Χωρίς κανέναν στον κόσμο(Ελευθέριος Ε. Ελευθεριάδης)

...Μετά που πέθανε η μάνα μου, και τα τέσσερα αδέλφια μου, μέσα σε τέσσερις μέρες (η μάνα μου και η αδελφή μου την ίδια μέρα) στην καραντίνα της θεολογικής σχολής Χάλκης, και έμεινα ολομόναχος στη ζωή, παιδάκι δέκα χρόνων, με στείλανε, μαζί με τους άλλους , που επιζήσανε, στην καραντίνα του Αγίου Στεφάνου.
Η καραντίνα του Αγίου Στεφάνου είναι μια ερημιά, χωρίς δέντρα και υψώματα. Θάλασσα από τη μια και απέραντος κάμπος από την άλλη. Μερικές παράγκες μαρτυρούν πως κάποτε ήταν στρατόπεδο εδώ.
 Όλη η έκταση αυτή από ξηρά περιβάλλεται σε μεγάλο βάθος από συρματοπλέγματα , με πολλές ατράκτους, τη μια διπλά στην άλλη, ετσι που κουνούπι δεν μπορούσε να ξεφύγει. Συρματοφραχτη φυλακή! Τούρκοι πολισμάνοι, κατά μικρά διαστήματα, φυλάνε το στρατόπεδο, σαν λυσσασμένα μαντρόσκυλα. Ούτε ιδέα να τολμήσει κανείς να δραπετεύσει από δω μέσα.
Οικήματα ελάχιστα. Το σκλαβοπάζαρο αυτό των προσφύγων- 7.000 έως 8.000 άτομα, άκουσα να λένε- διαμένει σε μικρά κωνικά αντίσκηνα, σαν απέραντος κάμπος από μανιτάρια. Παναγιά μου, που βρέθηκε τόσος κόσμος.!
Είναι όλα τα απομεινάρια από τις άλλες καραντίνες, που μετασταθμεύσανε εδώ- όσοι επέζησαν...
Όλοι , που ήρθαν μαζί μου από τη Θεολογική Σχολή, βολεύτηκαν σε αντίσκηνα και μονάχα εγώ περιφέρομαι ανάμεσα στο άγνωστο πλήθος, σαν χαμένο πρόβατο.
Μόνο μισό ψωμί δίνουν στον καθένα την ημέρα και τίποτε άλλο. Όσο για ύπνο, δεν σκοτίζομαι. Ο καιρός είναι καλός. Δεν ξέρω αν είναι άνοιξη για είναι θέρος. Την ημέρα ο ήλιος καίει. Κοιμάμαι όπου βρίσκομαι και όπου τύχει, με τα ρούχα μου μόνον. Κατά κανόνα, κοιμάμαι την ημέρα, ξαπλωμένος μέσα στην άμμο, και τη νύχτα, που κάνει κρύο, γυρίζω στον καταυλισμό, για να μην κρυώνω, εθελοντής νυχτοφύλακας του στρατοπέδου!
(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ποντιακή Εστία» , με τον ακόλουθο πρόλογο του Παναγιώτη Τανιμανίδη:
Το παρακάτω αφήγημα ανήκει σ'έναν γνωστό σε όλον τον ποντιακό κόσμο της Ελλάδας, επιστήμονα και λόγιο συμπατριώτη μας και Θέρμο φίλο της «Π.Ε.». Έπειτα από επίμονες παρακλήσεις μας, από την αρχή της επανεκδοσης-1975- του περιοδικού μας, ευδόκησε, επιτέλους, να μας γράψει το κομμάτι αυτό της ίδιας της ζωής , υπό τον όρο να τηρηθεί η ανωνυμία του. Το δημοσιεύουμε, όπως το έγραψε ο ίδιος-μια ιστορία αληθινή, που θα συγκινήσει και θα διδάξει. Τον ευχαριστούμε.