Κάθε χρόνο γίνεται μια σεμνή τελετή μνήμης στο προαύλιο του νοσοκομείου «Σωτηρία», στην Αθήνα, όπου έχει στηθεί ένας τύμβος από τους συγγενείς, για τα νεαρά βλαστάρια της Ελλάδας, που αφού πολέμησαν, παιδιά ακόμη, τον Γερμανό κατακτητή, οδηγήθηκαν, κατόπιν, στο εκτελεστικό απόσπασμα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, γιατί συνέχισαν τον αγώνα για τη δημοκρατία και την κοινωνική πρόοδο.
Ανάμεσά τους πολλά παιδιά των πρώτων Ποντίων προσφύγων - όπως και από την αντίθετη πλευρά. Ο ποντιακός ελληνισμός πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου.
Ανάμεσα σε εκείνους τους αγωνιστές που εκτελέστηκαν στις 21 Φεβρουαρίου 1948, στο Γουδί, ήταν και ο Πέτρος Γ. Πατμανίδης. Στη μνήμη τους, η Ξανθή Πατμανίδου — Παπαναστασίου έβγαλε μέσα από τα κατάβαθα της ψυχής της και σημείωσε στο χαρτί:
«Μην κλαις, μου λες. Φεύγω, επειδή αγάπησα τη ζωή πολύ». Είναι όλοι τους εδώ. Πέτρος Σταθούλα, Λαμπρινή, Παύλος, Ισμήνη, Μελής, 17, 18, 19, όχι παραπάνω από 23 χρονών.
Περνάω το μάτι μέσα από το σύρμα της εμποδισμένης επαφής και ρωτάω Πόσα τα λάθη κι αμάρτησαν τόσο πολύ. Ποιος σήκωσε τα κάγκελα της φυλακής. Ήτανε τόσο γρήγορες οι ριπές στα βλέμματά τους .
Που έμειναν άχρονες ζεστές μεσ' στην ομίχλη. Κι η μυρωδιά του ονείρου μένει κολλημένη στο ατσάλι Μ' ένα φως να την ποτίζει μέρα νύχτα .
Και το άρωμα των φύλλων του ευκάλυπτου να βοηθάει το χώμα ν' ανασαίνει. Συγγενείς και φίλοι των για πάντα σιωπηλών αγαπημένων μας προσώπων, που τα ονόματα τους με την επιμονή μας ξεκόλλησαν από τα κρυφά και μυστικά τεφτέρια των κρατικών υπογείων, σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας εδώ.
Πολυαγαπημένε μου αδελφέ Πέτρο, σήμερα φόρεσα πάλι τα καλά μου για να έρθω στη γιορτή σου. Δεν σου έδωσαν την ευκαιρία να με καλέσεις στο γάμο σου ή στων παιδιών σου, αφού κόψανε την κλωστή της ζωής σου τόσο νωρίς.
«Εγώ δεν ήθελα να φύγω για πάντα», μου έλεγες. «Είχα να κάνω πολλές διαδρομές με τα καινουργιοσολιασμένα μου παπούτσια. Μ' αρέσει να ταξιδεύω ανοιχτά με τον αέρα των φύλλων της αγριοπιπεριάς, με τα κόκκινα μπαλάκια των καρπών της που στροβιλίζονται και ψάχνουν χώρο να φωλιάσουν για να καρπίσουν.
Το σώμα μου έχει κλωστές, που φυτρώνουν πάνω στις ρίζες μου κι απλώνουν όπου θέλω να είμαι». Καταπίνω τα αιωρούμενα.
Το αίμα τους έθρεψε τα πελώρια δέντρα και το ίχνος τους έφτασε στις αυλές των σπιτιών τους με το σκόρπισμα των φύλλων το φθινόπωρο. Γλύφω την αλμύρα των ματιών μου πάνω απ' τα χείλη μου και σκύβω στη γη και την αγγίζω. Μουδιάζουν τα δάχτυλα μου.
Έχει αγριέψει. Σκλήραινε από τον λεκέ του αίματος τους. Αρνήθηκαν την παγίδα του αυτοεξευτελισμού τους και πλήρωσαν με τη ζωή τους την απόφασή τους.
Ένα γραφτό ΝΑΙ σε υπόδειξη της εξουσίας ήταν αρκετό για να ανοίξει η πόρτα του φανερού εγκλεισμού τους.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει τρόπος να διαβάσω τις τελευταίες τους ανάσες που έμειναν πάνω στο πετρωμένο χώμα. Στύλωσα το βλέμμα μου στους κάλυκες που έμειναν πεταμένοι κι άχρηστοι, αφού ξέρασαν το αφανιστικό καυτό περιεχόμενο στα ολόστητα σώματα.
«Να βρω τρόπο να μιλήσουν», σκέφθηκα, «γιατί αυτό που τους οφείλουν δεν είναι εκδίκηση, αλλά συγνώμη».
Ανάμεσά τους πολλά παιδιά των πρώτων Ποντίων προσφύγων - όπως και από την αντίθετη πλευρά. Ο ποντιακός ελληνισμός πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου.
 |
| Ο τύμβος που στήθηκε στη μνήμη των εκτελεσμένων του εμφυλίου (1946-1949) στο προαύλιο του νοσοκομείου «Σωτηρία», στην Αθήνα. |
Ανάμεσα σε εκείνους τους αγωνιστές που εκτελέστηκαν στις 21 Φεβρουαρίου 1948, στο Γουδί, ήταν και ο Πέτρος Γ. Πατμανίδης. Στη μνήμη τους, η Ξανθή Πατμανίδου — Παπαναστασίου έβγαλε μέσα από τα κατάβαθα της ψυχής της και σημείωσε στο χαρτί:
«Μην κλαις, μου λες. Φεύγω, επειδή αγάπησα τη ζωή πολύ». Είναι όλοι τους εδώ. Πέτρος Σταθούλα, Λαμπρινή, Παύλος, Ισμήνη, Μελής, 17, 18, 19, όχι παραπάνω από 23 χρονών.
Περνάω το μάτι μέσα από το σύρμα της εμποδισμένης επαφής και ρωτάω Πόσα τα λάθη κι αμάρτησαν τόσο πολύ. Ποιος σήκωσε τα κάγκελα της φυλακής. Ήτανε τόσο γρήγορες οι ριπές στα βλέμματά τους .
Που έμειναν άχρονες ζεστές μεσ' στην ομίχλη. Κι η μυρωδιά του ονείρου μένει κολλημένη στο ατσάλι Μ' ένα φως να την ποτίζει μέρα νύχτα .
Και το άρωμα των φύλλων του ευκάλυπτου να βοηθάει το χώμα ν' ανασαίνει. Συγγενείς και φίλοι των για πάντα σιωπηλών αγαπημένων μας προσώπων, που τα ονόματα τους με την επιμονή μας ξεκόλλησαν από τα κρυφά και μυστικά τεφτέρια των κρατικών υπογείων, σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας εδώ.
Πολυαγαπημένε μου αδελφέ Πέτρο, σήμερα φόρεσα πάλι τα καλά μου για να έρθω στη γιορτή σου. Δεν σου έδωσαν την ευκαιρία να με καλέσεις στο γάμο σου ή στων παιδιών σου, αφού κόψανε την κλωστή της ζωής σου τόσο νωρίς.
«Εγώ δεν ήθελα να φύγω για πάντα», μου έλεγες. «Είχα να κάνω πολλές διαδρομές με τα καινουργιοσολιασμένα μου παπούτσια. Μ' αρέσει να ταξιδεύω ανοιχτά με τον αέρα των φύλλων της αγριοπιπεριάς, με τα κόκκινα μπαλάκια των καρπών της που στροβιλίζονται και ψάχνουν χώρο να φωλιάσουν για να καρπίσουν.
Το σώμα μου έχει κλωστές, που φυτρώνουν πάνω στις ρίζες μου κι απλώνουν όπου θέλω να είμαι». Καταπίνω τα αιωρούμενα.
Το αίμα τους έθρεψε τα πελώρια δέντρα και το ίχνος τους έφτασε στις αυλές των σπιτιών τους με το σκόρπισμα των φύλλων το φθινόπωρο. Γλύφω την αλμύρα των ματιών μου πάνω απ' τα χείλη μου και σκύβω στη γη και την αγγίζω. Μουδιάζουν τα δάχτυλα μου.
Έχει αγριέψει. Σκλήραινε από τον λεκέ του αίματος τους. Αρνήθηκαν την παγίδα του αυτοεξευτελισμού τους και πλήρωσαν με τη ζωή τους την απόφασή τους.
Ένα γραφτό ΝΑΙ σε υπόδειξη της εξουσίας ήταν αρκετό για να ανοίξει η πόρτα του φανερού εγκλεισμού τους.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει τρόπος να διαβάσω τις τελευταίες τους ανάσες που έμειναν πάνω στο πετρωμένο χώμα. Στύλωσα το βλέμμα μου στους κάλυκες που έμειναν πεταμένοι κι άχρηστοι, αφού ξέρασαν το αφανιστικό καυτό περιεχόμενο στα ολόστητα σώματα.
«Να βρω τρόπο να μιλήσουν», σκέφθηκα, «γιατί αυτό που τους οφείλουν δεν είναι εκδίκηση, αλλά συγνώμη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου