—Οπίσ', χάρε, και μη σιμώντς,
φοέθ' ας σην κατάρα μ',
όρκον
έχω για να πάω
'ς ση
Κρωμί' τα παρχάρα.
Επέρα
όρκον κι όμνυσμαν
εγώ 'ς ση Κρωμ' να πάω
εμέν'
το χώμαν 'κι θα
τρώει
αλλού
αν αποθάνω.
Άμα,
ετσακώθαν τα φτερά μ'
κι έσπασαν τα κανάτα μ'
και 'κ' επορώ πάω 'ς σην Κρώμ'
να παίρω τα μουράτα μ'.
Ραχόπα μ', ομαλύνατε,
κοιλάδα
μ', τισλαέψτεν
κι εσύ, θάλασσα πλατά,
τσάί'ρ' τσιμέν' για γίνον
κι εσείν παρχάρα τη Κρωμή
σιμώστε με ολίγον...
ΣΟΦΙΑ Μ. ΚΟΚΚΑ