Οι σκλάβοι της γης

Κάποτε ήμασταν όλοι μαζί. Τότε δεν ξέραμε τι σημαίνει προσφυγιά. Επί αιώνες ζούσαμε στα μέρη μας. Τα χωριά μας είχαν καρφωθεί πάνω σε τούτη τη γη τη μέρα που πέταξαν τα μαύρα χελιδόνια.

Όλοι μας γνωρίζαμε το θρύλο όμως κανείς από μας δεν είχε δει μαύρο χελιδόνι σ’ όλη του τη ζωή. Και οι παλιοί μας εξηγούσαν ότι θα τα βλέπαμε την τελευταία στιγμή.

Με τα χρόνια που περνούσαν σιγά σιγά ξεχάσαμε τα αινιγματικά τους λόγια. Ακόμα και τη νύχτα είχαμε τη ξαστεριά που μας προστάτευε από το μαύρο πέπλο. Όμως εκείνη τη χρονιά το λευκό του χειμώνα έγινε ακόμα πιο σκληρό. Τότε δεν το προσέξαμε μα τώρα έχει μείνει στη μνήμη μας για πάντα. Η άνοιξη δεν άργησε αν και λαβωμένη. Δίχως να το ξέρουμε όλα τα σημάδια είχαν σμίξει για να μας προειδοποιήσουν. Μάταια!

Με το φωτεινό καλοκαίρι έφθασε και ο ξένος. Τον συνόδευαν μαύρα χελιδόνια όμως κανείς δεν το πρόσεξε. Ο ξένος ήταν πληγωμένος. Τα ρούχα του ήταν σκισμένα αλλά είχε πάνω του πυρομαχικά. Ερχόταν από το μέτωπο. Άνηκε στις ειδικές δυνάμεις κι οι εχθροί μας είχαν εξοντώσει τη μονάδα του. Κάποιος τους είχε πληροφορήσει.

Ο ξένος είχε πάνω του τα σημάδια της φωτιάς. Μια παράνομη βόμβα του είχε κάψει το πλευρό μα δεν είχε αγγίξει τη λεβεντιά του και το πικρό του χαμόγελο.Μας είπε ότι έπρεπε να φύγουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Οι εχθροί θα αφάνιζαν τα χωριά μας. Κανείς μας δεν τον πίστεψε ώσπου κάποιος γέροντας να μας δείξει τα μαύρα χελιδόνια που πετούσαν προς το νότο.

Πιάσαμε τα πράματα μα εκεί αφήσαμε τα σπίτια μας. Πήραμε το δρόμο της ξενιτειάς στην ίδια μας την πατρίδα. Όμως δεν υπήρχε γη να μας δεχθεί. Ήμασταν πια πρόσφυγες. Ήμασταν ξένοι για τους άλλους. Η γη μας έκλαιγε και τα παιδιά μας μαζί της μα κανείς δε μας καταδέχτηκε.

Δεν είχαμε τίποτα πια. Είχαμε αφήσει όλες μας τις περιουσίες. Τότε καταλάβαμε την αξία της γης μας. Όλα αυτά τα χρόνια πατούσαμε το χώμα της μα δεν αγγίζαμε το σώμα της. Τώρα που ήταν λαβωμένο καταλάβαμε τα λόγια του ξένου. Ξέραμε πια ότι ήμασταν οι σκλάβοι της γης. Και τίποτα δε θα μας σταματούσε. Τούτη η γη είναι δική μας και θα την πάρουμε πίσω.

Νίκος Λυγερός