Η Παλαίστη γεννήθηκε το 1888 στη Σαμψούντα και πέθανε στην Αθήνα το 1970 ή το 1976 .
Ο πατέρας της, πτυχιούχος της Ιατρικής και της Φιλοσοφικής του Παν/μίου Αθηνών, ήταν διευθυντής στα δύο γυμνάσια της πόλης. Η μητέρα της, που πέθανε πολύ νέα, ήταν κόρη του γιατρού Βασιλείου Παρίση.
Παντρεύτηκε έναν Ρώσο αξιωματούχο που γνώρισε στην Κωνσταντινούπολη και εγκαταστάθηκε στην Μόσχα. Σε ηλικία 19 ετών, ενώ σπούδαζε ακόμη στο Ωδείο της πόλης, έκανε την παρθενική της εμφάνιση στην Όπερα της Μόσχας ως Λίζα στην "Ντάμα Πίκα" του Τσαϊκόφσκι.
Αυτό ήταν το ξεκίνημα μιας μεγάλης διεθνούς καριέρας. Συνεργάστηκε με τον περίφημο Σαλιάπιν στην Μόσχα, και μετά το θάνατο του συζύγου και των δύο παιδιών της έφυγε για την Αμερική.
Αξιοσημείωτο είναι πως συμμετείχε, κατόπιν παράκλησης του Β. Τζίλλι, σε συναυλία υποστήριξης των Σάκκο και Βανζέττι, στην Όπερα Χάουζ της Ν. Υόρκης.
Ερμήνευσε ρόλους των μεγαλύτερων συνθετών, όπως ο Τζουζέπε Βέρντι, Πιότρ Τσαϊκόφσκι, Ζωρζ Μπιζέ, Βάγκνερ κ.ά.
Το ρεπερτόριο της περιλάμβανε 25 όπερες, μεταξύ των οποίων: «Αΐντα», «Ουγενότοι», «Τόσκα», «Τροβατόρε», «Τζιοκόντα», «Ρουσάλκα», «Εβραία», «Καβαλλερία Ρουστικάνα», «Χορός Μεταμφιεσμένων», «Κάρμεν»,.κλπ., που τις τραγουδούσε στη γλώσσα του εκάστοτε πρωτοτύπου,δηλαδή ρωσικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά.
Τραγούδησε στις μεγαλύτερες πόλεις της Ρωσίας, όντας η αγαπημένη σοπράνο του Τσάρου (Πετρούπολη, Κίεβο, Οδησσό, Χάρκοβο, κ.ο.κ., η ίδια ήταν αριστερή). Εμφανίστηκε σε όλα τα μεγάλα καλλιτεχνικά κέντρα της Υφηλίου (εκτός Κίνας, Ιαπωνίας και Αυστραλίας) ερμηνεύοντας όπερες και μετέχοντας σε συναυλίες.Στην Ιταλία τραγούδησε «Τζιοκόντα» και «Αΐντα» (Μιλάνο, Μοντένα, Τεργέστη). Επίσης, σε Παρίσι, Λονδίνο, Βιέννη, Βουκουρέστι, Λωζάννη. Στην Αμερική τραγούδησε με τον Μεντζιαμίνο Τζίλι και τον Φλέτα, στη Ν. Υόρκη, την Ουάσιγκτον (με παρόντα τον πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούσβελτ), το Σικάγο, τη Βοστώνη, κ.λπ.
Μετά την επανάσταση του 1917 στη Ρωσία τη κατέφυγε στη Θεσαλονίκη, όπου και πρωτοεμφανίστηκε ως «Αΐντα».
Κατόπιν τραγούδησε με το «Γ' Ελληνικό Μελόδραμα» στα «Ολύμπια» όπερες του ρεπερτορίου της («Τόσκα» με Αγγελόπουλο και Φλέτα, «Τροβατόρε», «Καβαλλερία», «Κάρμεν», κ.ο.κ.), επίσης σε περιοδεία στις μεγάλες πόλεις, καθώς και σε 430 συναυλίες σε πόλεις και σε νησιά (!).
Το 1927 μετείχε στο θίασο του Λαυράγκα που εμφανίστηκε με μεγάλη επιτυχία στη Θεσσαλονίκη, παρουσιάζοντας 11 όπερες. Συνέθεσε 9 τραγούδια με στίχους δικούς της, ενώ συνέγραψε θεατρικά έργα, αλλά και διάφορα βιβλία σκανδαλοθηρικού περιεχομένου, όπως το απερίγραπτο «Διατί πρόωρα καταστρέφεται η φωνή, όπως και της Κάλλας»
Τότε όμως, ως φαίνεται, είχε χάσει εκτός από τη φωνή και την ψυχική της ισορροπία και ως ιδρύτρια και "ηγέτις" του "Κόμματος των Γυναικών", διοργάνωνε αφ’ ενός ρεσιτάλ τραγουδιού παροιμιώδους ιλαρότητας, αφ’ ετέρου μαχητικές προεκλογικές συγκεντρώσεις (ώς τις 21.4.1967...) οι οποίες πάντοτε διασάλευαν την τάξη λόγω, του πλήθους των προσερχομένων φανατικών ..."καζουροποιών".
Προσπάθησαν να τη γελοιοποιήσουν
Να τι γράφουν για αυτήν κάποιοι σύγχρονοι:
ΜΑΡΙΚΑ ΠΑΛΑΙΣΤΗ : Όσοι έζησαν τη δεκαετία του '60 στην Αθήνα και ενημερώνονταν για τα πολιτικά δρώμενα, δεν θα έχουν ξεχάσει τη Μαρίκα Παλαίστη. Επρόκειτο για μια γυναίκα μέσης ηλικίας με παρουσιαστικό, όμως, που θύμιζε γυναίκα τρίτης ηλικίας, απόρροια του ατημέλητου της εμφάνισής της.
Ηγούνταν του Ανεξάρτητου Δημοκρατικού Κόμματος Ελληνίδων σε μια εποχή, που η ψήφος των γυναικών ήταν ακόμα πρόσφατη.
Έκλεινε αίθουσες για τις ομιλίες της και αυτά, που έλεγε, δεν ήταν καθόλου γραφικά.
Το πρόβλημα ήταν το σουλούπι της αλλά και ο όλος αέρας της, που πρόδιδε φευγάτο άτομο. Οι αίθουσες, στις οποίες μιλούσε, γέμιζαν ασφυκτικά, όχι, όμως, από ψηφοφόρους της αλλά από πλακατζήδες, που δε δίσταζαν να κουβαλούν ολόκληρους λαχανόκηπους μαζί τους με στόχο την επίδοξη πολιτεύτρια.
*Παλιά (10ετια '50-'60) υπήρχε η αξέχαστη Μαρίκα Παλαιστή, βετεράνος υποψήφια της πολιτικής. Κάθε που έβγαζε (προεκλογικό, πάντα) λόγο, είχε πολυπληθές ακροατήριο που πήγαινε εφοδιασμένο με ζαρζαβατικό.
Η σκηνή (σε θέατρα μιλούσε) γέμιζε με... πρασινάδες και φρούτα, που η Μαρίκα μάζευε στο τέλος ευχαριστώντας το κοινό της που ζητωκραύγαζε με πάθος.
Ήταν σαν μια παράσταση με προδιαγεγραμμένους ρόλους.
Οι λόγοι που έβγαζε ήταν μεστοί νοημάτων και κρίμα που δεν μπήκε στη Βουλή!
Τη σατίρισαν, επίσης σε επιθεωρήσεις με το τραγουδάκι «Σαν πάει η κυρία η Παλαίστη με το σκυλί στην αγορά...», που έγινε γνωστό πανελλήνια. Άγριες εποχές ενός λαού που βγήκε από συνεχείς πολέμους από το 1912 έως και το 1950. τα χωριά έψαχναν ανελέητα τον τρελό του χωριού, για να τον αποτρελάνουν και να διασκεδάσουν(!) οι ίδιοι με τον πόνο του άλλλου!
Στις πόλεις έκαναν τους δυστυχισμένους αυτούς ανθρώπους ,αυτοκράτορες Μιχαήλ (όπως στη Θεσσαλονίκη ο.. .αείμνηστος Γιάννης Βελλίδης τον Μιχ Αγγελόπουλο) και στην Αθήνα οι κατεργάρηδες των Χαυτείων... δημιουργούσαν τον Δελαπατρίδη και άλλους δυστυχισμένους.
Η Μαρίκα Παλαιστή, εκτός από μεγάλη καλλιτέχνης, ήταν και μια μεγάλη καρδιά.
Στην Αξιούπολη Κιλκίς, όπου εγκαταστάθηκε ως πρόσφυγας ο αδελφός της Γιάννης Παλαιστής, βοηθούσε τους ανήμπορους.
Μια φορά έραψε είκοσι γαλάζια φουστανάκια για τα φτωχά κοριτσάκια, που δεν μπορούσε να τα βλέπει με τα μπαλωμένα τους ρούχα, ενώ η ίδια ήταν ντυμένη αρχοντικά.
Οι άλλοι συγγενείς της, φεύγοντας από τη Ρωσία, είχαν εγκατασταθεί στην Αμερική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου