Η διατροφή του πληθυσμού της Σαντάς γινόταν κύρια με γαλακτοκομικά
προϊόντα, πατάτες(καρτόλια), λαχανίδες και διαφορα σκευάσματα με σιτάρι
και καλαμπόκι.
Το κρέας ήταν σπάνιο και περιοριζόταν μονο στην σφαγή αρσενικών μοσχαριών, που κρατούσαν το δέρμα και μοίραζαν το κρέας στους γείτονες, επίσης κρατούσαν το στομάχι με το περιεχόμενο του που το χρησιμοποιούσαν σαν μαγιά για την Παρασκευή τυριού , που λεγόταν Πυτίδ.
Σπάνια σφαζόταν και καμία στείρα αγελάδα(μοζίκα),όποτε ήταν δυνατόν να προμηθευτούν λιγο κρέας που κατά κανόνα το μαγείρευαν με πατάτες.(κορτολοφάγι).
Οι λαχανίδες τρώγονταν σαν λαχανόσουπα που προσθέτανε λίγα ξερά φασόλια, κυρίως μπαρμπούνια.
Αν στην λαχανόσουπα προσθέτανε και φούρνικον αλεύρι, τότε την σούπα την λεγανε μιλιαστά λάχανα.
Τις πατάτες τις έτρωγαν ή βραστές ή γιαχνί(καρτολοφαγι). Το κορκότον , ή από στάρι ή από καλαμπόκι φουρνισμένο ή όχι τρωγότανε σαν σούπα(σουρβά). Αν στην σουρβά πρόσθεταν και τάν ή γιαούρτι, τότε η σούπα λεγόταν τανομένον σουρβά. Αν στην σούπα προσθέτανε και από φουρνισμένο καλαμπόκι, αλεύρι, τότε το παρασκεύασμα γινόταν πυκνότερο και τρωγόταν με βούτυρο ή γιαούρτι και το φαγητό λεγόταν χασίλια.
Η κιαντιμά τρωγόταν σαν πιλάφι με βούτυρο και γιαούρτι.
Τα πουσίντια σαν φαγητό παρασκευαζόταν πρόχειρα με ανάμιξη του αλευριού με βρασμένο αλατισμένο νερό, όποτε το μίγμα έπαιρνε μορφή καφέ χρώματος ζυμαριού, και τρωγόταν πάλι με φρέσκο βούτυρο ή με γιαούρτι.
Το πλιγούρι τρωγόταν με φρέσκο βούτυρο ή με γιαούρτι.
Το καλαμποκάλευρο, κοινό ή φούρνικον, τρωγόταν ή σαν νερόβραστος λαπάς, με γιαούρτι ή σαν χυλός όποτε λεγόταν μαλέζ. Αν αντί για νερό παρασκευαζόταν με γάλα λεγόταν γαλατοφάϊγ. Αν τέλος αντί για νερό παρασκευαζόταν με θόγαλαν λεγόταν χαβίτς και αποτελούσε την σπεσιαλιτέ των παρχαρίων.
Η επιτυχία στο χαβίτς ήταν στο να γυρίζει με το κουτάλι όλη η μάζα χωρίς να κολλάει μέσα στο σκεύος που παρασκευαζόταν. Αν στο χαβίτς προσθέτανε και τυρί τύπου κασεριού, αυτό έλιωνε και μεταβαλλόταν σε ίνες και σε πολλές περιοχές της Τραπεζούντας λεγόταν τυροκλωστή, επειδή και πάλι όλη η μάζα με το λιωμένο τυρί γύριζε μέσα στο σκεύος που παρασκευαζόταν.
Τα μακαρόνια ήταν άγνωστα και μονο παρασκεύαζαν ένα είδος χυλοπίτας νερόβραστης που την έλεγαν μακαρίνα.
Η μακαρίνα γινόταν από σιταρίσιο αλεύρι με ζύμη αρκετά πηκτή που την άπλωναν σε φύλλα και την άφηναν να στεγνώσει λίγο, μετα την κόβανε σε λωρίδες και έπειτα σε μικρά τεμάχια και αφού ξεραινόταν στον ήλιο την φυλάσσανε μέσα σε σακούλια και όποτε χρειάζονταν να το παρασκευάσουν έβραζαν αλατισμένο νερό τα έριχναν στην …χύτρα και τα έτρωγαν με τηγανισμένο βούτυρο με το οποίο τα περιέχυναν αφού τα στράγγιζαν προηγούμενα από το νερό..
Το ρύζι (πριντ) ήταν σπάνιο και το προμηθεύονταν από την Τραπεζούντας σε μικρές ποσότητες και το χρησιμοποιούσαν κυρίως για την παρασκευή ρυζόγαλου.(σουτλάς)
Τέλος αραιά και που έκαναν τηγανίτες(τσιριχτά).
Το κρέας ήταν σπάνιο και περιοριζόταν μονο στην σφαγή αρσενικών μοσχαριών, που κρατούσαν το δέρμα και μοίραζαν το κρέας στους γείτονες, επίσης κρατούσαν το στομάχι με το περιεχόμενο του που το χρησιμοποιούσαν σαν μαγιά για την Παρασκευή τυριού , που λεγόταν Πυτίδ.
Σπάνια σφαζόταν και καμία στείρα αγελάδα(μοζίκα),όποτε ήταν δυνατόν να προμηθευτούν λιγο κρέας που κατά κανόνα το μαγείρευαν με πατάτες.(κορτολοφάγι).
Οι λαχανίδες τρώγονταν σαν λαχανόσουπα που προσθέτανε λίγα ξερά φασόλια, κυρίως μπαρμπούνια.
Αν στην λαχανόσουπα προσθέτανε και φούρνικον αλεύρι, τότε την σούπα την λεγανε μιλιαστά λάχανα.
Τις πατάτες τις έτρωγαν ή βραστές ή γιαχνί(καρτολοφαγι). Το κορκότον , ή από στάρι ή από καλαμπόκι φουρνισμένο ή όχι τρωγότανε σαν σούπα(σουρβά). Αν στην σουρβά πρόσθεταν και τάν ή γιαούρτι, τότε η σούπα λεγόταν τανομένον σουρβά. Αν στην σούπα προσθέτανε και από φουρνισμένο καλαμπόκι, αλεύρι, τότε το παρασκεύασμα γινόταν πυκνότερο και τρωγόταν με βούτυρο ή γιαούρτι και το φαγητό λεγόταν χασίλια.
Η κιαντιμά τρωγόταν σαν πιλάφι με βούτυρο και γιαούρτι.
Τα πουσίντια σαν φαγητό παρασκευαζόταν πρόχειρα με ανάμιξη του αλευριού με βρασμένο αλατισμένο νερό, όποτε το μίγμα έπαιρνε μορφή καφέ χρώματος ζυμαριού, και τρωγόταν πάλι με φρέσκο βούτυρο ή με γιαούρτι.
Το πλιγούρι τρωγόταν με φρέσκο βούτυρο ή με γιαούρτι.
Το καλαμποκάλευρο, κοινό ή φούρνικον, τρωγόταν ή σαν νερόβραστος λαπάς, με γιαούρτι ή σαν χυλός όποτε λεγόταν μαλέζ. Αν αντί για νερό παρασκευαζόταν με γάλα λεγόταν γαλατοφάϊγ. Αν τέλος αντί για νερό παρασκευαζόταν με θόγαλαν λεγόταν χαβίτς και αποτελούσε την σπεσιαλιτέ των παρχαρίων.
Η επιτυχία στο χαβίτς ήταν στο να γυρίζει με το κουτάλι όλη η μάζα χωρίς να κολλάει μέσα στο σκεύος που παρασκευαζόταν. Αν στο χαβίτς προσθέτανε και τυρί τύπου κασεριού, αυτό έλιωνε και μεταβαλλόταν σε ίνες και σε πολλές περιοχές της Τραπεζούντας λεγόταν τυροκλωστή, επειδή και πάλι όλη η μάζα με το λιωμένο τυρί γύριζε μέσα στο σκεύος που παρασκευαζόταν.
Τα μακαρόνια ήταν άγνωστα και μονο παρασκεύαζαν ένα είδος χυλοπίτας νερόβραστης που την έλεγαν μακαρίνα.
Η μακαρίνα γινόταν από σιταρίσιο αλεύρι με ζύμη αρκετά πηκτή που την άπλωναν σε φύλλα και την άφηναν να στεγνώσει λίγο, μετα την κόβανε σε λωρίδες και έπειτα σε μικρά τεμάχια και αφού ξεραινόταν στον ήλιο την φυλάσσανε μέσα σε σακούλια και όποτε χρειάζονταν να το παρασκευάσουν έβραζαν αλατισμένο νερό τα έριχναν στην …χύτρα και τα έτρωγαν με τηγανισμένο βούτυρο με το οποίο τα περιέχυναν αφού τα στράγγιζαν προηγούμενα από το νερό..
Το ρύζι (πριντ) ήταν σπάνιο και το προμηθεύονταν από την Τραπεζούντας σε μικρές ποσότητες και το χρησιμοποιούσαν κυρίως για την παρασκευή ρυζόγαλου.(σουτλάς)
Τέλος αραιά και που έκαναν τηγανίτες(τσιριχτά).