Η μάνα έν κρύον νερόν

Όντες γερά η μάνα και άλλο 'κ' επορεϊ

ατότε θέλ' βοήθειαν, ατότε θέλ' ζωήν.

Κι όταν θα έρται η ώρα και άλλο 'κι θα ζει

το χρέος αν 'κ' έποικες, θα καί(γ)εται η γη σ'

Η μάνα έν' κρύον νερόν και σσο ποτήρ' 'κ' εμπαίν'

η μάνα να μη 'ίνεται, η μάνα να μη έν'.

Η μάνα έν' βράχος, η μάνα έν' ραΐίν

σο δύσκολον την ώραν, μάνα, μανούλα μ', θα κούιεις.

Η μάνα έν' το στήριγμαν, τη χαράς το κλαδίν,

τη μάνας η εγάπ' 'κ' ευρίεται ση γην.

θα δάβαίν'νε τα χρόνο, θα γερούμε κι εμείς.

Ατά έν' με τη σειράν, 'κι θα γλιτών' κανείς

και όλ' πρέπ' να ηξέρουμε σ' αούτο την ζωήν

χωρίς τη μάνας την ευχήν κανείς 'κ' ελέπ' χαΐρ'.

Γιάννης Βλασταρίδης - Τσανάκαλης