Δεισιδαιμονίες στη Σαντά του Πόντου.

Εκείνες που είχαν ξενιτεμένο «’κ έκουβαρίαζαν για να μη σσιασσιρεύ' τη στράταν ατ ο ξενιτέας» δηλ. να μη χάσει το δρόμο του στην επιστροφή να μη βρει δυσκολίες στη θάλασσα. 

Θεωρούσαν ως καλό οιωνό (γούρι) να δουν κάτι στο δρόμο, και κακό το να χάνουν. Θεωρούσαν ακόμα κακό να έμπαινε στο σπίτι τους το πρωί πρώτα εκείνος τον οποίο δεν έβλεπαν με καλό μάτι, και «εσουνάευαν το ποδαρικόν» εκείνου τον οποίο δεν ήξεραν αν ήταν ογουρλής ή ογουρσούης (αίσιος ή απαίσιος)· και αν μεν το ταξίδι πήγαινε καλά χωρίς αρρώστιες ή περιπέτειες και με κέρδη, τότε στο επόμενο ταξίδι προσκαλούσαν το ίδιο πρόσωπο να μπει πρώτο στο σπίτι.
 Μερικές θεωρούσαν κακό και το να βγει μπροστά τους λαγός, γιατί τους έκοβε το δρόμο, έφερνε εμπόδιο στο ταξίδι. Αν δε για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν, παρηγοριούνταν με το κάθε εμπόδιο σε καλό. Την ημέρα  της αναχώρησης δεν σκούπιζαν το σπίτι.