ευλογημέντσας γενεάς κλαδία και φυλλόπα,
’κι ίεύ’μας τ’ άναστέναγμαν ή πικροτραβωδία.
Εμάς ιεϋ’μας δυνατά, ολ ’ έμουν και έντάμαν,
 νά στέκουμε περήφανοι και με τ’έναν λαλίαν,
 νά άγκαλούμε έκεινούς π’εέντανε αιτία
νά χάται άτόσον λαός, μαχαίρα και σπαθία,
κατατρεγμέν’, φαρμακωμέν’ νά ρουζ’ν ’ς σήν προσφυγίαν.
 Ή λαλία μουν δυνατόν νά σείεται ό Κόσμον,
 νά ιφτάν’ ώς τον ουρανόν.
Και οί τρανοί και οί μικροί, Ανατολή και Δύση,
’ς σά τεσσεράκρα τή Κοσμί’, ’ς όλεν την Οικουμένην,
 ό Κόσμον νά ακούει άτο, ό Κόσμον νά μαθάνει,
το κακόν ντο έποίκανε ’ς σ’έμέτερον τό έθνος.
Μη λέτεν είμαι άνούνιγος τον λογισμό μ’ έχάσα.

 

Πόντε μου, δεν θα κλάψω πια

Πόντε, ρίζα μου και ψυχή, ο τόπος των γονιών μου,
 αγιασμένα χώματα, αγαπημένα μέρη.
Δεν κλαίω τώρα πια για σε, πικρά και πονεμένα,
 δεν κλαίω για τα βάσανα, τα χίλια και τα μΰρια, τα θλιβερά,
τ’ απάνθρωπα, που έκαναν σε σένα.
Κάνω σίδερο την καρδιά, κάνω καρδιά από πέτρα.
Πόντε, δεν ξανακλαίω πια...
Κι αν οι παλιοί μας φύγανε με φαρμάκι στα χείλη,
 με ματωμένα δάκρυα, με βαριά νοσταλγία,
 διπλό κι αν είχαν θάνατο,  διπλοαποθαμένοι,
φτάνουνε πια τα κλάματα, φτάνουν τα μοιρολόγια.
 Εμείς εδώ οι Πόντιοι, Ελλαδογεννημένοι,
 ευλογημένης γενεάς, κλαδιά και φυλλαράκια,
δεν μας ταιριάζουν στεναγμοί και τα πικρά τραγούδια.
Σε μας ταιριάζει: Δυνατά, όλοι μαζί κι αντάμα,
να σταθούμε περήφανοι, με δυνατή φωνή
 να καταγγείλουμε αυτούς που γίνανε αιτία,
να χαθούν τόσοι άνθρωποι, με σπαθιά και μαχαίρια,
κατατρεγμένοι, άμοιροι, να ζουν στην προσφυγιά.
Και η φωνή μας δυνατή, να σειέται όλος ο κόσμος,
 να φτάνει ως τον ουρανό.
Και οι τρανοί και οι μικροί, σ’ Ανατολή και Δύση,
 στα τέσσερα άκρα της γης, σ’ όλη την Οικουμένη,
 οι άνθρωποι να το ακούν, ο Κόσμος να το μάθει,
το κακό που εκάμανε, στο δικό μας το γένος.
Μη λέτε, είμαι άσκεφτη, ο λογισμός μου εχάθη.

Πόπη Τσακμακίδου- Κωτίδου

Φιλόλογος -Συγγραφέας