Θλιβερός Αποχαιρετισμός στον Θρασύβουλο Λαζαρίδη

Μαης 2010:Κεντρικος Ομιλητης στην Νεα Σαντα

Σε χαιρετώ με βαθύτατη θλίψη λατρευτέ φίλε, συνοδοιπόρε, ανακαινιστή της Καλαμαριάς, δάσκαλε της ελληνικής Αυτοδι­οίκησης, Θρασύβουλε Λαζαρίδη.

Με κρυφό λυγμό και καημό έγραψες ιστορία για την Καλα­μαριά που τη φιλά το κύμα του Θερμαϊκού.

Ο φλοίσβος και τ' αεράκι που τη συντροφεύουν είναι ένας ψίθυρος φορτωμένος από ανείπωτους καημούς αυτής της πολυβασανισμένης γης της προσφυγιάς που την ενώνει μ' εκείνη την μυστικιστική επικοι­νωνία γι' αυτούς τους ξενιτεμένους που ανήκουν στην ίδια φυλή, στην ίδια ρίζα, στην ίδια πατρίδα.

 Και θα προσκαλέσεις με ψί­θυρο ευλαβικό τα παιδιά της να γυρίσουν στον ηλιόλουστο ουρανό της μακριά από την γκριζάδα και τη μιζέρια του παλιού τοπίου. Θα μετατρέψεις τη λασπουριά με σίγουρο χέρι, βήμα το βήμα, από την πικροζωή στην αξιοπρέπεια της αυτάρκειας και στην ελπίδα για πιο ανθρώπινο μέλλον των παιδιών της.

Δεν θα άντεχα ψυχολογικά να δω τη νεκρώσιμη ακολουθία σου. Θέλω να σε θυμάμαι μ' εκείνο το ανθηρό χαμόγελο κι εκείνα τα μάτια που σπινθηροβολούσαν φωτιές εμπρός στην προσπάθεια και στο όραμά σου για την «πολιτεία της φτώχιας και του ονείρου» ν μετατραπεί σ' ένα από τα πλέον ωραία προ­άστια της χώρας, καμάρι και στολίδι της Θεσσαλονίκης.

Σε πρωτογνώρισα σ' ένα στενόχωρο γραφείο, κάπου ψηλά στην Καλαμαριά, σ' ένα διώροφο παλιό οίκημα ως νεοεκλεγέ­ντα δήμαρχο για να προσφέρω το βιβλίο μου «Οδοιπορικό της Γυναίκας». Κάποιες μέρες αργότερα κτύπησε το τηλέφωνο για να με προσκαλέσεις να συμμετέχω στα νέα πολιτιστικά δρώμε­να του Δήμου..

Αρχίσαμε με τη πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή, μετά στην τηλεόραση «Αργώ», στο νέο ωραίο κτίριο ως Δημαρχείο που θα μετατραπεί στο υπέροχο θέατρο που είναι σήμερα. Και το παλιό φθαρμένο Σχολείο θα γίνει ένα μοναδικό Δημαρχείο λειτουργικό και μεγαλόπρεπο.

Ήρθα να σε συγχαρώ κι αντί­κρισα ένα γραφείο αρχιτεκτονικής ωραιότητας και πλάι σου μια πελώρια ασημένια Παναγιά κι ένα καντήλι να καίει χαμηλόφωτα. Πλημμύρισε η καρδιά μου από την Ελλάδα μου που ονειρεύτηκα. Και σε είδα να κτίζεις την Καλαμαριά της Ανά­πτυξης και του Πολιτισμού: ΣΧΟΛΕΙΑ, ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΑ, ΚΗΠΟΙ, ΠΑΡΚΑ, Στέκια για τη νεολαία, καφενεία για τους θαλασσοδαρμένους ψαράδες, Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού, Πολιτιστικά Κέντρα, βιβλιοθήκες, ΚΑΠΗ, απε­λευθέρωση του ανθρώπινου δυναμικού, μαζί και την ταπεινότητά μου. Έτσι μου επέτρεψες ν' απλώσω τις διαστάσεις μου, κάτι που για χρόνια εμπόδιζε ο συντηρητισμός κι ο αποκλεισμός για την πολιτική τοποθέτησή μου.

Η ιστορία θα σε καταχωρήσει στις δέλτους της όπως αρμό­ζει. Κι εμείς, όλοι, θα θρηνούμε για τη μεγάλη απώλεια ενός ηγέτη που ήξερε να ονειρεύεται, να διεκδικεί και να δημιουργεί έργα ευποιΐας και Πολιτισμού. Κι ο μόχθος σου υπεράνθρω­πος, που έφτανε στην υπέρβαση και στη θυσία. Ολημερίς να δέχεσαι πλήθη δημοτών μ' ένα αίτημα στο χέρι. Για όλους εί­χες πάντα μια λύση με τρόπο δημοκρατικό.

Προσωπικά θα σε θυμάμαι, στο λίγο χρόνο που μου απομέ­νει, με απέραντη αγάπη, θαυμασμό και βαθειά ευγνωμοσύνη για ότι ωραίο μου προσέφερες στον πολιτισμό, αλλά και ως δημότη.

«Η μεγάλη προσφορά του Θρ. Λαζαρίδη στον Πολιτισμό, τα Γράμματα, τις Τέχνες, στον ανθρωπισμό και την κοινωνική Πολιτική

Εκτός από την ίδρυση Πολιτιστικών Κέντρων, νεόδμητων Σχολείων, Ιστορικού Κέντρου Προσφυγικού Ελληνισμού και το κόσμημα του θεάτρου «Μελίνα Μερκούρη» στη Καλαμα­ριά, ο Θρασύβουλος Λαζαρίδης στάθηκε για χρόνια αρωγός και σε λογοτέχνες, ζωγράφους, πολιτιστικών, αθλητικών και εθνικών Σωματείων. Ο Δήμος επί των ημερών του υπήρξε μια φωλιά στοργική, την εποχή που δεν υπήρχε τόπος ν' ακου­στούν, να παρουσιαστούν, να τιμηθούν, αυτοί οι ασκητές της μοναξιάς και της πνευματικής αφοσίωσης.

Παραχώρησε την αίθουσα Συνεδριάσεων του Διοικητικού Συμβουλίου για πλείστες εκδηλώσεις, αναλαμβάνοντας συγ­χρόνως και τη δαπάνη αυτής της συχνής λειτουργίας.

Για προσωπικότητες των Γραμμάτων από την Καλαμαριά και τη Θεσσαλονίκη παρουσιάστηκε το έργο τους με ομιλίες, αναλύσεις και τιμήθηκαν για τη μακρόχρονη προσφορά τους.

Κατάμεστη η Αίθουσα συγκέντρωσε πλήθη ακροατηρίου και οι βραδιές έκλειναν με τη Χορωδία του Δήμου.

Κι ο Δήμαρχος πάντα εκεί, να τιμά με την παρουσία του το μόχθο και την πνευματική προσφορά, με έκδηλη ψυχική συμ­μετοχή και σεμνότητα.

Κι όταν ο Μεγάλος Δάσκαλος, Σίμος Λιανίδης, συγγραφέας, ποιητής, ιστορικός και λαογράφος, καθώς και προστάτης του στη μόρφωση τα δύσκολα χρόνια, τιμήθηκε, σε μια αναφορά όπου η μητέρα του τιμημένου, τσαλαβουτώντας μέσα στη λασπουριά της Καλαμαριάς πήρε το παιδί της από το ένα χέρι και το άλλο κρατώντας τη μηχανή του ραψίματος, πήγε να την πουλήσει για να πετάξει από το παιδί της τα κουρελιασμένα ρούχα να το μοσχοντύσει και να το μοσχοφιλήσει, τα δάκρυα του Δημάρχου και του τιμώμενου έτρεχαν με χοντρές σταλαγματιές. Στιγμές λύτρωσης, ανάτασης για όλους μας.

Υπό την αιγίδα του δημιουργήθηκε τότε και η Πνευματική Συνεργασία που αριθμούσε σημαντικά μέλη.

Έγιναν πολλές εκθέσεις ζωγραφικής ομαδικές και ατομικές.

Εκδόθηκαν βιβλία με θέμα την Καλαμαριά και την Προσφυ­γιά με τη χορηγία του, και παρουσιάστηκαν και διανεμήθηκαν σε άλλους Δήμους. Επίσης παρουσιάστηκαν στο ραδιόφωνο του Δήμου — κι αυτό δικό του δημιούργημα — σε ειδικά προγράμματα.

Επισκέφθηκε την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία κι εκεί σε μια στενάχωρη κάμαρα με μια σόμπα σκουριασμένη ένα ελληνόπουλο, όπως έδειξε η τηλεόραση, απήγγειλε ελληνικά ποιήματα με λέξεις πληγωμένες, εκείνος σκυμμένος, σκούπιζε με το λευκό κασκόλ του που κρεμότανε τα πικρά δάκρυά του.

Στην επιστροφή του, εκδόθηκε η ποιητική αυτή συλλογή, από την Αλβανία και συμπεριελήφθη στην ανθολογία «Εγκώμια και Θρήνοι για τις αλησμόνητες πατρίδες».

Και βέβαια δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς τις μεγάλες πράξεις συμπαράστασης προς τη δοκιμαζόμενη Σερβία. Συγκέντρωσε στο Δήμο ρούχα — τρόφιμα και γέμισε έξι τεράστια κοντέινερ και μέσα στη μελαγχολική φθινοπωρινή καταχνιά ξεκίνησαν για το ταξίδι της ανθρωπιάς προς το βασανισμένο λαό της με το «Καραβάνι της Αγάπης» όπως έγραφαν στους τοίχους τους «Caravan of Love».

Γύρισε συντετριμμένος, κατάχλωμος. Εκεί είδε ακρωτηρια­σμένα παιδιά, άλλα χωρίς πόδια, άλλα χωρίς χέρια από το βάρβαρο βομβαρ­δισμό του άμαχου πληθυσμού. Πήρε την απόφαση: έκανε νοσοκομείο για τα δύστυχα αυτά παιδιά για να γλυκάνει  και ν' απαλύνει το φόβο και τη θλίψη.

Ένας άνθρωπος με μεγάλη καρδιά,  μεγάλα οράματα, αθεράπευτα ρομαντι­κός και ανθρωπιστής που είχε κάνει βίωμα τη ρήση του Καζα­ντζάκη: «Εγώ, εγώ, θα σώσω τον Κόσμο, και αν δεν το κατορ­θώσω, εγώ θα φταίω».

Μια ισχυρή προσωπικότητα που δεν τον χωρούσε η Καλα­μαριά κι ήθελε ν' απλωθεί σ ένα εύρος όλο και πιο μεγάλο.

Υπήρχε μια φορά κι έναν καιρό ένας Δήμαρχος ... που στο πρόσωπο του ανταμώσαμε την Ελλάδα ...

Ω, μας ξεγέλασαν οι εποχές,

η τύχη, τα όνειρα, οι φίλοι.

Όλα τόσο αβέβαια.

Σ. Σ. Μετά από επιθυμία της Αγγελικής Στέργιου, διατηρούνται στο ακέραιο η γραμματική και το συντακτικό της γραφής της.

Αγγελικη Στεργιου

Δημοσιογραφος -Συγγραφεας

Πηγη: Περιοδικο "ΠΟΝΤΙΑΚΑ"