Πολλά χρόνια τή χαμαιλέτεν τή Χαρτωτής εκαπίτσευεν ό Λώτς. Ο Λώτς άς ‘σ είναν άγράθρωπον διαφοράν ‘κ είχεν, νύχταν επαίγνεν σή χαμαιλέτεν και νύχταν εκλώσκουτον. Άγρίεμαν ντό έτον ‘κ έξερεν σήν έκκλησίαν τά καλά τά ήμέρας μαναχόν έλεπαν άτον.
Έναν νύχταν έξέβεν άς σήν χαμαιλέτεν νά πάει λύν μέσα, όντάν τερεί είνας άρκος έσκώθεν άς σόν ύπνον άτ καί έρθεν σό χάρκ νά πίν νερόν τό χχιόν έναν πόϊ. Ο Λώτς νιά έμπρ έποίκεν πόδαν και νιά όπίσ’ άς σόν τόπον άτ’ κ’ ελαΐστεν. Άρκον πα έρθεν έδέβεν άπ’ έμπριάτ καικά, έπήεν σο χάρκ έπεν και έκλώστεν όπίσ’, άτότε ό Λώτς έπήεν έλυσεν μέσα καί έσέβεν άπέσ.
 |
| Χαψικιοϊ |
Έναν Παραμονήν τά Χριστίαννα ό Λώτς 'κ έπρόφτασεν ν’ άλέθ όλια τ' άλεσίας ντό είχχεν καί έπέμνεν σήν χαμαιλέτεν νά τελένει άτα καί έπεκεί νά πάει σ’ όσπίτν άτ.
Έγκεν έναν κουρίν καί έθέκεν σό τσσιάγ, έστοίβαξεν έμπροστά 'θε έναν άγκάλιαν ξερά ξύλα, έξξεν σ’ άμπάρ έναν άλεσίαν, έκαράκωσεν τήν πόρταν τή χαμαιλέτες καί έκάτσεν σ' άψουμον γαρσσί έντώκεν άτον τ’ άψουμον ένύσταξεν, έκοιμέθεν κ' έπέμνεν.
'Οντάν έτελέθεν άλεσία και τό χχερομύλ έκλώσκουττον εύκαιρον, ό Λώτς έγνέφτσεν καί έτριψεν τ’ ομμάτια τό κουρίν χχιονωμένον έτον καί 'κ έπίασεν καί τ' άψουμον σάγκι έβζύεν όντάν άνοί τ' ομμάτια 'τ ντό τερεί; ή χαμαιλέτε γομάτον ξωτικά ό είνας , κοτσός, άλλος τσσιολάχς, άλλος μέ τ' έναν όμμάτ, άλλος μέ τ' έναν ποδάρ, χωρίς κουσούρ κανείς 'κ έτον.
Ό είνας έπολέμανεν νά τσιλτεύ σ' άψουμον απάν νά βζήνει άτο, άλλος έπεβρώτσεν τό σσκεύος τή φαΐ, άλλος έτσίλτευεν σό μελερθείον, άλλος έταγούτευεν τ’ άλεύρια σό μεσοχάμ και άλλος έπολέμανεν νά χαλάν τό τίγκ.
Είνας μικρός Κοντζζιολόης μέ τ' έναν μακρύν σίδερον έδέκεν έναν τη μασσιάν μέ τά ποίον ό Λώτς έσυνταυλύνεν τα’ άψουμον καί είπεν άτον τσαγδά τσαγδά τούρκικα: Γιάτι άπόψ 'κ έπήες σ' όσπίτι σ καί έποίκες χαράμ τ’ αποψινόν τό κέϊφν έμουν;
Ό Λώτς μόσσιαν άτότες έρθεν σόν ιαυτόν άτ και έγροίξεν ντό έσαν Κοντζζιολόζ «Ρύσαι ήμάς άπό του πονηρού», είπεν και έδέκεν ένναν μέ τή μασσιάν τόν Κοντζζιολόζ σό κιφάλ άπάν.
Ώς νά έτσσιάμλιξεν τ' ομμάτια 'τ ό Λώτς, οί Κοντζζιολόζ γαΐπ έγένταν, είναν είδεν που έξέβεν άς σ’ άνοιγαρί τό τρυπίν, καί είναν άλλον πού έτσαντζάρευεν σο τσσιάγ κι άν.
Ό Λώτς έσκώθεν έξξεν άπάν άλλο άλεσίαν, έπαλαγόησεν ντο έχάλασαν οι Κοντζζιολόζ, έπαίρεν ένα δύο τσουπαδένια άλεύρια έζούμωσεν άτα, έποίκεν έναν λαβάς, έπλωσεν άτο άπάν σο σάτσσ, έψψεν τ' άψουμον, έθέκεν άπάν τήν έμπροστίαν καί άλλ' άπάν τό σάτσσ’, όντάν έψέθεν άς σ’ έναν τό μέρος, έκλωσεν άτο νά ψέσσκεται κι άς σ’ άλλο τό μέρος, έφαεν, άμα την πόρταν ‘κ ένοιξεν να πάει πίν νερόν.
Και απ’ ατότε κ’ υστερνά ο Λώτς σα καλά τα ημέρας άλλο ση χαμελέτεν ‘κ εμένεν.
Σταθης Αθανασιάδης(Γεροστάθης)
Ιστορια & Λαογραφια της Σαντας