Άπόψ'
τή νύχτας άρχοντας τη Καλαντάρ' ό φέγγον,
ολόφωτος,
ολόλαμπρος, πρόσωπον χαρεμένον,
κρεμάεται
'ς σον Ουρανόν, καντήλαν χρυσωμένον.
Τερεί
με και χαμογελά κι άμον κάτ' θέλ' να λέει με
κι
εγώ μαεμέντσα τερώ, έσάσεψα κι έπέμ 'να.
Τερώ,
τερώ, καλοτερώ, στέκω καλονουνίζω:
-
Άτά τ'ομμάτα τ'έμορφα, με τα πυκνά τ'οφρύδα,
το
γελαστόν ό πρόσωπον και το γλυκύν το στόμαν,
τερώ
και παραφέρ' άτα, όμοιάζ'νε τή Κωστάκη μ'.
Και
άμον φτερωτόν πουλίν έδέβεν ας σ'αχουλ '-ιμ,
άροθυμίας
γιατρικόν, γλυκύν παρηγορίαν:
-
Γιάμ ό Κωστάκης πα τερεί, άμον εμέν τον φέγγον
άδά
'ς σό φεγγοσκέπαγον τ' άποψιζ' νόν τή νύχταν
και
'ς Ουρανού το υψηλόν, 'ς σο φεγγοφώς τή νύχτας,
έρθανε
κι ένταμώθανε, μάννας και γιού ομμάτα;
Και
γιά τ' ατό ό φέγγον γελά και γιά τ' ατό τερείμε
και
γιά τ' ατό έσάσεψα κι έπέμ'να μαεμέντσα.
Μάννας καρδία γυρευός, π' άροθυμά τον γιόν άτ'ς
Επιθυμία Μάνας
Απόψε ο νυχτοάρχοντας του Γεναριού φεγγάρι,
ολόφωτο, ολόλαμπρο, «πρόσωπον χαρεμένον»,
κρέμεται απ' τον Ουρανό, καντήλι χρυσωμένο.
Με βλέπει και χαμογελά σαν κάτι να μου λέει,
κοιτάζω, μαγεμένη εγώ κι έμεινα σαστισμένη.
Κοιτώ, κοιτώ, παρατηρώ και καλοσυλλογιέμαι:
- Αυτά τα μάτια τα όμορφα, με τα πυκνά τα
φρύδια,
το γελαστό το πρόσωπο και το γλυκό το στόμα,
τα βλέπω και μου φαίνεται, πως μοιάζουν του
Κωστάκη.
Και σαν το φτερωτό πουλί, πέρασε απ' το
μυαλό μου,
επιθυμίας φάρμακο, γλυκιά παρηγοριά.
Μην κι ο Κωστάκης μου κοιτά, απόψε το
φεγγάρι,
μεσ' στην φεγγαροσκέπαστη αποψινή βραδιά
και στο ψηλό του Ουρανού, στο φεγγοφώς
της νύχτας,
ήρθαν κι ανταμωθήκανε μάνας και γιου τα μάτια;
Γιαυτό το φεγγάρι γελά, γιαυτό και με κοιτάζει,
γιαυτό κι εγώ εσάστισα κι έμεινα μαγεμένη.
Ζητιάνα, μάνας η καρδιά, που πεθυμά τον γιο της.
Πηγη: Ποιητικες διαδρομές-
Εκδοτικος Οικος:Αδελφών Κυριακιδη α.ε.