Σε τούτη τη χώρα την οποία κανείς δεν εγκατέλειπε ποτέ, η ζωή είχε εγκαταλείψει τις γυναίκες. Δεν γεννούσαν πια. Δεν ήταν πια αναγκαίο. Ίσως μάλιστα να ήταν επικίνδυνο.
Η φύση, μη ξέροντας πια πού να βάλει το στρογγύλεμα των κοιλιών, αρκέστηκε στα παιδιά. Αθώα, μπορούσαν να γεννήσουν το θάνατο χωρίς να διαπράξουν αμάρτημα. Γεννούσαν τον ίδιο τους το θάνατο. Έχοντας καταντήσει ζώα προς σφαγή στο βωμό της πείνας, τα παιδιά έγιναν τα ίδια γονείς για τους εαυτούς τους.
Χωρίς οικογένεια, χωρίς ελπίδα, αναζητούσαν τη ζωή μέσα στο θάνατο, μα δεν έβρισκαν παρά το θάνατο μέσα στη ζωή. Χωρίς να τρέφουν ψευδαισθήσεις, κοίταζαν τις στρογγυλές τους κοιλιές και περίμεναν την ώρα του τοκετού.
Βρίσκονταν πάνω σε μια γη που δεν μπορούσε πια να τους δεχτεί. Μάταια αναζητούσαν ένα μέλλον μέσα σ’ ένα παρελθόν καταδικασμένο από την πανταχού παρουσία της βαρβαρότητας. Ακόμα και τα νεαρά κορίτσια, θύματα βιασμού από την πείνα, δεν είχαν το χρόνο να θαυμάσουν το στρογγύλεμα των κοιλιών τους.
Διότι τα σπλάχνα τους δεν έπαυαν να κραυγάζουν. Χωρίς τον καρπό της ζωής, μεταμορφώνονταν σε καρπό του θανάτου. Κανείς πια δεν τα θαύμαζε. Τα βλέμματα δεν ήταν πια βλέμματα συμπόνιας, αλλά κτηνώδους πόθου.
Λιμοκτονημένα από το βάρβαρο καθεστώς, εξαντλημένα από την ανθρώπινη ανέχεια, τα νεαρά κορίτσια ήταν προσωποποιημένες παρθένες στις οποίες είχαν απαγορεύσει να γεννήσουν το Χριστό.
Σε τούτη τη χώρα όπου κάποτε βασίλευε ο καρπός του πάθους και του θερισμού, δεν απέμεινε πια παρά ισχνές υπάρξεις που επονομάστηκαν «στρογγυλές κοιλιές». Αυτά τα παιδιά μεταμορφώθηκαν σε στρογγυλές κοιλιές για να αποδείξουν, βέβαια, το εύρος του δήθεν αντι-επαναστατικού αγώνα, αλλά και για να διασώσουν τα στίγματα της ευμάρειας. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε αυτό το φαινόμενο;
Οι δημοσιογράφοι, τουλάχιστον όσοι ήταν πιο πιστοί στη βαρβαρότητα, δεν έβλεπαν σε αυτή τη μεταμόρφωση κανένα σημάδι πείνας, πόσο μάλλον το αποτέλεσμα μιας συστηματικής γενοκτονίας.
Έτσι, αυτές οι στρογγυλές κοιλιές ήταν το τελευταίο αφιέρωμα των παιδιών στο σύμβολο της ευμάρειας. Έχοντας επίγνωση ότι γελοιοποίησαν τα δικαιώματα της βαρβαρότητας, αυτά τα παιδιά που δεν μπορούσαν να γεννήσουν παρά τον ίδιο τους το θάνατο, έπρεπε να πεθάνουν ως κουλάκ , εφόσον ήταν ένοχα επειδή υπήρχαν.
Έτσι όλα αυτά τα παιδιά, όλες αυτές οι στρογγυλές κοιλιές έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μεταμορφωθούν σε ανθρώπινα κτήνη, για να δικαιώσουν το καθεστώς, για να συνάδουν με την κατηγορία του αίσχους.
Σε τούτη τη χώρα όπου οι στρογγυλές κοιλιές αντιστάθηκαν στους φανατικούς της λήθης, γεννήθηκε η μνήμη μέσα από τα πάθη τους και τις θυσίες τους. Ένοχες για όλα, αθώες για όλα, οι στρογγυλές κοιλιές των μικρών καταδικασμένων εις ζωήν μέσα στη βαρβαρότητα του συστήματος, μάς δίδαξαν την αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Έτσι, μέσω των νεκρών γονιών μας, πριν προλάβουν να έχουν υπάρξει, παρακολουθούμε αυτή την πράξη αντίστασης του σώματος μπροστά στη φρίκη του πνεύματος. Διότι οι στρογγυλές κοιλιές δεν έχουν νόημα παρά μόνο εάν τις διαφυλάξουμε στη μνήμη μας για να γεννήσουν μια μέρα τους ανθρώπους που δεν γεννήθηκαν.
Νίκος Λυγερός
Η φύση, μη ξέροντας πια πού να βάλει το στρογγύλεμα των κοιλιών, αρκέστηκε στα παιδιά. Αθώα, μπορούσαν να γεννήσουν το θάνατο χωρίς να διαπράξουν αμάρτημα. Γεννούσαν τον ίδιο τους το θάνατο. Έχοντας καταντήσει ζώα προς σφαγή στο βωμό της πείνας, τα παιδιά έγιναν τα ίδια γονείς για τους εαυτούς τους.
Χωρίς οικογένεια, χωρίς ελπίδα, αναζητούσαν τη ζωή μέσα στο θάνατο, μα δεν έβρισκαν παρά το θάνατο μέσα στη ζωή. Χωρίς να τρέφουν ψευδαισθήσεις, κοίταζαν τις στρογγυλές τους κοιλιές και περίμεναν την ώρα του τοκετού.
Βρίσκονταν πάνω σε μια γη που δεν μπορούσε πια να τους δεχτεί. Μάταια αναζητούσαν ένα μέλλον μέσα σ’ ένα παρελθόν καταδικασμένο από την πανταχού παρουσία της βαρβαρότητας. Ακόμα και τα νεαρά κορίτσια, θύματα βιασμού από την πείνα, δεν είχαν το χρόνο να θαυμάσουν το στρογγύλεμα των κοιλιών τους.
Διότι τα σπλάχνα τους δεν έπαυαν να κραυγάζουν. Χωρίς τον καρπό της ζωής, μεταμορφώνονταν σε καρπό του θανάτου. Κανείς πια δεν τα θαύμαζε. Τα βλέμματα δεν ήταν πια βλέμματα συμπόνιας, αλλά κτηνώδους πόθου.
Λιμοκτονημένα από το βάρβαρο καθεστώς, εξαντλημένα από την ανθρώπινη ανέχεια, τα νεαρά κορίτσια ήταν προσωποποιημένες παρθένες στις οποίες είχαν απαγορεύσει να γεννήσουν το Χριστό.
Σε τούτη τη χώρα όπου κάποτε βασίλευε ο καρπός του πάθους και του θερισμού, δεν απέμεινε πια παρά ισχνές υπάρξεις που επονομάστηκαν «στρογγυλές κοιλιές». Αυτά τα παιδιά μεταμορφώθηκαν σε στρογγυλές κοιλιές για να αποδείξουν, βέβαια, το εύρος του δήθεν αντι-επαναστατικού αγώνα, αλλά και για να διασώσουν τα στίγματα της ευμάρειας. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε αυτό το φαινόμενο;
Οι δημοσιογράφοι, τουλάχιστον όσοι ήταν πιο πιστοί στη βαρβαρότητα, δεν έβλεπαν σε αυτή τη μεταμόρφωση κανένα σημάδι πείνας, πόσο μάλλον το αποτέλεσμα μιας συστηματικής γενοκτονίας.
Έτσι, αυτές οι στρογγυλές κοιλιές ήταν το τελευταίο αφιέρωμα των παιδιών στο σύμβολο της ευμάρειας. Έχοντας επίγνωση ότι γελοιοποίησαν τα δικαιώματα της βαρβαρότητας, αυτά τα παιδιά που δεν μπορούσαν να γεννήσουν παρά τον ίδιο τους το θάνατο, έπρεπε να πεθάνουν ως κουλάκ , εφόσον ήταν ένοχα επειδή υπήρχαν.
Έτσι όλα αυτά τα παιδιά, όλες αυτές οι στρογγυλές κοιλιές έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μεταμορφωθούν σε ανθρώπινα κτήνη, για να δικαιώσουν το καθεστώς, για να συνάδουν με την κατηγορία του αίσχους.
Σε τούτη τη χώρα όπου οι στρογγυλές κοιλιές αντιστάθηκαν στους φανατικούς της λήθης, γεννήθηκε η μνήμη μέσα από τα πάθη τους και τις θυσίες τους. Ένοχες για όλα, αθώες για όλα, οι στρογγυλές κοιλιές των μικρών καταδικασμένων εις ζωήν μέσα στη βαρβαρότητα του συστήματος, μάς δίδαξαν την αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Έτσι, μέσω των νεκρών γονιών μας, πριν προλάβουν να έχουν υπάρξει, παρακολουθούμε αυτή την πράξη αντίστασης του σώματος μπροστά στη φρίκη του πνεύματος. Διότι οι στρογγυλές κοιλιές δεν έχουν νόημα παρά μόνο εάν τις διαφυλάξουμε στη μνήμη μας για να γεννήσουν μια μέρα τους ανθρώπους που δεν γεννήθηκαν.
Νίκος Λυγερός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου