Οι Τούρκοι εφαρμόζουν την διπλωματία των Βυζαντινών

Επίσημα ρούχα Μέγα Βεζύρη

Το Βυζάντιο δημιούργησε υψηλή και προηγμένη διπλωματική στρατηγική, όχι μόνον για την επο­χή κατά την οποία υπήρξε, αλλά και ως σήμερα. Η στρατηγική του αυτή υιοθετήθηκε από τους Οθωμα­νούς που το κατέλαβαν.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εδραίωση της οθωμα­νικής επέκτασης, με βάση όχι μόνον την επιβολή με πο­λέμους, αλλά με τη διπλωματική πολιτική, εκεί όπου πα­λαιότερα υπήρχε η βυζαντινή επικράτεια.

Οι Οθωμανοί κατακτητές μιμήθηκαν τους Βυζαντινούς και εφάρμοσαν κατά γράμμα τη διπλωματική πολιτική τους. 

Μια δι­πλωματική πολιτική και στρατηγική, που περιείχε πολ­λούς και αποτελεσματικούς τρόπους αντιμετώπισης κάθε είδους καταστάσεων, με γνώμονα πάντοτε το συμφέρον της κυριαρχίας τους. 

Η τακτική αυτή είναι υιοθετημένη κληρονομιά από το Βυζάντιο.

Αποτέλεσμα της πτώσης του Βυζαντίου υπήρξε και η γνωστή σε όλους τους ιστορικούς αλήθεια ότι ο βυζαντι­νός πολιτισμός εγκαταστάθηκε αρχικά στην Ιταλία και από εκεί μεταλαμπαδεύτηκε στις άλλες ευρωπαϊκές χώ­ρες.

 Οι τέχνες, τα γράμματα, η διπλωματία, η επιστήμη εμφυτεύτηκαν στα νέα ευρωπαϊκά εδάφη, μετά από δέκα αιώνες καλλιέργειας στο Βυζάντιο.

Αυτό είχε ως συνέπεια να σημειωθεί νέα ώθηση στην πολιτιστική ανάπτυξη της Ευρώπης και απετέλεσε, εν γένει, τον προάγγελο της αποτελμάτωσης του ανθρώπινου πολιτισμού κατά τον Μεσαίωνα.

Τότε δημιουργήθηκε η περίοδος της ανθρώ­πινης ανάπτυξης, που οι ιστορικοί ονόμασαν, αργότερα, Αναγέννηση.

Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, οι μό­νοι που δεν ανέκτησαν την πάλαι ποτέ βυζαντινή διπλωματική στρατηγική, αλλά και τα άλλα παρά­γωγα της ανθρώπινης πολιτισμικής ανάπτυξης, ήταν οι νόμιμοι δικαιούχοι της βυζαντινής κληρονομιάς, δηλαδή οι υπόδουλοι για πέντε αιώνες Έλληνες.

Η παραγωγική ελληνική σκέψη αντικαταστάθηκε από την πολυκαμψία, το γονάτισμα, και την πονηριάς τον ραγιαδισμό. Σκέψη εμπλουτισμένη από τις αιώνιες αποκαλυπτικές αλήθειες του χριστιανισμού, δεν μπόρεσε να διαμορφώσει και πάλι τις αξίες του, ώστε να δημι­ουργήσει και πάλι πολιτισμό, αντάξιο του παρελθόντος του.

Θα μπορούσε να το κατορθώσει και πάλι μόνον εάν απέβαλε τις κοντόφθαλμες μικρότητες, τα μικρά ή μεγά­λα συμφέροντα, την εξασφάλιση εξουσίας, οποιασδήποτε μορφής.

Στη θέση των διασπαστικών αυτών ιδιοτήτων θα έπρεπε να είχε τοποθετήσει τον σεβασμό και τη συμφι­λίωση με τον άλλο άνθρωπο, Έλληνα και μη, όποιος κι αν ήταν, διασφαλίζοντας, έτσι, την αναγκαία ενότητα, που είναι το απαιτούμενο υπόστρωμα για την ειρήνη και την ανάπτυξη ορθού πολιτισμού.

Ο ποντιακός, όπως και ολόκληρος ο μικρασιατικός ελληνισμός, που έμεινε στα εδάφη του πρώην Βυζαντίου και της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας, ανάμεσα στην οθωμανική κυριαρχία και τις αντιμαχόμενες ελληνικές τάσεις ποικίλων συμφερόντων, ένιωσε σε βάθος τι σημαίνει ξε­ριζωμός και καταστροφή. Τα παθήματα, όμως, όταν δεν δι­δάσκουν, οδηγούν, δυστυχώς, σε νέες συμφορές.

Χρήστος Κοπτερόπουλος

Μαθηματικός-Πολιτειολόγος