Ο Γιώρ’ς τη Πανίτσ’, έναν χρόνον, καλοκαίρ’ς, Αύγουστος μήνας έτον, ωράζ’ τα πρόατα απάν’ ’ς σον παρχάρ’ τη Τετελερί’ - Σκήτης Κοζάνης.
Μετ’ εκεινού τα πρόατα έχ’ κι αλλωνών πρόατα και όλ’, που έχ’νε πρόατα, με τη σειράν, κάθαν ημέραν εβγαίν’νε ’ς σον παρχάρ’, αλμέγ’νε και παίρ’νε το γάλαν.
Έναν ημέραν,’ς σο ηλιοβασίλεμαν απάν’, εσ’κώθαν τα πρόατα κ επλώθαν’ς σα τσιμένια και βόσκουνταν.
Όλόν την ημέραν ζέστα, ο ήλον χασεύ’ κι ατά εκείσαν αφκά ’ς σα τρανά τα σπεντάμα,’ς σο παχύν και το σερίγκον την εβόραν.
Πολλά ’κ’ εδέβεν, ο ηλόον επιδέβεν τα ραχία, ημέρα ερχίνεσεν να ταράεται με τη νύχταν κι απάν’ ’ς σον παρχάρ’ μαναχόν τη προατίων τα κωδωνόπα γλυκέα ακουσκεύκουσαν και αραία αραία τη σκυλί’ το ύλασμαν, τη τσοπάν το «χοου» «χοου» κι απο μακρά τη λύκονος το γούρνεμαν.
Ο τσοπάνον, ο Γιώρ’ς, είχεν μετ’ ατόν και το γαϊδουρόπον ατ’ κι απάν’ ’ς σο σεμέρ’ εκρεμάουτον η κάπα τ’, το τσαντάι με το ψωμίν και το συφάειν ατ’ και το γιατούκ με το νερόν. Ατό 'πα, το γαϊδουρόπον, έμαθεν, εβόσκουτον κ’ επέγ’νεν οπίσ’ ας’ σα πρόατα.
Ο φέγγον απάν’ ’ς σο φεγγόκομμαν έτον, ολίγον εφώταζεν, άμα πολλά κ’ εκράτεσεν και η σκοτία έρθεν κ’ εγαπάτεψεν. Τα πρόατα μαθεμένα έσαν, μεσανυχτί’ κάθουνταν εκάν δύο ώρας, θα μαρουκούνταν, θ’ αναπάουνταν κ’ επεκεί ξαν θα σ’κούνταν κ’ εβγαίν’νε ’ς σον βοσκίον.
Εκαικά, ο Γιώρ’ς, ερχίνεσεν να ριγά κι αραεύ’ τον γάιδαρον, θα παίρ’ σκεπάεται την κάπαν και κείται και κοιμάται κι ατός ολίγον.
Πάντα ’ς σην ώραν ατ’ εγνέφιζεν, άμα κάποτε εκοιμούτον βαθέα και τα πρόατα μαναχά ’τουν εσκούσαν κ’ αεπέγ’ναν εχάσαν. Τα σκυλιά, μαθεμένα, ερίαζαν τα πρόατα, άμα, όντες ’κ’ έτον ο Γιώρ’ς μετ ατά, τα λυκούδα, κάποτε, εκόμπωναν τα σκυλία.κ’ έκοφταν κ’ επαίρ’ναν έναν πρόαν έτρωαν.
Νέισα, αραεύ’ ο Γιώρ’ς το γαϊδίρ’ και γάιδαρος που δέν ’κ’ έν. Εγροίκ’σεν ντο εέντον και λέει: «Τον αφορισμένον, ατός πώς ξαν εκατήβεν ’ς σο χωρίον. Εντώκαν ’ς σον νουν ατ’ τα γαϊδάρας, θα τρέχ’ από πίς ατουν».
Εκείνο το βράδον ο Γιώρ’ς έμ’ ερίγασεν, έμ’ επείνασεν έμ’ εδίψασεν άμα το κούζεμαν ατ’ κι άλλο πολλά έτον. «Εστά, γάιδαρε,, θα κατηβαίνω ’ς σο χωρίον και θα δείκνω σε ντίλεγον έν’ η δουλεία», έλεεν και ξαν έλεεν ο Γιώρ’ς ώσνα εμέρωσεν.
Αέτσ’ πα, το πρωί έρθεν με τα πρόατα ’ς σα δέντρα, ’ς σα σπεντάμα καικά, εσέγκεν ατα ’ς σην περάν, έρθεν κι ας’ σο χωρίον εκείνος ποιος είχεν σειράν να παίρ’ το γάλαν, εβοήθεσεν κ’ εκείνος έλμεξαν τα πρόατα, ύλτσαν κ’ εσέγκαν το γάλαν ’ς σα κουκούμα, ετελείωσαν κι ας'σου εκάτσαν τα πρόατα
’ς σα εβόρας και τα σκυλιά ολόερά τουν, εκατήβεν ο Γιώρ’ς ’ς σο χωρίον.
Αρ’ εύρεν τον γάιδαρον, επέρεν ας’ σ’ οσπίτ’ το θ’ επαίρνεν κ’ εντώκεν τον ανέφορον για τον παρχάρ’. Εμπροστά ο γάιδαρον, από πίσ’ ο Γιώρ’ς κρούει και πάει και λέει:
-Νε αφορισμένον γενεάν, εγώ τριάντα χρόνα χέρος και απ’ ατό το κατσίν νια εράεψα και νια ετέρεσα κ’ εσύ τούλα ’κι στέκ’ς, κάθαν βράδον και κάθαν ημέραν θα τρέεις ’ς σο χωρίον να ευρίκ’ς γαϊδάραν;
Ο γάιδαρον νια ασ’ σα λόγια και ναι ασ’ σο ξύλον παλίρ’ χαπέρ’.
Εκείνος τη δουλείαν ατ’.Ξαν εποίκεν ατο. Επουγαλεύτεν ο Γιώρ’ς, εζούλτσεν ατον και απ’ ετότε άλλο ο γάιδαρον’κ’ έτρεξεν ’ς σα γαϊδάρας και ο Γιώρ’ς πα ησύχασεν.
Νικος Κυριαζίδης
Αρχιτέκτονας-Μηχανικός
Κοζάνη
Μετ’ εκεινού τα πρόατα έχ’ κι αλλωνών πρόατα και όλ’, που έχ’νε πρόατα, με τη σειράν, κάθαν ημέραν εβγαίν’νε ’ς σον παρχάρ’, αλμέγ’νε και παίρ’νε το γάλαν.
Έναν ημέραν,’ς σο ηλιοβασίλεμαν απάν’, εσ’κώθαν τα πρόατα κ επλώθαν’ς σα τσιμένια και βόσκουνταν.
Όλόν την ημέραν ζέστα, ο ήλον χασεύ’ κι ατά εκείσαν αφκά ’ς σα τρανά τα σπεντάμα,’ς σο παχύν και το σερίγκον την εβόραν.
Ο τσοπάνον, ο Γιώρ’ς, είχεν μετ’ ατόν και το γαϊδουρόπον ατ’ κι απάν’ ’ς σο σεμέρ’ εκρεμάουτον η κάπα τ’, το τσαντάι με το ψωμίν και το συφάειν ατ’ και το γιατούκ με το νερόν. Ατό 'πα, το γαϊδουρόπον, έμαθεν, εβόσκουτον κ’ επέγ’νεν οπίσ’ ας’ σα πρόατα.
Ο φέγγον απάν’ ’ς σο φεγγόκομμαν έτον, ολίγον εφώταζεν, άμα πολλά κ’ εκράτεσεν και η σκοτία έρθεν κ’ εγαπάτεψεν. Τα πρόατα μαθεμένα έσαν, μεσανυχτί’ κάθουνταν εκάν δύο ώρας, θα μαρουκούνταν, θ’ αναπάουνταν κ’ επεκεί ξαν θα σ’κούνταν κ’ εβγαίν’νε ’ς σον βοσκίον.
Εκαικά, ο Γιώρ’ς, ερχίνεσεν να ριγά κι αραεύ’ τον γάιδαρον, θα παίρ’ σκεπάεται την κάπαν και κείται και κοιμάται κι ατός ολίγον.
Πάντα ’ς σην ώραν ατ’ εγνέφιζεν, άμα κάποτε εκοιμούτον βαθέα και τα πρόατα μαναχά ’τουν εσκούσαν κ’ αεπέγ’ναν εχάσαν. Τα σκυλιά, μαθεμένα, ερίαζαν τα πρόατα, άμα, όντες ’κ’ έτον ο Γιώρ’ς μετ ατά, τα λυκούδα, κάποτε, εκόμπωναν τα σκυλία.κ’ έκοφταν κ’ επαίρ’ναν έναν πρόαν έτρωαν.
Νέισα, αραεύ’ ο Γιώρ’ς το γαϊδίρ’ και γάιδαρος που δέν ’κ’ έν. Εγροίκ’σεν ντο εέντον και λέει: «Τον αφορισμένον, ατός πώς ξαν εκατήβεν ’ς σο χωρίον. Εντώκαν ’ς σον νουν ατ’ τα γαϊδάρας, θα τρέχ’ από πίς ατουν».
Εκείνο το βράδον ο Γιώρ’ς έμ’ ερίγασεν, έμ’ επείνασεν έμ’ εδίψασεν άμα το κούζεμαν ατ’ κι άλλο πολλά έτον. «Εστά, γάιδαρε,, θα κατηβαίνω ’ς σο χωρίον και θα δείκνω σε ντίλεγον έν’ η δουλεία», έλεεν και ξαν έλεεν ο Γιώρ’ς ώσνα εμέρωσεν.
Αέτσ’ πα, το πρωί έρθεν με τα πρόατα ’ς σα δέντρα, ’ς σα σπεντάμα καικά, εσέγκεν ατα ’ς σην περάν, έρθεν κι ας’ σο χωρίον εκείνος ποιος είχεν σειράν να παίρ’ το γάλαν, εβοήθεσεν κ’ εκείνος έλμεξαν τα πρόατα, ύλτσαν κ’ εσέγκαν το γάλαν ’ς σα κουκούμα, ετελείωσαν κι ας'σου εκάτσαν τα πρόατα
’ς σα εβόρας και τα σκυλιά ολόερά τουν, εκατήβεν ο Γιώρ’ς ’ς σο χωρίον.
Αρ’ εύρεν τον γάιδαρον, επέρεν ας’ σ’ οσπίτ’ το θ’ επαίρνεν κ’ εντώκεν τον ανέφορον για τον παρχάρ’. Εμπροστά ο γάιδαρον, από πίσ’ ο Γιώρ’ς κρούει και πάει και λέει:
-Νε αφορισμένον γενεάν, εγώ τριάντα χρόνα χέρος και απ’ ατό το κατσίν νια εράεψα και νια ετέρεσα κ’ εσύ τούλα ’κι στέκ’ς, κάθαν βράδον και κάθαν ημέραν θα τρέεις ’ς σο χωρίον να ευρίκ’ς γαϊδάραν;
Ο γάιδαρον νια ασ’ σα λόγια και ναι ασ’ σο ξύλον παλίρ’ χαπέρ’.
Εκείνος τη δουλείαν ατ’.Ξαν εποίκεν ατο. Επουγαλεύτεν ο Γιώρ’ς, εζούλτσεν ατον και απ’ ετότε άλλο ο γάιδαρον’κ’ έτρεξεν ’ς σα γαϊδάρας και ο Γιώρ’ς πα ησύχασεν.
Νικος Κυριαζίδης
Αρχιτέκτονας-Μηχανικός
Κοζάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου