Ο θρήνος της Τραπεζούντας

Τραπεζούντα

Έναν πουλίν,καλόν πουλίν
εβγαίν από την Πόλην,
ουδέ σ'αμπέλια κόνεψεν,
ουδέ σα περιβόλια
επήεν και εκόνεψεν
'ς σ' Αγιά-Σοφιάς την Πόρταν'.

Έσειξεν τ' έναν φτερόν,
σο αίμα βουτεμένον,
έσειξεν τ' άλλο φτερόν,
χαρτίν είχεν γραμμένον.

Σιτ' αναγνώθ' σιτα κλαίει,
σιτ' ανακρούει την κάρδαν:

-Ναϊλί εμάς και βάϊ εμάς,
'πάρθεν η Ρωμανία!

Μοιρολογούν τας εγκλησάς
κλαίγ'νε τα μοναστήρα
κι'Αϊ-Γιάννες,ο Χρυσόστομον,
κλαίει στερνοκόπαται.

-Μη κλαίς,μη κλαίς, Αϊ Γιάννε μου,
και δερνοκοπισκάσαι.

-Η Ρωμανία 'πέρασεν!
Η Ρωμανία 'πάρθεν!


-Η Ρωμανία κι'αν πέρασεν
ανθεί και φέρει κι' άλλο.