Ατά σίτα έλεεν ο Γιάγκον, η Φατιμέ εχαμέλυνεν κά' κ' ερρούξεν απάν' 'ς σα ποδάρα 'τ'. Ατός επίασεν το χέρ'ν ατ'ς και γιαβάσα έσ'κωσεν ατεν ολόρθα και λέει ατεν:
-Άλλο 'κι' θα κλαις, θέλω να είσαι ασ' σ' Αμιράντας.
Η Φατιμέ πα', επ' ατότε, εξέγκεν το μαντήλ'ν ατ'ς εσπόγξεν τα δάκρα 'τ'ς ασ' σον πρόσωπον ατ'ς. Εποίκεν έναν τεμελιάχ' και είπεν:
—Γιάγκον, ετοιμάστ' κ' λεα κ' εσύ αφ'κά'.
Εξέβεν η Φατιμέ κ' εσπάλτσεν. Ο Γιάγκον εκάτσεν απάν' 'ς σο κρεβάτ', εσέγκεν το κιφάλ'ν ατ' ανάμεσα 'ς σα χέρα 'τ' και νουνίζ'.
Η Φατιμέ εκατήβεν αφ'κά' ετέρεσεν, όλια χαζίρα είν'. Το τσάι πα' έβρασεν, το τραπέζ' πα' κουρεμένον.
Λέει τη μάνναν ατ'ς:
—Αφερίμ Ζεκϊέ! Κοδέσπαινα είσαι. Όλια τα δουλείας εποίκες, κάμ'ς και το καρμενέτσ'! Λέει κ' η Ζεκϊέ:
—Μη μεθελενεύκεσαι, χάσον ατά το λες. Έπαρ' την κούφαν κι άμε 'ς σο νερόν.
Η Φατιμέ χαμάν έρπαξεν την κούφαν έσυρεν 'ς σ' ωμίν ατ'ς κ' εξέβεν. Επήεν 'ς σο πεάδ'. Κανείς πα' εκαικά' 'κ' έτον. Εγόμωσεν την κούφαν κ' έσυρεν ατο 'ς ση ράχιαν ατ'ς, κι ασ' αφ'κά' το μέρος εφοσίεεν απέσ' 'ς σ' ατσόμ'-σαλίν το ζωνάρ', κ' εχπάστεν. Όντες τερεί, από 'πάν'-και κά' κάποιος έρθεν εμπροστά 'τ'ς.
Ετέρεσεν, Οσμαντσούκ'ς ... Εδώκεν σελιάμ' Οσμαντσούκ'ς, κ' επεκεί εκλίστεν κά' και λέει ατεν:
—Φατιμέ ... Άλλο να ζω 'κ' επορώ. Νε να κοιμούμαι επορώ, νε να τρώω. Εέμ' άμον παλαλός. Λάσκουμαι 'ς σα σοκάκια. Νε νύχταν έχω, νε ημέραν. Όθεν πάω, όθεν στέκω, κι όντες κοιμούμαι — άφ'ς 'κι κοιμούμαι — όλιον εμπροστά μ' ελέπω σε.
Πολλά φοράς ενούντσα κάτ' να λέω σε, άμα εντράπα. Ατώρα είδα σε αδά-κά' μαναχέσσαν, κανείς πά' πουδέν 'κ' έν', επεφάσισα να λέω σε το τέρτι μ'. Έλα ας παίρω σε και φεύουμαι 'ς σα Πλάτανα. Εκεί έχω τον αδελφό μ', ζαπίτ'ς έν'. θα κρύφκουμες εκεί τρία μήνας κ' επεκεί θα εβγαίνουμε 'ς σο μεϊτάν'. Κι άμον το λέγ'νε: «Κεσιλέν αγάτσ', ταβασί κολάι»*. Έλα Φατιμέ μη σκοτώντς με. Τέρ' κ' έναν ξάι 'ς σο θεόν κι αν'.
Η Φατιμέ ετέρεσεν α τον ολίγον κ' επεκεί λέει ατον:
—Άχαρε Οσμαντσούκ' ... Εσύ πα' επήες εχουλιέθες 'ς ση μάισσας τ' άψιμον. Θα πας 'ς σο Σελίμ(χότσαν) να γουρταρεύ' σε. Εγώ για τ' εσέν 'κ' είμαι. Δέβα 'ς ση δουλεία σ'. Ατό η δουλεία 'κι γίνεται. Να πας ευρίκ'ς εκείνεν π' αγαπά σε. Το περιστέρ' με την κορώναν έσα να γίν'ταν 'κ' επορούν.
Άμε 'ς ση δουλεία σ', μη παταλαεύ'ς με. Αδά-κά' αούτο πεάδ' έν', κάποιος έρ'ται και ντο γίνεται ντου 'κι γίνεται...
*Το δέντρον ασού κόψκεται το δικαστήριον εθε εύκολον έν'.
Στάθης Χριστοφορίδης
-Άλλο 'κι' θα κλαις, θέλω να είσαι ασ' σ' Αμιράντας.
Η Φατιμέ πα', επ' ατότε, εξέγκεν το μαντήλ'ν ατ'ς εσπόγξεν τα δάκρα 'τ'ς ασ' σον πρόσωπον ατ'ς. Εποίκεν έναν τεμελιάχ' και είπεν:
—Γιάγκον, ετοιμάστ' κ' λεα κ' εσύ αφ'κά'.
Εξέβεν η Φατιμέ κ' εσπάλτσεν. Ο Γιάγκον εκάτσεν απάν' 'ς σο κρεβάτ', εσέγκεν το κιφάλ'ν ατ' ανάμεσα 'ς σα χέρα 'τ' και νουνίζ'.
Η Φατιμέ εκατήβεν αφ'κά' ετέρεσεν, όλια χαζίρα είν'. Το τσάι πα' έβρασεν, το τραπέζ' πα' κουρεμένον.
Λέει τη μάνναν ατ'ς:
—Αφερίμ Ζεκϊέ! Κοδέσπαινα είσαι. Όλια τα δουλείας εποίκες, κάμ'ς και το καρμενέτσ'! Λέει κ' η Ζεκϊέ:
—Μη μεθελενεύκεσαι, χάσον ατά το λες. Έπαρ' την κούφαν κι άμε 'ς σο νερόν.
Η Φατιμέ χαμάν έρπαξεν την κούφαν έσυρεν 'ς σ' ωμίν ατ'ς κ' εξέβεν. Επήεν 'ς σο πεάδ'. Κανείς πα' εκαικά' 'κ' έτον. Εγόμωσεν την κούφαν κ' έσυρεν ατο 'ς ση ράχιαν ατ'ς, κι ασ' αφ'κά' το μέρος εφοσίεεν απέσ' 'ς σ' ατσόμ'-σαλίν το ζωνάρ', κ' εχπάστεν. Όντες τερεί, από 'πάν'-και κά' κάποιος έρθεν εμπροστά 'τ'ς.
Ετέρεσεν, Οσμαντσούκ'ς ... Εδώκεν σελιάμ' Οσμαντσούκ'ς, κ' επεκεί εκλίστεν κά' και λέει ατεν:
—Φατιμέ ... Άλλο να ζω 'κ' επορώ. Νε να κοιμούμαι επορώ, νε να τρώω. Εέμ' άμον παλαλός. Λάσκουμαι 'ς σα σοκάκια. Νε νύχταν έχω, νε ημέραν. Όθεν πάω, όθεν στέκω, κι όντες κοιμούμαι — άφ'ς 'κι κοιμούμαι — όλιον εμπροστά μ' ελέπω σε.
Πολλά φοράς ενούντσα κάτ' να λέω σε, άμα εντράπα. Ατώρα είδα σε αδά-κά' μαναχέσσαν, κανείς πά' πουδέν 'κ' έν', επεφάσισα να λέω σε το τέρτι μ'. Έλα ας παίρω σε και φεύουμαι 'ς σα Πλάτανα. Εκεί έχω τον αδελφό μ', ζαπίτ'ς έν'. θα κρύφκουμες εκεί τρία μήνας κ' επεκεί θα εβγαίνουμε 'ς σο μεϊτάν'. Κι άμον το λέγ'νε: «Κεσιλέν αγάτσ', ταβασί κολάι»*. Έλα Φατιμέ μη σκοτώντς με. Τέρ' κ' έναν ξάι 'ς σο θεόν κι αν'.
Η Φατιμέ ετέρεσεν α τον ολίγον κ' επεκεί λέει ατον:
—Άχαρε Οσμαντσούκ' ... Εσύ πα' επήες εχουλιέθες 'ς ση μάισσας τ' άψιμον. Θα πας 'ς σο Σελίμ(χότσαν) να γουρταρεύ' σε. Εγώ για τ' εσέν 'κ' είμαι. Δέβα 'ς ση δουλεία σ'. Ατό η δουλεία 'κι γίνεται. Να πας ευρίκ'ς εκείνεν π' αγαπά σε. Το περιστέρ' με την κορώναν έσα να γίν'ταν 'κ' επορούν.
Άμε 'ς ση δουλεία σ', μη παταλαεύ'ς με. Αδά-κά' αούτο πεάδ' έν', κάποιος έρ'ται και ντο γίνεται ντου 'κι γίνεται...
*Το δέντρον ασού κόψκεται το δικαστήριον εθε εύκολον έν'.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου