Η ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΟΛΕΩΝ

Τις δυνατότητες της Μικράς Ασίας σχετικά με τον Ινδοευρωπαϊκό πολιτισμό μπορεί κανείς να τις εννοήσει καλύτερα, όταν ρίξει ένα βλέμμα πάνω σ' αυτή τη χώρα, όπως ήταν καθ' όλη την περίοδο πού ήταν γεμάτη από πολλά εκατομμύρια ανθρώπων και περιείχε πολλές πόλεις πού ήταν πηγές καλών τεχνών, λογοτεχνίας, φιλοσοφί­ας, βιομηχανίας και όλων εκείνων πού είναι ωφέλιμα και ωραία για την ανάπτυξη του ανθρώπου. Όλα αυτά σαρώ­θηκαν πολλές φορές από εισβολές Ασιατών και Μογγόλων, και τώρα η χώρα είναι σκεπασμένη απ' την Τούρκικη πανούκλα.

Σε μια διάλεξη πού έκανε τον Δεκέμβριο του 1922 στη Βαλτιμόρη ο W. Η. Buckler, ο πασίγνωστος διπλωμά­της και αρχαιολόγος, επέσυρε την προσοχή επάνω στην αφθονία ευκαιριών για αρχαιολογικές έρευνες στην Νέα Τουρκία, και παρακινούσε τους Αμερικανούς λογίους να συγκεντρώσουν την προσοχή τους στην Ανατολία και στη νέα πρωτεύουσα της, την Άγκυρα και διατύπωνε την προσδοκία ότι «η δημιουργία πόλεων, δρόμων κλπ. θα γινόταν πολύ ταχύτερα παρά πρωτύτερα και ότι η αλλαγή αυτή θα γινόταν πιο πολύ στην Άγκυρα, η οποία έπρεπε πολύ γρήγορα να μεταμορφωθεί από ένα χωριό σε μια μεγαλούπολη».

Είναι ίσως δυνατό ν' ανεγερθούν μερικές καινούργιες οικοδομές στην Άγκυρα στο προσεχές μέλλον, αλλά η συλλογιστική μέθοδος πού συνδυάζει την εκτέλεση σφαγών σε μια κλίμακα άνευ προηγουμένου με την ικανότητα για διοίκηση, γεωργία, εμπόριο και οικονομική πρόοδο πού θ' αποκτούσε ο ίδιος λαός τόσο σύντομα, είναι ακατα­νόητη.

Σχετικά με το σημείο αυτό ακριβώς ο Sir Valentine Chirol, λέγει πολύ επίκαιρα: «Η μόνη πραγματική απασχόληση των Τούρκων ήταν ανέκαθεν και πάντοτε ο πόλεμος. Είναι όμως δύσκολο να εννοήσει κανείς κατά πόσο ωφελήθηκε η Τουρκία αντικαθιστώντας τον στενοκέφαλο θρησκευτικό φανατισμό, με έναν εξ ίσου στενοκέφαλο φυλετικό φανατισμό. Εκείνο πού πρέπει να εξετάσει κανείς είναι τι είναι σήμερα η Τουρκία.

 Ο πληθυσμός της υπολογίζεται σε εξ μέχρι οκτώ εκατομμύρια ψυχών πού αποδεκατίστηκε απ' τους πο­λέμους και όπως πιστεύουν πολλοί εξακολουθεί να συρρικνώνεται από κληρονομικές αρρώστιες, όπως γινόταν και πριν από τον πόλεμο.

 Είναι αλήθεια πώς για πρώτη φορά θα υπάρχει ένας σχεδόν καθαρός Τουρκικός πληθυσμός, γιατί απ' τους Έλληνες και Αρμένιους, πού στα 1914 αριθμούσαν τρία εκατομμύρια περίπου στη Μικρά Ασία, δεν απόμειναν παρά πολύ πενιχρά απομεινάρια.

 Και όμως ήταν οι πιο ανεπτυγμένες διανοητικά και πιο ικανότερες από άποψη οικονομικής δράσεως κοινότητες της παλαιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Η Τουρκία δεν μπορεί να φιλοδοξήσει μια θέση πολύ ανώτερη από μια δύναμη τρίτης τάξεως, ίση σχετικά με τους γενικούς πόρους προς οιοδήποτε απ' τα Βαλκανικά κράτη, τα οποία άλλοτε κυβερνούσε και παραιτήθηκε μόνη της απ' το γόητρο και την επιρροή την οποία της είχε προσδώσει η κατοχή του Χαλιφάτου». 

Αλλ' ο πολύ μορφωμένος και έξυπνος συγγρα­φέας Δρ Buckler, τονίζει μερικά γεγονότα εκπληκτικής σημασίας και σπουδαιότητας. Ιδού τι λέγει:

«Η σειρά των ιστορικών μνημείων και εγγράφων στοιχείων της Ανατολίας καλύπτει περίπου πέντε χιλιάδες χρόνια. Οι περίοδοι πού αντιπροσωπεύονται από τα σωζόμενα λείψανα μνημείων, εκτείνονται από την τρίτη χιλιε­τηρίδα π.Χ. με τις πινακίδες σφηνοειδούς γραφής της Νότιας Καππαδοκίας μέχρι τον 15ον αιώνα μ.Χ. με την αρχι­τεκτονική και τις επιγραφές του Seljuk.

Μεταξύ των ιστορικών κλάδων επάνω στους οποίους ρίχνουν φως τα λεί­ψανα μνημείων της Ανατολίας είναι: δίκαιο, πολιτική, οικονομία, παιδεία, καλές τέχνες (ανάμεσα στις οποίες και γλυπτική), φιλοσοφία, λογοτεχνία».

Παρακάτω λέγει ότι ο ορός «Ανατολία» όπως χρησιμοποιείται στο βιβλίο αυτό, καλύπτει όλη τη Μικρά Ασία πού βρίσκεται δυτικά από μια γραμμή διήκουσα από την Αλεξανδρέττα μέχρι την Μαύρη Θάλασσα και υπολογίζει τον αριθμό των πόλεων πού περιείχαν οι αρχαίες πολιτείες, οι οποίες είχαν δικά τους νομισματοκοπεία μέσα στα δέκα τέσσερα κλασικά διαμερίσματα πού βρίσκονταν μέσα στην παραπάνω περιοχή ως εξής:          Λυκία, Παμφυλία και Πισιδία                      95 πόλεις

Λυκαονία, Ισαυρία και Κιλικία             82 

Φρυγία και Γαλατία                                61 

     Βιθυνία, Παφλαγονία και Πόντος          34 

     Ιωνία, Λυδία και Καρία                           84 

Σύνολο                                                     356 πόλεις

Ανάμεσα στις πόλεις πού έχουν ήδη ανασκαφεί ή προβλέπεται ν' ανασκαφούν, ο παραπάνω συγγραφέας ανα­φέρει την Πέργαμο, τη Μίλητο, τις Σάρδεις, την Κολοφώνα, την Πριήνη και την Κνίδο και ανάμεσα σ' εκείνες πού έχει ελαττωθεί η σημασία τους σχετικά με ανασκαφές απ' αυτή και μόνη την ύπαρξη τους σαν συγχρόνων πόλεων, είναι η Σμύρνη, η Αλικαρνασσός, η Αττάλεια, η Φιλαδέλφεια, τα Θυάτειρα και η Άγκυρα, πού είναι η τωρινή πρω­τεύουσα της Τουρκίας (ή Angora). Οι περισσότερες, αν όχι όλες οι πόλεις πού αναφέρει παραπάνω ο Δρ Buckler υπήρξαν κέντρα Ελληνικού η Χριστιανικού πολιτισμού ή και των δύο.

Είναι φυσικό το ότι οι αρχαιολόγοι, με την έντονη επιθυμία τους να επιτύχουν την αδεία να εργασθούν στη Μικρά Ασία με σιγουριά, θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί στο να πουν κάτι πού θα προσέβαλε την ευαισθη­σία των Τούρκων. 

Πρέπει ν' αναπτύξουν όλη τη διπλωματία τους στις διαπραγματεύσεις των μαζί τους, ούτως ώ­στε να έλθουν στο φως όσο το δυνατόν περισσότεροι απ' τους θησαυρούς της Ελληνικής τέχνης και σοφίας πού τώ­ρα βρίσκονται θαμμένοι κάτω απ' την επιφάνεια της γης, η οποία είναι τώρα στα χέρια των Κεμαλικών, και πού είναι ακόμα υγρή απ' το αίμα των τελευταίων επιζώντων ενός αρχαίου πολιτισμού.

Σύμφωνα μ' αυτά πού είπαμε έχομε τις επόμενες τάξεις ανθρώπων πού βρίσκονται στην ίδια θέση απέναντι των Τούρκων, δηλ. εμποδίζονται να πουν οτιδήποτε πού θα μπορούσε να τους προσβάλλει: Μερικοί ιεραπόστο­λοι· οι επιχειρηματίες πού έχουν ακόμα συμφέροντα μέσα στην Τουρκία όσοι επιδιώκουν να επιτύχουν παραχωρή­σεις· οι διπλωμάτες· οι αρχαιολόγοι. Νομίζω ότι ,πολλοί απ' αυτούς είναι ειλικρινείς στον θαυμασμό τους απέναντι των Τούρκων, πού στηρίζεται στην υπόθεση, ότι τα εγκλήματα των τελευταίων έχουν μεγαλοποιηθεί πολύ και ότι ήταν κατά το μάλλον και ήττον δικαιολογημένα.

Εγώ δεν συμμερίζομαι την πεποίθηση αυτή και είμαι πεπεισμένος ότι θα ήταν καλύτερα για τον Δυτικό κό­σμο, καθώς και για τους Τούρκους, αν είχαν προστατευτεί οι μη Μουσουλμανικές μειονότητες και είχε δοθεί στον Χριστιανικό πολιτισμό η ευχέρεια ν' αναπτυχθεί μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Σχετικά με την μεγάλη εμπορική και βιομηχανική δραστηριότητα πού ο καθηγητής Buckler προέβλεπε στα 1922, τα επόμενα δύο αποσπάσματα από τις εφημερίδες του 1925 είναι επίκαιρα. Ένας συντάκτης της Gazetta del Popolo του Τουρίνου, πού γύρισε τελευταία απ' τη Σμύρνη, λέγει:

«Η όψη της Σμύρνης είναι τραγική. Αν και πέρασαν 2,1/2 χρόνια απ' την τραγωδία της, τα ερείπια είναι άθι­κτα. Σε έκταση δύο χιλιομέτρων κατά μήκος της προκυμαίας εκτείνονται οι σκελετοί — τα φαντάσματα των σπι­τιών. Και πιο πίσω βρίσκονται πολλά μίλλια δρόμων, πού πλαισιώνονται από άλλα φαντάσματα σπιτιών, σαν ένα απέραντο νεκροτομείο.

«Αυτή η πόλη φαντασμάτων είναι ένα τρομερό σύμβολο ολόκληρης της Τουρκίας. Εκείνο πού τραβά την προσοχή πέρα απ' όλα είναι η εξαφάνιση των Ελλήνων πού σαρώθηκαν και εκριζώθηκαν απ' την πόλη αυτή, πού ήταν η μητρόπολη τους στην Ανατολή και όπου επικρατούσαν σε όλες τις μορφές της δραστηριότητος. Οι Αρμέ­νιοι έχουν επίσης εντελώς εξαφανισθεί. Οι Εβραίοι με δυσκολία υποφέρουν τους περιορισμούς, στους οποίους υ­ποβάλλονται στη σφαίρα της ζωής των.

«Οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να κάνουν ό,τι μπορούν για ν' αντιμετωπίσουν μια άσχημη κατάσταση, εκείνοι όμως πού δεν διαθέτουν μεγάλα κεφάλαια, αρκετά ώστε να τους διευκολύνουν στην αντιμετώπιση χιλίων καθημε­ρινών ενοχλήσεων πού τους επιβάλλουν οι αρχές, αντιμετωπίζουν την ανάγκη να φύγουν.

«Κάθε μορφή δραστηριότητας μέσα στην Τουρκία κατά τη διάρκεια των περασμένων αιώνων είχε δημιουρ­γηθεί από μη Τούρκους. Αυτοί δεν είχαν τίποτε δικό τους εκτός απ' τον στρατό. Οι Τούρκοι καταδικάζουν αμείλι­κτα σε θάνατο κάθε επιχείρηση — εμπορική και βιομηχανική — στην οποία δεν μπορούν να επιτύχουν οι ίδιοι.

«Σήμερα οι Τούρκοι έχουν μόνο τρία τελωνεία — στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη και στη Μεσσίνα. Απ' την 1 η Ιανουαρίου αυτού του έτους, οπότε άρχισε να ισχύει ο νόμος σχετικά με τους τελωνειακούς δασμούς, οι άλλοι λιμένες υποχρεώθηκαν ν' αναστείλουν εντελώς την εμπορική τους κίνηση. Δεν είναι δυνατό πλέον να υπάρ­χει εκεί οιαδήποτε εμπορική δραστηριότης· στην πραγματικότητα έχει σταματήσει εντελώς κάθε εμπορική επικοι­νωνία με την Ευρώπη. Όλα τα εμπορεύματα, πού φορτώνονται σε πλοία απ' την Τουρκία και προς αυτή, ξεφορτώ­νονται αναγκαστικά σε μια απ' αυτές τις πόλεις· υποβάλλονται στις ενοχλήσεις των τελωνειακών διατυπώσεων και ξαναφορτώνονται για να ξανασταλούν με πλοίο στον προορισμό τους.*

«Η ταπητουργία δεν υπάρχει πια. Οι Αρμένιοι και οι Έλληνες πού αποτελούσαν το δυναμικό της, έχουν φύ­γει και εγκατασταθεί στη Ρόδο, στον Πειραιά και μερικοί στο Bari. Δεν απόμεινε κανένας πια στη Σμύρνη πού να ξέρει κάτι απ' την κατασκευή χαλιών.

«Πριν από δέκα χρόνια όταν έγιναν οι σφαγές και οι εκτοπίσεις των Αρμενίων, η Μικρά Ασία είχε ερημωθεί. Σήμερα το εμπορικό και βιομηχανικό τμήμα του πληθυσμού της έχει εξαφανιστεί όλως διόλου. Πολύ γρήγορα θα καταντήσει αν όχι έρημος, πάντως μια ερημωμένη και ακατοίκητη περιοχή. Σε όλη την έκταση της παραλίας υ­πάρχουν πόλεις πού είχαν εγκαταλειφθεί απ' τους κατοίκους των πριν από δύο χρόνια εξ αιτίας των Τούρκων και τώρα είναι εντελώς ακατοίκητες.

 Οι καλλιεργητές της γης έγιναν ποιμένες και νομάδες — η γη δεν ανήκει πια σε κανένα. Μέσα σε λίγα χρόνια, αν ο Θεός δεν κάνει κανένα θαύμα να προικίσει τους Τούρκους με χαρίσματα, τα όποια δεν είχαν ποτέ έως τώρα, η Μικρά Ασία θα καταντήσει να γίνει μια έρημος μέσα στο κέντρο του Μεσογεια­κού πολιτισμού».

Και ένας συντάκτης της εφημερίδος Le Temps του Παρισιού λέει σε ένα τελευταίο φύλλο της:

«Η Κωνσταντινούπολη είναι μια πόλη πού αργοπεθαίνει. Ο Βόσπορος πού κάποτε ήταν γεμάτος από καράβια απ' όλον τον κόσμο, τώρα είναι σχεδόν έρημος· τα Γραφεία των ξένων εμπορικών οίκων σταματούν τις εργασίες των και οι Τράπεζες δεν δανείζουν χρήματα παρά μόνο με τους πιο υπέρογκους ορούς. Οι ταραχές εναντίον των Αρμενίων και των Ελλήνων κατέληξαν στη μαζική εκδίωξη των ανθρώπων αυτών. Κι αυτός ακόμα ο Τουρκικός πληθυσμός μεταναστεύει με την ελπίδα να βρεί καλύτερες εμπορικές δυνατότητες.

«Με την παρακμή της άλλοτε ευημερούσας μεγάλης αυτής πόλεως απολαμβάνουν οι παλιές αντίζηλες της Αλεξάνδρεια, Βηρυτός, Θεσσαλονίκη και Πειραιεύς όλα τα κέρδη του παλιού εμπορίου της. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;

Ικανότης για σφαγές δεν σημαίνει ικανότητα στη βιομηχανία και στο εμπόριο και η φανατική καταστροφή με­γάλων βιομηχανικών μαζών επέφερε πάντοτε σοβαρό πλήγμα στην ευημερία της χώρας, οπού συντελέστηκε το έγκλημα, όπως μαρτυρεί ο διωγμός των Ουγενότων στη Γαλλία. Στην Τουρκία αυτό το πράγμα έφερε την κατα­στροφή.

GEORGE HORTON  

Προξένου και Γενικού Προξένου των Ηνωμ. Πολιτειών στην Εγγύς Ανατολή επί τριάντα χρόνια.

* Το σύστημα αυτό της συγκεντρώσεως όλης της κινήσεως της χώρας στους τρεις αυτούς λιμένες δημιουργεί το ει­κονικό φαινόμενο αυξημένης δραστηριότητας σ' αυτούς τους λιμένες εις βάρος όλων των άλλων. 
 Η Μάκρη, πού είχε άλλοτε δέκα πέντε χιλιάδες κατοίκους, έχει τώρα μόλις δυο χιλιάδες. Το ίδιο ισχύει και για την Αττάλεια, πού άλλοτε ήκμαζε και τώρα έχει απονεκρωθεί εντελώς