Λίγα δάκρυα στον Θεοφύλακτο

Η ΚΑΓΚΑΝΑ έλίβωσεν, το Κουντέν έχονίεν  

και τό Φιλέν τό ερημον, θολόν, γαιματωμένον.
Η Τσίτε κλαίει τον άρχονταν ραχοπιδαβεγμένον,
τό κυπαρέσσ' το 'ερουξεν, τό κάστρον τ' εχαλάεν
τον έμπρολάτεν Πόντιον και άροθυμαγμένον.
Ή Τσίτε η χιλήκλερος και παντολαλεμέντσα
σσα χρυσά κι ολομέταξα και σσα μαργαριτάρι,
άρχοντιάν και μάλαμαν κι ούλεν περ'φανείαν
τοι Στάπασηδων η αυλά, μάννα τοί Δεσποτάδων.
Εκεί γεννέθεν ό Χατζής, σσην Τσίτεν ενεπλάστεν
κι η μάνν' ατ' τταραστέκ' ατον και η καλέσσα μάννα.
Σσα μάρμαρα εκάθιζαν, σσα βάγια και σσα κλάδα.
Με τ' άνθα γουνταχίαζαν και με τα μανουσάκια.
Σσον μούσκον ατόν έλουζαν, μούσκον και μυρωδίαν
ολημερίς ταντάνιζαν κι ολονυχτίς τραγώδ'ναν.
- Υίέ μ' αν ζης και (γ)ίνεσαι σσον Άεν Κήρ'καν έβγα.
Εσέναν πρέπ'νε τα ψηλά, πρέπ'νε τα ψηλωσέας
άρχοντας κι αρχοντόπουλον κι αητός καμαρωμένος,
πάντα καλός κι εξίκαλος και πάντα χαρεμένος.
Τα χρόνα τα απέρνιγα ογλήγορα δαβαίν'νε
Κ' ετράνυνεν κ' εκάλυνεν ο μικρόν ο Χατζίκας.
Κ' εγέντον τρανός άρχοντας, τρανός και παινεμένος.
Δέντρον ψηλόν, πολύψηλον τ' ισκιάζ' κι απονεγκάζει
όθεν φωλάζ'νε τά πουλά και τ' ώρα χελιδόνα.
Τοί πεινασμέν' έτον τραπέζ', πεγάδ' σσον διψασμένον.
Το τάξιμον το έταξεν, πλέον και περιπλέον
πολέμεσεν κ' εποίκεν 'α, 'ξέβεν σσον Άεν Κήρ'καν...
Κλαίει ατον κι ορτουλίεται η μαυροφόρα Τσίτε,
κλαίει ατον και η Γουμερά, το Μέγαν Μοναστήρι.
Κλαίει ατον και τό Τορούλ κι όλεν ή Τραπεζούντα,
μαυροφορά και φλέγεται, μοιρολογά ο Πόντον.
Το μνήμαν ατ' Τσίτες Σταυρόν, Ποντιακόν καντήλαν,
θυμίαμαν τη Γουμεράς, τ' είδεν Κήρ'κα αέραν
λαμπάδαν ασσή Σουμελάν και στέφανον τή Πόντου
και μάραντα τη παρχαρί', κι άνθα και μανουσάκια.


Του Παντελή Μελανοφρύδη