Το όρωμαν (το όνειρο)

Η νοσταλγική διάθεση πλημμυρίζει με συγκλονιστικό τρόπο τα γραφτά των Ποντίων λογοτεχνών, που αναζητούν, παράλληλα, τροφή για πλήρωση της νοσταλγίας των αναγνωστών τους.
 Μαύρα φαίνονται όλα τριγύρω σε κάθε Πόντιο, όταν στρέφει νοσταλγικά τη σκέψη προς τη μακρινή πατρίδα. 
Η νοσταλγία μέσα του τον συνταράζει, κι ο ήλςον εβασίλεψεν κι η νύχτα εξαπλώθεν κι ούλα μαύρα εγέντανε στην αλησμόνητη πατρίδα.
Γεμάτο νοσταλγικό καϋμό είναι και το ποίημα του Φίλωνα Κτενίδη, που έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Το όρωμαν» (το όνειρο).

Χαρσιώτης Ποταμός

(Απόσπασμα από «Το όρωμαν»)

...Ντ' εγένταν ατείν' π' έρχουσαν - κι ατείν' που επερ'μέναν;
Ποίον πόραν επέρεν ατ'ς - κι εχάθαν ούλ' εντάμαν;
Τερώ, τερώ ολόγερα - κάτιναν να ελέπω,
κάτιναν για να ερωτώ - για συγγενύν, για ξένον.
Ποίος δαβαίν' κι αντιδαβαίν' - σον Αε Ζαχαρέαν;
Τον ξένον τσι καλωσορίζ' - και ποίος δείχτ' τα στράτας;
Κάθα Δεκαπενταύγουστον - και κάθαν Παναγίας
τσι λειτουργά και ποίος ψάλλ' - και τσι γυρίζ' τον δίσκον;
Έμπρε να πάω 'κ' επορώ - οπίσ' δρόμον 'κ' επέμνεν,
σο γιάνι μ' άγρεν το ποτάμ' - να δαβαίνω 'κι αφίν' με.
Ο ήλρν εβασίλεψεν - κι η νύχτα εξαπλώθεν
κι ούλα μαύρα εγέντανε - ολόγερα κι απέσ'-ι-μ' ...