Η κρίση που μαστίζει τη χώρα μας δεν περιορίζεται στα οικονομικά μας ή θα έλεγα ότι αυτά είναι απόρροια μιας άλλης μεγάλης κρίσης, των ηθικών αξιών.
Και δυστυχώς, τη βαθύτερη αυτή αιτία της κακοδαιμονίας μας πολύ λίγο την υπολογίζουν οι ιθύνοντες, επαναπαυόμενοι σε μια προσδοκώμενη βελτίωση της οικονομίας, η οποία, πιστεύουν ότι αρκεί να καταστήσει την κοινωνία μας ευτυχισμένη. Αλίμονο! Ως πότε αυτή η πλάνη θα μας κρατά μακριά από τα ουσιαστικά προβλήματα του τόπου;
Η κομματικοποίηση όλων των εκφάνσεων της ζωής μας, μας οδηγεί σε επικίνδυνες καταστάσεις, όπου οι ηθικές αξίες συνεχώς ποδοπατούνται, για να καταλήξουμε σ' έναν ηθικό μηδενισμό. Μια τέτοια τάση είναι φυσικό να αποθαρρύνει κάθε έντιμο πολίτη και να τον ωθήσει σε έκνομες πράξεις και τακτικές.
Συνηθίσαμε σε δημαγωγικά συνθήματα και τα επαναλαμβάνουμε και εμείς σαν εγκεφαλοπλυμένοι πολίτες, πειθαρχημένοι υπήκοοι της κομματικής οργάνωσης, τυφλοί οπαδοί της, διατεινόμενοι, μάλιστα, ότι είμαστε οι μόνοι δημοκρατικοί και προοδευτικοί πολίτες.
Η δημαγωγία είναι η πολιτική που απευθύνεται στα λαϊκά πάθη. Υπόσχεται όσα ο λαός επιθυμεί, εν επιγνώσει της αδυναμίας υλοποίησης των υποσχέσεων. Είναι γνωστό το παιδί της άγρας ψήφων, μέσα στο οποίο εντάσσονται και οι αθρόοι διορισμοί σε δημόσιες θέσεις, χωρίς αποχρώντα λόγο, για να ακολουθήσουν από την επόμενη κυβέρνηση απολύσεις και διορισμοί «ημετέρων» κ.ο.κ.
Η κομματική γραμμή αποτελεί πλέον υποθήκη, στον βωμό της οποίας θυσιάζονται τα πάντα και με γνώμονα το κομματικό όφελος ρυθμίζονται οι ενέργειες μας και οι τοποθετήσεις μας σε οποιοδήποτε πρόβλημα. Εάν γνωρίζεις την κομματική ένταξη κάποιου, γνωρίζεις εκ των προτέρων την απάντηση σε ερώτηση που του επιβάλλεται κατά τη διάρκεια συνεντεύξεων, συζητήσεων στα τηλεοπτικά στούντιο, σφυγμομετρήσεων της κοινής γνώμης κ. τ. λ., ενώ, αντίστροφα, από την απάντηση που θα δοθεί από άγνωστο άτομο, μαντεύεις αμέσως σε ποιο κόμμα ανήκει. Λείπει παντελώς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, το ηθικό ανάστημα να διατυπώσει κανείς καθαρά δικές του προσωπικές απόψεις, έστω και αν αυτές αντιστρατεύονται ελαφρά στο συμφέρον του κόμματος. Τα πάντα κρίνονται με κομματικά κριτήρια και τα πάντα αποφασίζονται και με τη δύναμη της κομματικής πλειοψηφίας σ' όλους τους εργασιακούς χώρους, είτε επαγγελματικά είναι αυτοί, είτε επιστημονικοί είτε, ακόμη, και εκπαιδευτικοί.
Η ψήφος δεν εκφράζει πλέον την προτίμηση προσώπων άξιων να ηγηθούν κλαδικών συμφερόντων, αλλά κομματική θέση και τότε ακόμη όταν η αγωνιστική αναξιότητα των υποψηφίων είναι γνωστή από προηγούμενη θητεία τους.
Ο λόγος για τον οποίο το συνδικαλιστικό κίνημα πάει από το κακό στο χειρότερο, οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι δια νόμου(!) εξέλιπε το υπερκομματικό ενιαίο ψηφοδέλτιο, όπου, παλαιότερα, επιλέγονταν σαφώς άξια άτομα εν πολλοίς άγνωστα ως προς την πολιτική τους χροιά.
Έτσι, ο συνδικαλισμός, παραγκωνισμένος, έξω από κάθε όριο του προορισμού του, έχει αλώσει τον δημόσιο βίο και καταλύει κάθε προοδευτική κίνηση. Και η ευθύνη, βέβαια, βαρύνει στους ώμους των κομμάτων. Απουσιάζει, τόσο από τους φορείς όσο και από τους πολίτες, η συνείδηση της ευθύνης και το αίσθημα υπευθυνότητας.
Οι Αθηναίοι στην ακμή της δημοκρατίας τους, ήσαν πολίτες με ολάκερη τη σημασία της λέξης , μια σημασία που εμείς, με τη σχεδόν σβησμένη συνείδηση της δημοκρατικής ευθύνης, δυσκολευόμαστε να εννοήσουμε.
Από το βιβλίο του "Η ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου