Για να παρουσιάσει από τη σκηνή θεατρικά στιγμιότυπα (σκετς) και έργα, κατά τη δεκαετία του 1960, ο Δημήτρης Νικοπολιτίδης — όπως και κάθε άλλος — ήταν υποχρεωμένος, για κάθε παράσταση, να ζητά την άδεια του αγροίκου, συνήθως, χωροφύλακα της περιοχής, που το μόνο, ίσως, που γνώριζε για το θέατρο ήταν ότι «οι θεατρίνες, που παίζανε καλά τους ρόλους τους, κατά λάθος θα μας έδειχναν και τους κώλους τους!». Να φανταστεί κανείς, άδεια για σχολική θεατρική παράσταση!
Οι αιτήσεις, διατυπωμένες σε μια απωθητική, σήμερα, καθαρεύουσα, άρχιζαν με το γνωστό «Λαμβάνω την τιμήν να παρακαλέσω υμάς όπως ευαρεστούμενοι χορηγήσητε άδειαν ...». Το ίδιο και οι απαντήσεις, συνήθως αυτές ανορθόγραφες και ασύντακτες.
Όπως φαίνεται από τις ανάλογες αιτήσεις και προς τον οικονομικό έφορο, «το προϊόν», από τις εισπράξεις των πεντάδραχμων ή εφτάδραχμων εισιτηρίων, «θα διατεθή δια την ετησίαν εκδρομήν των τελειοφοίτων του Γυμνασίου».
Δηλαδή, την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή Α' και του Γεωργίου Παπανδρέου Α', οι καθηγητές και οι μαθητές της μέσης εκπαίδευσης είχαν τόσες ελευθερίες, που θα τις ζήλευαν οι σημερινοί μαθητές και σπουδαστές, που, πέφτοντας στο άλλο άκρο, κάνουν ... κατάληψη για ένα, δυο και τρία χρόνια!
Οι παραστάσεις που δίνονταν πριν από σαράντα και πενήντα χρόνια, χωρίς τηλεόραση ή άλλες ευκαιρίες ψυχαγωγίας, δεν είχαν ως στόχο το οικονομικό όφελος, που τις συνόδευε, μερικές φορές, παρεμπιπτόντως. Οι παραστάσεις εκείνες αποτελούσαν δροσερή όαση μέσα στην ερημιά, την ανία και την πλήξη της επαρχίας — που την έκαναν τώρα ... περιφέρεια, για να κοροϊδεύουν τους ... παλιοχωριαταρέους!
Οι παραστάσεις, επομένως, του Δημήτρη Νικοπολιτίδη και των μαθητών του — όπως και κάθε άλλη παρόμοια θεατρική παράσταση — δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με εκφράσεις, όπως ... «καλά, μωρέ, εντάξει...».
Αποτελούν προσφορά και όσοι προσέφεραν θα πρέπει να τιμηθούν από εμάς τους άλλους. Όχι, βεβαίως, από καμιά αρχή, γιατί οι αρχές έχουν πολύ σημαντικότερα να κάνουν, όπως π. χ. να αυξάνουν τα χρόνια εργασίας, ώστε οι εργαζόμενοι να ... μην προφταίνουν να πάρουν σύνταξη! Τιμή σε αυτούς που την αξίζουν, από εμάς τους άλλους.
Πάνος Καϊσίδης
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
 |
| Το έργο που προκαλεί πολλά γέλια: "Ο Πρόεδρον τη χωρί" |
Όπως φαίνεται από τις ανάλογες αιτήσεις και προς τον οικονομικό έφορο, «το προϊόν», από τις εισπράξεις των πεντάδραχμων ή εφτάδραχμων εισιτηρίων, «θα διατεθή δια την ετησίαν εκδρομήν των τελειοφοίτων του Γυμνασίου».
Δηλαδή, την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή Α' και του Γεωργίου Παπανδρέου Α', οι καθηγητές και οι μαθητές της μέσης εκπαίδευσης είχαν τόσες ελευθερίες, που θα τις ζήλευαν οι σημερινοί μαθητές και σπουδαστές, που, πέφτοντας στο άλλο άκρο, κάνουν ... κατάληψη για ένα, δυο και τρία χρόνια!
Οι παραστάσεις που δίνονταν πριν από σαράντα και πενήντα χρόνια, χωρίς τηλεόραση ή άλλες ευκαιρίες ψυχαγωγίας, δεν είχαν ως στόχο το οικονομικό όφελος, που τις συνόδευε, μερικές φορές, παρεμπιπτόντως. Οι παραστάσεις εκείνες αποτελούσαν δροσερή όαση μέσα στην ερημιά, την ανία και την πλήξη της επαρχίας — που την έκαναν τώρα ... περιφέρεια, για να κοροϊδεύουν τους ... παλιοχωριαταρέους!
Οι παραστάσεις, επομένως, του Δημήτρη Νικοπολιτίδη και των μαθητών του — όπως και κάθε άλλη παρόμοια θεατρική παράσταση — δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με εκφράσεις, όπως ... «καλά, μωρέ, εντάξει...».
Αποτελούν προσφορά και όσοι προσέφεραν θα πρέπει να τιμηθούν από εμάς τους άλλους. Όχι, βεβαίως, από καμιά αρχή, γιατί οι αρχές έχουν πολύ σημαντικότερα να κάνουν, όπως π. χ. να αυξάνουν τα χρόνια εργασίας, ώστε οι εργαζόμενοι να ... μην προφταίνουν να πάρουν σύνταξη! Τιμή σε αυτούς που την αξίζουν, από εμάς τους άλλους.
Πάνος Καϊσίδης
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου