Άλλο 'κί χάται η Σάντα

Για τη Σαντά έχπάστανε Σαντετ', Σαντεοπούλα,
να πάγ'ν έλέπ'νε τή Σαντά, τή καρταλί' φωλέαν,
το ξακουστόν, το έμορφον και τό άντρειωμένον,
με τά χτισώνας τά τρανά, πετροπελεκεμένα,
ας σοι Σαντέτας τοι μαστόρ'ς, τοί κοσμολαλεμένους,
σκολεία, όσπίτα κ' έγκλησιάς, όσα και τό έπέμ'ναν,
να 'λέπ'νε άτα πριχού ό Καιρόν, νά τρώει άτα και χάνταν.
Ατό, 'ς έμέν πικρόν φαρμάκ' τρανόν τυραννισία,
νουνίζ'άτο καί θλίφκουμαι, χωρίς νά θέλω κλαίω.
Γαλέν'τσα την καρδία μου, έπέρα παρ'γορίαν:
«Θα πάγ'νε», είπα, «οί Σαντέτ'καί τά Σαντετοπούλα,
'ςσα γονικά, τ'άνέσπαλτα, τ' ευλοεμένα μέρα,
θά 'λέπ'νε, θ'άγαπούν άτα, θα μπαίν'νε 'ς σην καρδίαν,
θ'άπομέν'νε 'ςσον νούν άτουν κι άτότε 'κίάνασπάλλ'νε».
Κι άτότε 'κι άνασπάλκεται, άλλο 'κίχάται ή Σάντα!

Η Σάντα πια δεν θα χαθεί

Για την Σάντα κινήσανε Σανταίοι, Σανταιοπαίδια,

να πάν' να δούνε τη Σαντά, των αετών «φωλέαν»,

την ξακουστή, την όμορφη και την αντρειωμένη,

με τα τρανά τα κτίσματα, πετροπελεκημένα,

από Σανταίους μάστορες, τους πολυξακουσμένους,

σχολεία, σπίτια κι εκκλησιές, όσα έχουν απομείνει,

να τα ιδούν, πριν ο καιρός τα καταστρέψει όλα.

Αυτό, είναι για μένανε, πολύ πικρή τυραννία,

τo σκέφτομαι, μελαγχολώ, χωρίς να θέλω κλαίω.

Την καρδιά μου ηρέμησα, παρηγοριά επήρα:

Θα πάνε, είπα, οι Σανταίοι και τα Σανταιοπαίδια,

στα πατρικά, τ' αξέχαστα, τα ευλογημένα μέρη,

θα δουν', θα τ' αγαπήσουνε, θα μπούνε στην καρδιά τους,

στο μυαλό τους θα μείνουνε και τότε δεν ξεχνάνε.

Και τότε δεν θα ξεχαστεί, δεν θα χαθεί η Σάντα!

Πόπη Τσακμακίδου-Κωτίδου