ΠΟΝΤΙΑΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Αναθεμά θα βλαστημώ

την ψυμ θα κολατίζω

σήκων έμορφον κορίτς

εγώ να ποδεδίζω.

Εσύ το κομενόχρονον

και το καταραμένο

κρύο νερόν γιατί κι δις

 σην καρδιάμ το καμένο.

Τραγουδ εσύ το παλικάρ

 και γω ας αβοκρούμαι

 σείρον τα λόγια της σεβτάς

 και γω ας παλαλούμαι.

Ρακί εκράνα κι έπινα

κόρη είπα σην υείας

κι ατέ εκλώστεν είπε με

αραρμόνα σην καρδίας.

Ανάθεμα την κεμεντζέν

 τη κεμεντζές τ' ωτία

εφτάγνεμαι και λάσκουμε

μεσανυχτί σκοτία.

Τη κεμεντζές το παίξιμον

τη δαχτυλί το κτύπον

εσέγκανε με ση σεβντά

και εγώ ακόμα μικρίκον.

Τόνα το μάτι έβλαψα

τ' άλλο χαϊρ κι εφτάϊσε

κόρη πέατο τη μάνας

 ας τερεί ντο θα εφτάϊσε.

Δύο ζευγαρομάχαιρα

 σην καρδίαμ καρφωμένα

 εβγάλτε και τερέστιατα

πως είναι ματωμένα.

Η πεθερά ‘μ εχάρτσεμε

 ένα ζευγάρι ορτάρια

σην καρδίαμ εφύτρωσαν

τσιμιάνα και χορτάρια.

Τη κεμεντζές ο γάϊδαρον

 τρία κορδόν φορτούται

 ερούξε και σα γόνατα

και πάλιν ασκούται.

Να εμ πουλί να επέταγα

 να μνε αϊτός να επέγνα

να επέγνα σα ρασία μου

ντο κλαίνε ορφανεμένα

Να σύρω το τουφέκι μου

ατο ξον να βουίζνε

 να εθαρούν εκλώσταμαι

 και ξαν να πρασινίζ νε.

Εσύ που παίεις την κεμεντζέ

να ζεις εκατόν χρόνια

 εφτάς τον κόσμον κι ανασπάλ

της καρδϊάς ατ τα πόνια.

Ο χάρος πάντα παραστέκ

 τους νέους και τους γέρους

 κι ακούει που υβρίζνατον

και πριν την ώρα έρτε

 ναϊλή εμάς ο Διγενής

 κι ατόν παπάς Ακρίτας.

Να σαν τη νιόπαντρους

 να σαν τη παντρεμένους

της γης π' εχ άντραν δουλευτήν

και άντραν ζευταλήν.

Να σαν εκείνεν π' άντρας ατς

κι εγνώρτσεν ξενητίαν

το μάτατς και εσκοτείνεψαν

 ασήν αρωθυμίαν.

Να σαν την νιόπαντρον

να σαν την παντρεμέντσα

που κι εχ σον πόλεμον παιδί

 κι άγουρον σην μάχην.

http://santeos-best.com