Ο Λένιν και οι Τούρκοι ρατσιστές

Οι αριστερών τάσεων ιστορικοί αποσιωπούν ένα σημα­ντικό ιστορικό γεγονός. Δεν αναφέρουν την τεράστια βοήθεια, σε χρυσό και πολεμικά μέσα, που δέχτηκε η Τουρ­κία από τη Σοβιετική Ένωση, με συνέπεια η απομονωμένη κεμαλική κυβέρνηση να κατορθώσει, μέσα σε τρία χρόνια, να ανατρέψει, παντελώς, τη θανατηφόρα πορεία του Ανα­τολικού Ζητήματος, η δίκαιη λύση του οποίου ήταν πλέον ορατή, κατά το 1920.

Ρωσοι παραδιδουν χρυσο στους κεμαλικους

Ο καθηγητής του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Κώστας Φωτιάδης, σε  μια εξαιρετικά     ενδιαφέρουσα μελέτη, με τίτλο «Μπολσεβίκοι και Κεμάλ», αναφέρει ότι σε μια περίοδο που ο σοβιετικός λαός πέθαινε καθημερινά από την πείνα, ο Λένιν δεν δίστασε να δωρίσει 10 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια και ανυπολόγιστης αξίας οπλισμό στον Μουσταφά Κεμάλ. Ο καθηγητής Κ. Φωτιά­δης περιλαμβάνει στο κείμενο του και απόσπασμα ομιλίας του Κεμάλ, το οποίο έχει ως εξής:

«Η νίκη της νέας Τουρκίας επί των Αγγλογάλλων και Ελλήνων κατακτητών θα χρειαζόταν ασύγκριτα μεγαλύτερες θυσίες ή και δεν θα ήταν δυνατή, εάν δεν υπήρχε η υποστήριξη της Ρωσίας. Αυτή βοήθησε την Τουρκία και ηθικά και οικονομικά. Θα ήταν έγκλημα εάν το έθνος μας ξεχνούσε αυτή τη βοήθεια».

Άλλωστε, είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ, κατά τον μικρασιατι­κό πόλεμο, ακολουθούσε τις εντολές του διεθνούς κομμουνι­σμού. Τον Απρίλιο του 1920, μετά την υπογραφή συμφώνου «φιλίας και αδελφότητας» μεταξύ Κεμάλ και Λένιν, το ΚΚΕ έδρασε ως «Πέμπτη φάλαγγα» στο εσωτερικό της χώρας. Αυτό βεβαιώνεται και από τις εφημερίδες και προκηρύξεις που κυκλοφόρησαν, την εποχή εκείνη, ακόμη και ανάμεσα σε μέλη του ελληνικού στρατεύματος. Ο «Ριζοσπάστης» της Παρασκευής, 12 Ιουλίου 1935, σε σχόλιο του, με τίτλο «Μια επιφύλαξη», αναφέρει, μεταξύ άλ­λων, και τα εξής:

«Η μικρασιατική εκστρατεία δεν χτυπούσε μόνο τη νέα Τουρκία, μα στρεφόταν στα ζωτικότατα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Γι' αυτό εμείς, όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία, ΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΔΙΩΞΑΜΕ. Πονέσαμε και πονάμε για τ' αδέλφια που σπείρανε αυτού άδικα τα κόκκαλά τους, για τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων ιμπεριαλιστών. Και θα τους εκδικηθούμε κάποτε».

Επίσης, στο περιοδικό «Νέος Κόσμος», τον Σεπτέμβριο του 1957, ο Β. Γεωργίου γράφει, μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Ένας από τους διεθνιστικούς και πατριωτικούς τίτλους, που έγραψε στην ιστορία του το νεαρό τότε κόμμα μας, είναι η κατη­γορηματική αντίθεσή του και η θαρραλέα πάλη του ενάντια στον ελληνοτουρκικό πόλεμο και την εκστρατεία του Σαγγάριου.

 Στελέχη, μέλη και οπαδοί του κόμματος, στελέχη και μέλη της γενικής συνο­μοσπονδίας εργατών Ελλάδας, αψηφώντας την τρομοκρατία και τη λογοκρισία, το στρατιωτικό νόμο και τα στρατοδικεία, ανάπτυξαν σοβαρή αντιπολεμική δράση στο μέτωπο και στα μετόπισθεν.

 Στη διάρκεια του ελληνοτουρκικού πολέμου, κηρύχθηκαν πανελλαδικές απεργίες των σιδηροδρομικών, καπνεργατών, εργατών ηλεκτρισμού, που απετέλεσαν αξιοσημείωτη πάλη, για την καλυτέρευση του βιοτι­κού τους επιπέδου και ταυτόχρονα πράξη επαναστατικού διεθνισμού. Χιλιάδες εργάτες πιάστηκαν, τότε, επιστρατεύτηκαν και στάλθηκαν στο μέτωπο».

Αυτός ήταν ο ρόλος της Αριστεράς, κατά τη Μικρασιατι­κή Καταστροφή. Πάντα αντίθετη στις εθνικές επιδιώξεις η παράταξη αυτή. Πάντα, αν και μειοψηφία, να επιδιώκει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο, αγνοώντας τις δημο­κρατικές διαδικασίες.

 Νίκος Βουργουτζής

 δημοσιογράφος και συγγραφέας, 

πρώην διευθυντής της εφημερίδας «Μακεδονία»