ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

Τι είναι γενοκτονία:

Σύμφωνα με τα διεθνή παραδεγμένα, γενοκτονία υπάρχει όταν μια θρησκευτική ή φυλετική ομάδα διώκεται από μια άλλη, απλώς και μόνο γιατί δεν ανήκει στην ίδια μ' αυτή θρησκευτική ή φυλε­τική ομάδα. Συγκεκριμένα:

Η Σύμβαση του Ο.Η.Ε· για την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος της "γενοκτονίας" στο άρθρον 2 αναφέρει:

"Εις την παρούσαν Σύμβασιν, ως γενοκτονία νοείται οιαδήποιε εκ των κατωτέρων πράξεων, ενεργούμενη με την πρόθεσιν ολικής ή μερικής κατα­στροφής ομάδος, εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής:

•       Φόνος μελών της ομάδος.

•       Σοβαρά βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακέραιοτητας των μελών της ομάδος.

•       Εκ προθέσεως υποβολή της ομάδος εις συνθήκας δυναμένας να επιφέρωσινν την πλήρη ή την μερικήν σωματικήν καταστροφήν αυτής.

•       Μέτρα αποβλέποντα εις την παρεμπόδισιν των γεννήσεων εις τους κόλπους ωρισμένης ομάδος.

•      Αναγκαστική μεταφορά παίδων μιας ομάδος εις ετέραν ομάδα.

Είδαμε μέχρι τώρα και θα δούμε ακόμη παρακάτω ότι το πρώτο δί­λημμα που έθεταν οι Τούρκοι ήταν:

Ή γίνεσαι μουσουλμάνος ή διώκεσαι.

Άρα, αν λάβουμε υπόψη τον τρόπο που έγιναν οι διώξεις σε βάρος των Ελλήνων σ' όλη τη μακρά περίοδο της σκλαβιάς, αυτές εμπίπτουν στο αναγνωρισμένο διεθνή ορισμό της γενοκτονίας.

Όμως στην περίοδο 1914-1923, αυτό που συνέβη στον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας και του Πόντου, ήταν το αποτέλεσμα ενός σατανικού Σχεδίου, που όμοιό του δεν έχει να παρουσιάσει η Διεθνής Ιστορία, παρά μόνον εκείνη της εξαφάνισης των γηγενών Ινδιάνων της Αμερικής από τους λευκούς, εκείνη των Αρμενίων και των Εβραίων, από τους Τούρ­κους και Γερμανούς αντίστοιχα.

Επιπλέον η γενοκτονία των Ελλήνων παρουσιάζει τις εξής ιδιομορ­φίες:

-       Έγινε μεθοδικά σε διάστημα 9 ολόκληρων χρονών.

-       Ο αριθμός των θυμάτων (νεκρών) αγγίζει το 1,5 εκατομμύριο, χω­ρίς να υπολογίζονται τα θύματα των βιασμών, λεηλασιών και κάθε άλλου είδους κακώσεων, που κι' αυτά, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, συνιστούν γενοκτονία.

-       Στην περιοχή του Πόντου η γενοκτονία έγινε ολοκαύτωμα, δη­λαδή η ακριτική αυτή ράτσα, γνωρίζοντας καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη την τούρκικη σκληρότητα και σατανικότητα, δεν οδηγήθηκε, όπως οι Αρμένιοι, σ' εύκολη σφαγή.

Πρόβαλε σθεναρή αντίσταση κι' έτσι η γενοκτονία μεταβλήθηκε σ' ολοκαύτωμα.

Η όλη τραγωδία εκτυλίχθηκε σε δύο φάσεις. Η πρώτη από το 1914 έως το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (Οκτώβριο 1918) και η δεύτερη από το 1919 ως το 1923 (Κεμαλική Περίοδος - πόλεμος Μικράς Ασίας).

Παράλληλα με τις αναφορές μας στη γενοκτονία και για κάθε μια φάση ξεχωριστά θα εξετάζουμε ταυτόχρονα και τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και την Τουρκία, όπως κυρίως παρουσιάζονται από τους Γάλλους διπλωμάτες, προκειμένου να τονιστεί το μέγεθος του δράματος και να καταλογιστούν ευθύνες σ' όποια πλευρά κι' αν ανήκουν.

Α' Φάση: 1914-1918

Abdul Hamid

1. Τουρκία:

Η εξουσία όλη βρίσκεται στα μέλη της Επιτροπής "Ένωση και Πρόοδος" των Νεότουρκων. Ο σουλτάνος Mehmed V Ressat που αντικατέστησε τον εξορισθέντα αδελφό του Abdul Hamid τον Απρί­λιο του 1909 και έφερε και τον τίτλο του Khalif¹ (χαλίφη), ουσιαστικά δεν είχε μεγάλες εξουσίες.

Οι Νεότούρκοι² μετά από το 1909 πέρασαν διάφορες φάσεις εσωτερι­κών προστριβών και αλληλοεξοντώσεων και τελικά στις παραμονές του Α' παγκοσμίου πολέμου η όλη εξουσία περιήλθε στα χέρια της "τριανδρί­ας" Enver pacha, Talaat bey και Djemal pacha.

Ιδου σε συντομία τα πορτραίτα αυτών των τυράννων, που κυβέρνη­σαν δικτατορικά και που συνέλαβαν μαζί με τους Γερμανούς, σχεδίασαν και εκτέλεσαν την α' φάση της γενοκτονίας των Ελλήνων και Αρμενίων, όπως βγαίνει αβίαστα μέσα από τα γαλλικά αρχεία:

Enver pacha:

(Από άρθρο του Τούρκου στρατηγού Cherif pacha σ' εφημερίδα γαλ­λική του 1915).

"Γεννήθηκε το 1881. Ακολούθησε τη στρατιωτική καριέρα και το 1902 πήρε το δίπλωμα του επιτελή.

Από τότε συνεχώς πολέμησε κατά των Βουλγάρων κομιτατζήδων και των Ελλήνων ανταρτών της Μακεδονίας. Μικρού αναστήματος αλλά ωραίας εμφάνισης, με καλή υγεία και βλέμμα ενεργητικό.

 Μυήθηκε στο κίνημα των Νεότουρκων και τον Ιούλιο του 1908, την ημέρα που ξέσπασε το κίνημα, βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου αποθεώθηκε ύστερα από μια σκηνή, που ένα μικρό κοριτσάκι ξεπετάχτηκε από το πλήθος και προσφέροντας ένα μπου­κέτο λουλούδια είπε: "Προσφέρω αυτό το μπουκέτο στον ήρωα της Επανά­στασης, στον Enver bey".

Αμέσως μετά πήγε στρατιωτικός ακόλουθος στο Βερολίνο, απ' όπου επέ­στρεψε εσπευσμένα, όταν εξερράγη το αντικίνημα του σουλτάνου στις 13 Απριλίου 1909.

Διακρίθηκε στην αντίσταση των οθωμανών κατά της ιταλικής εισβολής (1911-1912) στην Τριπολίτιδα (Λιβύη).

Λέγεται ότι τόσο στη Μακεδονία, όσο και στη Λιβύη, απέκτησε πραγμα­τικό θησαυρό από εκβιασμούς και ληστείες.

Στις αρχές του 1913 ήταν επιτελάρχης του 10ου Σώματος Στρατού, ενώ επιτελάρχης στο Σώμα Στρατού του Bolayir ήταν ο Κεμάλ (ο μετέπειτα Αττατούρκ). Τότε το 10ο Σ.Σ. δεν έδωσε την απαιτούμενη βοήθεια προς το Σ.Σ. Bolayir και οπό τότε δημιουργήθηκε ένα αγεφύρωτο μίσος μεταξύ Κεμάλ και Enver.

Ήταν σκληρός παρά το ήπιο της εμφάνισης του και με τον καιρό είχε αποκτήσει μια υπεροψία χωρίς έλεγχο".

Και ο στρατηγός Cherif pacha συνεχίζει την περιγραφη του:

"Τον Ιούλιο του 1913 ήταν διοικητής μιας ταξιαρχίας. Τον επισκέ­φθηκα στο διοικητήριο του στην Αδριανούπολη. Τον συγχάρηκα για την τα­χύτητα των επιχειρήσεων και αυτός μου απάντησε: «κάναμε 158 χιλιόμετρα σε 46 ώρες πολεμώντας. Σε ίδιο χρόνο ο Μέγας Ναπολέων διήνυσε 136 χι­λιόμετρα». Έμεινα έκπληκτος, όμως αργότερα, όταν βρισκόμασταν στην Κωνσταντινούπολη, διαπίστωσα ότι οι έμπιστοι φίλοι του νέου σύνταγματάρχη (του Enver) διασκέδαζαν τη, μανία του με το Ναπολέοντα. Το γραφείο του ήταν γεμάτο από ενθύμια του Γάλλου αυτοκράτορα.

Είχε μια κεφαλή του Ναπολέοντα, με τον οποίον λέγεται ότι συχνά ο Enver έκανε μακρές συνομιλίες.

Οι φιλοδοξίες του δεν έχουν όρια. Παντρεύτηκε την πριγκίπισσα, συγ­γενή του σουλτάνου και λέγεται ότι επιθυμεί μέχρι και να διαδεχθεί το σουλ­τάνο Mehmed V, αντικαθιστώντας τον πρίγκιπα κληρονόμο Youssouf Izzeddine, τον οποίον τελείως περιφρονεί.

Όχι, ο Enver δεν ήταν όμοιος με τον Αυτοκράτορα, πίστευε ότι ήταν ο ίδιος ο Ναπολέων, ενσαρκωθείς με τον μανδύα ενός Τούρκου αξιωματικού, για να επανασυστήοει την αυτοκρατορία του Osman, την πιο μεγάλη αυτο­κρατορία του κόσμου.

Κι αυτοί οι κόλακες, οι Γερμανοί, οι οποίοι κρυφά γελούσαν με την τρέλα του, για να ελέγχουν καλύτερα το ανόητο θύμα τους, χειροκροτούσαν τις ιδέες του, ενθάρρυναν τη μωρία του, σε σημείο που την ημέρα που έγινε στρατηγός, σε ηλικία 32 χρόνων, απάντησε σ' ένα φίλο του που τον συνεχάρη για την τόσο ταχεία εξέλιξή του:

"Αυτή τη φορά, αγαπητέ, έχασα 5 χρόνια, θα έπρεπε να γίνω pacha (πασάς) τουλάχιστον στα 27μου χρόνια".

Ο Enver έγινε υπουργός Στρατιωτικών και Γενικός Αρχιστράτηγος και ήθελε ν' αποδείξει το στρατιωτικό του δαιμόνιο. Όταν οι Ρώσοι προέ­λαυναν στο τουρκικό έδαφος, πήγε ο ίδιος στην Ανατολή για να ηγηθεί των τούρκικων στρατευμάτων.

Το όνειρο του κατέρρευσε στο Sarykamich, όπου τα 9ο, 10ο και 11ο τουρκικά Σώματα Στρατού εκμηδενίστηκαν, αφήνοντας 20.000 νεκρούς, 40.000 τραυματίες και 40.000 αιχμαλώτους. Σώθηκε χάρη στην αφοσίωση μιας νέας Αρμένισσας, που του έδωσε και ντύθηκε με τα ρούχα της".

Talaat bey

 (πάντα από το άρθρο του στρατηγού Cherif).

Htαν από τους ιδρυτές τhς Οθωμανικής Εταιρείας για τις Ελευθερίες (A.O.L), που συγχωνεύθηκε με την "Ενωση και Πρόοδο”. Υπηρετούσε σαν απλός υπάλληλος ταχυδρομείου, όταν εξερράγη η Επανάσταση των Νεότουρ­κων το 1908.

Χαρακτήρας εύκαμπτος και καταχθόνιος. Κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη όλων των σκοτεινών μελών της Επιτροπής "Evωση και Πρόο­δος", της οποίας έγινε και αρχηγός. Οι διαταγές του δε συζητούνται ποτέ και όλοι του οφείλουν τυφλή υπακοή. Είναι υπό τη δική του διεύθυνση που ορ­γανώθηκαν οι "fedais".

Είναι ιθύνων νούς των τρομοκρατικών ιδεών μέσα στην εσωτερική πο­λιτική.

Έγινε και είναι τώρα υπουργός Εσωτερικών, αλλά στην πραγματικό­τητα απόλυτος δικτάτορας.

Όλες οι πολιτικές και στρατιωτικές διοικήσεις διευθύνονται προσωπικά απ’ αυτόν.

Είναι αυτός που επιφόρτισε τον Azrni bey, πρώην αρχηγό της αστυνο­μίας της Κωνσταντινούπολης, να έρθει στο Παρίσι και να διευθύνει τη δολο­φονική απόπειρα εναντίον μου, που έλαβε χώρα σιις 14 Ιανουαρίου 1914 στην οδό de la Pombe.

Είναι ο ίδιος που οργάνωσε το πραξικόπημα (μεταξύ Νεότουρκων) της 23 Ιανουαρίου 1913 εναντίον της κυβέρνησης του Kiamil pacha και όπου ο Nazim pacha δέχθηκε από τον ίδιο (τον Talaat) τη δεύτερη πιστολιά (την πρώτη την έριξε ο Enver)”.

Djemal pacha:

(πάντα περιγραφή Cherif)

"Κουρδικής καταγωγής, δεν ήταν παρά ταγματάρχης sτη Θεσσαλονίκη το 1908. Πολύ πρακτικός, ερωτευμένος με το κέρδος, φιλοδοξεί υψηλά πολι­τικά πόστα.

Ενώ οι στενοί σύντροφοι του επιδίωκαν πόστα στρατιωτικών ακολού­θων, αυτός ορίζεται κυβερνήτης Αδάνων, αμέσως μετά τις σφαγές των  Aρμενίων, για να επιτύχει τη συγκάλυψη τους.

Αργότερα διαδέχεται το Nazim pacha, σαν Κυβερνήτης Βαγδάτης με εξουσίες αντιβασιλέα της Μεσοποταμίας και όπου με σκάνδαλα απόκτησε τε­ράστια περιουσία.

Κατά τους Βαλκανικούς πολέμους ήρθε στη Θράκη και οργάνωσε σκληρή προπαγάνδα κατά της κυβέρνησης Kiamil (κι ας ήταν κι' αυτοί Νεότουρκοι) και συμμετείχε στο πραξικόπημα της 23 Ιανουαρίου 1913.

Ονομασθείς Στρατιωτικός Κυβερνήτης Κωνσταντινούπολης, τρομοκρα­τεί τον πληθυσμό. Με το πρόσχημα να τιμωρήσει τους δολοφόνους του Mahmoud Chevket pacha, κρέμασε καμιά εικοσαριά φιλελεύθερους, μεταξύ των οποίων και το γαμπρό του σουλτάνου, τον Salih pacha. Η Επιτροπή σ' ανταπόδοση τον διόρισε υπουργό Ναυτικών...”

Αξίζει να σταθούμε ακόμη λίγο στην περιγραφή του στρατηγού Cherif pacha, για δυο ακόμη πρόσωπα:

Docteur Nazim:

"Δημιουργός της εθνικής κίνησης στην Τουρκία.

Χαρακτήρας μνησίκακος. Είναι αυτός που οργάνωσε τη μετανάστευση προς την Τουρκία των μουσουλμάνων της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης.

Είναι ένας αποφασιστικός, φανατικός οπαδός της εξολόθρευσης των χριστιανών γενικά και των Ελλήνων ιδιαιτέρως, μη χαρίζοντας παρά εκεί­νους που ασπάζονται το μουαουλμανιομό...

                                                                                                                                                       

Vehib bey:

"Συνταγματάρχης ελληνικής καταγωγής, επιφορτίστηκε να πλάσει το πνεύμα των νέων αξιωματικών της Στρατιωτικής Σχολής προς τις αρχές των Νεοτούρκων.

Ονομασθείς Διοικητής της Σχολής αυτής επέδειξε μια τυραννία χωρίς φραγμούς εναντίον των μαθητών, που Θα επιθυμούσαν να μείνουν ουδέτεροι”

Πριν προχωρήσουμε στην επικρατούσα κατάσταση στην Ελλάδα κα­τά τα έτη 1914-1918 θα αναφέρουμε ακόμη τα εξής, που αφορούν την Τουρκία:

-       Ο Α' παγκόσμιος πόλεμος εξερράγη το καλοκαίρι του 1914. Αρχικά η Τουρκία φάνηκε ότι θα τηρούσε ουδέτερη στάση. Στην πραγματικό­τητα από τριμήνου είχε υπογραφεί μυστική συμμαχία με τη Γερμανία.

-       Στις 27 Οκτωβρίου 1914 τα γερμανικά θωρηκτά "Goeben" και "Breslan" τουρκοποιούνται, φέρουν τούρκικη σημαία και ονομάζονται "Yavuz Sultan Selim" και "Midilli" αντίστοιχα. Κινούνται προς τον Εύ­ξεινο Πόντο, βομβαρδίζουν την Οδησσό και τις ακτές της Κριμαίας. Η Τουρκία μπαίνει στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας και Αυστρο­ουγγαρίας.

-       Οι Δυνάμεις της Συνεννοήσεως "Entente" αντιδρούν. Η Ρωσία απωθεί τους Αυστριακούς στο μέτωπο της Ουκρανίας και στο μέτωπο της Ανατολής εισβάλλει στο τουρκικό έδαφος. Οι Αγγλο γάλλοι ενεργούν απο­τυχημένη επιχείρηση στα Δαρδανέλλια.

-       Στη Ρωσία ο λαός την άνοιξη του 1917 ανατρέπει τους Τσάρους και τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου η Επανάσταση των Μπολσεβίκων δημιουργεί ένα τεράστιο ρήγμα στις τάξεις της Συμμαχίας.

-       Οι Τούρκοι επιχειρούν, με τεράστια γερμανική συμπαράσταση, επιχείρηση προς ανάκτηση της Αιγύπτου. Αποτυγχάνουν.

-       Η Βουλγαρία το φθινόπωρο του 1915 βγαίνει στον πόλεμο με το μέρος της Γερμανίας.

-       Όλοι οι πρέσβεις, πρόξενοι και στρατιωτικοί ακόλουθοι των συμ­μάχων απελαύνονται από την Τουρκία, που χωρίς μάρτυρες, χωρίς αντί­δραση, εφαρμόζει το σχέδιο της εξόντωσης των giaours (απίστων). Μόνη ελπίδα και καταφύγιο των Ελλήνων του Πόντου, το Αντάρτικο.

Χάρης Τσιρκινίδης

Απόσπασμα απο το βιβλίο "Επιτέλους τους ξεριζώσαμε"

1. Το 1517 ο σουλτάνος Selim I κατέκτησε την Αίγυπτο χαι τότε πήρε και τον τίτλο του Khalif (προστάιη και φύλακα επί της γής του Νόμου του Προφήτη). Τον τίτλο αυτό έφεραν οι αρχηγοί της δυναστείας των Abbassides της Βαγδάτης. Όταν οι Μογγόλοι κατέ­κτησαν ιη Μεσοποταμία οι Abbasides βρήκαν άσυλο στους Μαμελούκους (Mamelouks) της Αιγύπτου και διατηρούσαν τον τίτλο του Χαλίφη, που πήρε πλέον ο σουλτάνος Selim I και εξακολουθούσε έκτοτε να μεταβιβάζεται στους σουλτάνους

2 Οι ιδέες και η οργάνωση των Νεότουρκων ανάγονται στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα 50 περίπου μέλη της οργάνωσης, στις 4 Φεβρουαρίου 1902, συναντήθηκαν στο Πα­ρίσι οτο σπίτι του γερουσιαστή Lefevre Pontalis. Σ' αυτή συμμετείχαν Τούρκοι, Έλληνες, Αρμένιοι και άλλοι αντιπρόσωποι διαφόρων υποδούλων εθνοτήτων. Στις 9 Φεβρουαρίου τε­λείωσαν τις εργασίες ανακοινώνοντας τους στόχους τους:

-    Διαφύλαξη της Ακεραιότητας της Αυτοκρατορίας.

-    Σεβασμός θεμελιωδών Νόμων και αποκατάσταση του Συντάγματος.

• Εξασφάλιση τάξεως, ειρήνης και ισότητας.

Αργότερα τα μέλη της εξορισθέντα από το Παρίσι, μετέφεραν την έδρα τους στη θεσ­σαλονίκη