Ο μεγαλύτερος κίνδυνος τον όποιον διατρέξαμε στη Τραπεζούντα όλοι οι φυγάδες, Σανταίοι και άλλοι, ήταν ο κίνδυνος της πείνας.
Εγώ ιδιαιτέρως τον Γενάρη και Φλεβάρη του 1923 βρισκόμουν σε φοβερή αγωνία. Δεν ήξερα ποιον δρόμο να πάρω.
Όλες οι μικρές μου οικονομίες εξαντλήθηκαν. Κατέβηκα στην αγορά της Δαφνούντας και βλέπω χιλιάδες πρόσφυγες από όλη την περιφέρεια Τραπεζούντας με τα ίδια αισθήματα αγωνίας και απελπισίας.
Επί τέλους φάνηκε ο από μηχανής θεός για τους 10.000 Έλληνας πρόσφυγες της Τραπεζούντας, η Αμερικάνικη επιτροπή Περιθάλψεως. Αυτή μας έδινε 100 δράμια ψωμί την ημέρα σε κάθε άτομο, μα αυτό ήταν αρκετό για να ανακουφίσει τη δυστυχία ενός κακομοιριασμένου λαού, που δεν είχε πού την κεφαλήν κλίνε!
Και σα να μη έφτανε το κακό της πείνας έπεσε κι ο εξανθηματικός τύφος, έπεσε και η βλογιά και χίλιες δυο άλλες αρρώστιες που αποδεκάτισαν τον προσφυγικό πληθυσμό. Η βλογιά προ παντός θέρισε πολλούς Γαλιανίτας που δεν προνόησαν να μπολιασθούν στην μικρή τους ηλικία.
Κάθε μέρα είχαμε 10, 20 και 30 κηδείες! Ήταν να τρελαθεί κανείς! Ευτυχώς εμείς οι φυγάδες Σανταίοι, αν και μας πρόσβαλαν όλες οι αρρώστιες του κόσμου δεν δώσαμε πολλά θύματα, γιατί πρώτα πρώτα προνοήσαμε για τη βλογιά στη μικρή μας ηλικία, και τότε φροντίσαμε να ζητήσουμε σε κάθε άλλη μας αρρώστια την επέμβαση του φιλέλληνα γιατρού Σουλτάνωφ, που έκανε δωρεάν τις περισσότερες επισκέψεις του.
Ο γιατρός αυτός που ήταν Μουσουλμάνος Ταταρικής καταγωγής απέφυγε την μανία των Μπολσεβίκων, ήρθε από την Κριμαία πρόσφυγας μαζί με πολλούς άλλους Τατάρους και εγκαταστάθηκε στην Τραπεζούντα.
Όταν τον κάλεσα κι εγώ για όλη μου την οικογένεια που έπασχε από εξανθηματικό τύφο, του εκδήλωσα την ευγνωμοσύνη όλων των Σανταίων και των άλλων προσφύγων που σώθηκαν χάρις στην επέμβασή του.
Του υποσχέθηκα μάλιστα πως θα ενεργήσω αργότερα να τον παρασημοφορήσει η Ελληνική κυβέρνηση για τη μεγάλη του προσφορά προς το ελληνικό προσφυγικό στοιχείο, μα δεν μου δόθηκε η ευκαιρία ως σήμερα, και σήμερα απ' τις σελίδες αυτής της ιστορίας της πατρίδας μου διαλαλώ την ευγνωμοσύνη όλων των Σανταίων προς τον ευγενή Σουλτάνωφ, και εκφράζω την επιθυμία όλων των προσφύγων που ευεργετήθηκαν απ' αυτόν όπως η σημερινή μας Σεβαστή Κυβέρνηση ανταμείψει τις υπηρεσίες του καλού αυτού γιατρού αν βρίσκεται στη ζωή.
Μιλτιάδης Νυμφόπουλος
Δράμα 1953
Εγώ ιδιαιτέρως τον Γενάρη και Φλεβάρη του 1923 βρισκόμουν σε φοβερή αγωνία. Δεν ήξερα ποιον δρόμο να πάρω.
Όλες οι μικρές μου οικονομίες εξαντλήθηκαν. Κατέβηκα στην αγορά της Δαφνούντας και βλέπω χιλιάδες πρόσφυγες από όλη την περιφέρεια Τραπεζούντας με τα ίδια αισθήματα αγωνίας και απελπισίας.
Επί τέλους φάνηκε ο από μηχανής θεός για τους 10.000 Έλληνας πρόσφυγες της Τραπεζούντας, η Αμερικάνικη επιτροπή Περιθάλψεως. Αυτή μας έδινε 100 δράμια ψωμί την ημέρα σε κάθε άτομο, μα αυτό ήταν αρκετό για να ανακουφίσει τη δυστυχία ενός κακομοιριασμένου λαού, που δεν είχε πού την κεφαλήν κλίνε!
Και σα να μη έφτανε το κακό της πείνας έπεσε κι ο εξανθηματικός τύφος, έπεσε και η βλογιά και χίλιες δυο άλλες αρρώστιες που αποδεκάτισαν τον προσφυγικό πληθυσμό. Η βλογιά προ παντός θέρισε πολλούς Γαλιανίτας που δεν προνόησαν να μπολιασθούν στην μικρή τους ηλικία.
Κάθε μέρα είχαμε 10, 20 και 30 κηδείες! Ήταν να τρελαθεί κανείς! Ευτυχώς εμείς οι φυγάδες Σανταίοι, αν και μας πρόσβαλαν όλες οι αρρώστιες του κόσμου δεν δώσαμε πολλά θύματα, γιατί πρώτα πρώτα προνοήσαμε για τη βλογιά στη μικρή μας ηλικία, και τότε φροντίσαμε να ζητήσουμε σε κάθε άλλη μας αρρώστια την επέμβαση του φιλέλληνα γιατρού Σουλτάνωφ, που έκανε δωρεάν τις περισσότερες επισκέψεις του.
Ο γιατρός αυτός που ήταν Μουσουλμάνος Ταταρικής καταγωγής απέφυγε την μανία των Μπολσεβίκων, ήρθε από την Κριμαία πρόσφυγας μαζί με πολλούς άλλους Τατάρους και εγκαταστάθηκε στην Τραπεζούντα.
Όταν τον κάλεσα κι εγώ για όλη μου την οικογένεια που έπασχε από εξανθηματικό τύφο, του εκδήλωσα την ευγνωμοσύνη όλων των Σανταίων και των άλλων προσφύγων που σώθηκαν χάρις στην επέμβασή του.
Του υποσχέθηκα μάλιστα πως θα ενεργήσω αργότερα να τον παρασημοφορήσει η Ελληνική κυβέρνηση για τη μεγάλη του προσφορά προς το ελληνικό προσφυγικό στοιχείο, μα δεν μου δόθηκε η ευκαιρία ως σήμερα, και σήμερα απ' τις σελίδες αυτής της ιστορίας της πατρίδας μου διαλαλώ την ευγνωμοσύνη όλων των Σανταίων προς τον ευγενή Σουλτάνωφ, και εκφράζω την επιθυμία όλων των προσφύγων που ευεργετήθηκαν απ' αυτόν όπως η σημερινή μας Σεβαστή Κυβέρνηση ανταμείψει τις υπηρεσίες του καλού αυτού γιατρού αν βρίσκεται στη ζωή.
Μιλτιάδης Νυμφόπουλος
Δράμα 1953
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου