Από τα «προλογικά» του βιβλίου.
Με τον όρο «λογοκλοπή», εννοούμε τη λαθραία και ασφαλώς με δόλο αφαίρεση, αρπαγή ξένης πνευματικής ιδιοκτησίας. Αυτός ο ιδιότυπος σφετερισμός δεν είναι φαινόμενο ή χαρακτηριστικό μόνο της εποχής μας. Ξεκινά από την αρχαιότητα, μόνο που τότε οι συνέπειες για τον λογοκλόπο ήταν επώδυνες. Τον θεωρούσαν ιδιαίτερα επικίνδυνο και τον τιμωρούσαν μ' έναν αποτελεσματικό τρόπο: Δέσμευαν τα πόδια του σε ειδικό κλοιό, τον επονομαζόμενο «ποδοκάκη».
Η λογοκλοπή και τότε και στην εποχή μας είναι πράξη καταδικαστέα. Τον πνευματικό λωποδύτη πρέπει να τον γνωρίζουμε, να γνωστοποιούμε το όνομά του, συστήνοντάς τον ως παράδειγμα προς αποφυγή στις επερχόμενες γενιές.
Αντίθετα με όσα πάθαιναν οι λογοκλόποι της αρχαιότητας, σήμερα δεν βλέπουμε να υφίστανται κάποιες σοβαρές συνέπειες.
Η ανθρωπότητα καταστρέφεται, οι αξίες δεν γίνονται σεβαστές, ο κλέφτης του κοινού ποινικού δικαίου, αφού δεχθεί τις «ευγενείς φιλοφρονήσεις» της ασφάλειας και γίνει το μάτι του «μαντολίνο», οδεύει προς τη φυλακή. Αυτά παθαίνει, ενώ ο μεγαλοκλέφτης επιβραβεύεται και θεωρείται ευυπόληπτος και άξιος. Ο λογοκλόπος και κυφωτικός παίρνει επιχορήγηση, λογοτεχνική σύνταξη, ενίοτε και κρατικό βραβείο...
... Θλιβερή είναι η διαπίστωση ότι τα προϊόντα του πνευματικού μόχθου, όχι μόνο εδώ αλλά και παγκόσμια δεν προστατεύονται όσο και όπως πρέπει. Ευρύτερα αναφερό
μενοι, μπορούμε να πούμε πως και οι μουσικοί, εικαστικοί, συνθέτες, καλλιτέχνες είναι όμοια ακάλυπτοι.
Οι λογοκλόποι δείχνουν εξαιρετικά επικίνδυνη πανουργία και κλεπτική δεινότητα, όπως ο «ιχνεύμων ο ερπυστής», το πονηρό μωρό σαρκοφάγο θηλαστικό της Βόρειας Αφρικής, για τούτο και οι λογοκλόποι «ιχνεύμονες» θα πρέπει να ονομάζονται.
Τα τεχνάσματα και οι επινοήσεις τους πολλά, «ων ουκ έστιν αριθμός»: μετατοπίσεις τόνων, λέξεων, παραγράφων, κολοβώματα λέξεων, χωρίσματα, ισοδύναμες λέξεις, οικειοποίηση μεγάλων κεφαλαίων, ταυτίσεις πλοκών, αλλαγές τίτλων, απαλοιφές ονομάτων, αλλαγές χρονολογιών κ.λπ.
Εμείς, κατ' αποκλειστικότητα και δυστυχώς όχι με εκτένειας άνεση, θα ασχοληθούμε με τον «πνευματικό» εργάτη που υποβίβασε με ευτέλεια και ποταπότητα τον σεβαστό τίτλο «Πνευματικός».
Έναν τίτλο που χαρακτηρίζει ανθρώπους που δημιουργούν, μεταδίδουν γνώση και μόρφωση, διαπλάθουν συνειδήσεις, ημερεύουν την ανθρωπότητα. Αυτός είναι ο ρόλος και το καθήκον των πνευματικών ταγών: να βοηθούν την ανθρωπότητα να μεγαλουργεί, ώστε ο καθένας να μπορεί να βρίσκει το δρόμο του Θεού και της αρετής.
Η συγκριτική έρευνα είναι ιδιαίτερα διαφωτιστική. Οι μεταγενέστεροι, αργά ή γρήγορα, ανακαλύπτουν τους λογοκλόπους, τους εκθέτουν στα μάτια της κοινωνίας, αποκαθιστούν αδικημένους και συνηθέστατα τιμωρούν τους τολμηματίες, προς επιβεβαίωση του ρηθέντος «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον».
Το πώς ξεφεύγουν όμως από την οξυδέρκεια κριτικών επιτροπών, υπουργείων, αρμόδιων κάποιοι δικοί μας «φωστήρες», είναι επίσης άλλο θέμα, τεράστιο και πάντα ενδιαφέρον. Ή αυτοί έχουν ειδικές ικανότητες παραπλάνησης ή κάποιοι «ανευθυνοϋπεύθυνοι» κωφεύουν και κάνουν πως «δεν ξέρουν, δεν είδαν, δεν άκουσαν».
Είπαμε και προηγουμένως: ο ιστορικός του μέλλοντος έχει πολλή δουλειά. Μιλούμε βέβαια για τον αδέσμευτο ερευνητή. Και τέτοιοι σίγουρα θα υπάρξουν.
Τα λόγια του Κάρριερ, Γερμανού φιλόσοφου του περασμένου αιώνα, είναι χαρακτηριστικά. Είχε πει πως η τέχνη είναι εμφάνιση ιδέας και πρέπει να εδραιώνεται στην ηθική χωρίς παρεκκλίσεις.
Πρέπει λοιπόν κι εμείς να είμαστε δικαιοκρίτες και κόσμιοι, αποδίδοντας πάντοτε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». Πού και πού δεν βλάπτει να διαβάζουμε και Αριστοφάνη. Ο αρχαίος πρόγονος μας σατίριζε εύστοχα τη διαφθορά και την έκπτωση της παιδείας, δυστυχώς όμως οι διδαχές του δεν συνέτισαν ούτε βελτίωσαν κανένα και ιδιαίτερα τους λογοκλόπους! ...
... Στην χώρα του «είσαι ό,τι δηλώσεις», μερικοί δηλώνουν «πνευματικοί άνθρωποι», χωρίς να έχουν επίγνωση του ειδικού βάρους που φέρει αυτός ο τίτλος. Πνευματικός άνθρωπος είναι ο οδηγός, αυτός που βοηθά τους υπόλοιπους να βρουν το δρόμο τους στα σκοτεινά μονοπάτια, στις δαιδαλώδεις ατραπούς της ζωής. Τους βοηθά με το έργο του, κυρίως όμως με το παράδειγμα της στάσης του, με τις πράξεις ή και τις παραλείψεις του.
Κι όταν οι πράξεις του συνιστούν κλοπή, δεν είναι δυνατόν να φέρει τον τίτλο «πνευματικός».
Αντιγραφέας ναι, επιτυχημένος αντιγραφέας ναι, αναγνωρισμένος λογοκλόπος ναι, βραβευμένος λογοκλόπος ναι, συνταξιοδοτηθείς λογοκλόπος ναι, επιδοτηθείς κλέπτης ναι, πνευματικός ταγός όμως ΟΧΙ! Σε καμία περίπτωση.
Οι χαρακτηρισμοί που διαβάσατε δεν έχουν ίχνος υπερβολής. Είναι μάλιστα επιεικέστατοι. Το μόνο παρήγορο είναι ότι ο πανδαμάτωρ χρόνος, αυτός ο ΜΕΓΑΣ ΑΜΕΙΛΙΚΤΟΣ ΚΡΙΤΗΣ θα ξεσκεπάσει την αδικία.
Αργά ή γρήγορα, οι γνήσιοι πνευματικοί δημιουργοί θα δικαιωθούν.
Του Λευτέρη Παντελή Κιντζονίδη
(Ο μακαρίτης Πόντιος γιατρός και διακεκριμένος λογοτέχνης Λευτέρης Παντ. Κιντζονίδης εξέδωσε το βιβλίο «Λογοκλοπές και λογοκλόποι» το 2002.)
Πηγη:Περιοδικο «ΠΟΝΤΙΑΚΑ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου