«Η διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς αποτελεί την μια μονο όψη της σχέσης των νέων με τα θέματα του ποντιακού Ελληνισμού. Μέρος, αλλα και απόρροια της κληρονομιάς αποτελούν τα προβλήματα, τα αιτήματα, οι θέσεις , οι προτάσεις και, τελικά, οι πολιτικές ενέργειες. Οι νέοι έχουν συνείδηση του ρόλου και της ταυτότητας τους. Και μια τέτοια συνείδηση γεννά πολιτική. Νεολαία ενός συλλόγου δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μονο το χορευτικό.
Όλοι εμείς, ώριμοι άντρες και γυναίκες, έχουμε και αυτή την αγωνία, δηλαδή πως θα τα καταφέρουμε να κρατήσουμε μέσα στις οικογένειες μας την έννοια της παράδοσης. Παράδοσης, όχι μόνον με την έννοια του τραγουδιού ή μιας λύρας να παίζει ή ενός παραδοσιακού φαγητού, αλλά τη συνέχιση της ιστορίας. Γιατί μέσα στην περιπέτεια της ιστορίας, οι οικογένειες μας έχουν ζήσει κάποια πράγματα, τα οποία θα πρέπει να μεταφέρουμε στις επόμενες γενιές. Με τρομάζει η αίσθηση ότι θα χαθούν ορισμένα πράγματα».
Οι απόψεις αυτές διατυπωμένες στο 14ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ποντιακών Συλλόγων για την Εθνική Αυτογνωσία από την Εύα Καϊλή και από τον δημοσιογράφο Στέφανο Διαμαντόπουλο, θα πρέπει να γίνουν γνωστές σε όλους τους Πόντιους, που συμμετέχουν στα κοινά, και να κατανοηθούν και από εκεινους που αναλαμβάνουν κάθε φορά, τη διοργάνωση συνεδρίων για τον ποντιακό ελληνισμό, οι οποίοι δεν είναι βέβαιο, αν, μετα από όσα άκουσαν, έγιναν σοφότεροι.
Πέρα από τους χορούς και τα τραγούδια και πέρα από το ...τανομένον σιορβά και τα βαρένικα, δεν αρκεί το γεγονός της υπενθύμισης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα ο ποντιακός ελληνισμός από εκείνους που γνωρίζουν. Αυτό αποτελεί ένα, το πρώτο βήμα. Μπορεί να είναι σημαντικό, δεν είναι, όμως , το όλον. Μέχρι να φτάσει ο ποντιακός ελληνισμός στα αποτελέσματα που επιδιώκει, χρειάζεται να περάσει κι από αλλα στάδια, ένα από τα οποία είναι και η πολιτική συνειδητοποίηση, η οποία θα οπλίσει με την απαιτούμενη δυναμική τον δύσκολο αγώνα.
Ένα από τα μεγάλα θέματα του ποντιακού ελληνισμού είναι και η ανταλλάξιμη περιουσία, την οποία άρπαξαν διάφοροι επιτήδειοι σαν αντάλλαγμα, για τις υπηρεσίες που προσέφεραν στις διάφορες παρατάξεις που κυβέρνησαν τον τόπο από την εποχή της ανταλλαγής και μετα. Το θέμα της ανταλλάξιμης περιουσίας μπορεί να πάρει τον δρόμο του για λύση μόνον εφόσον κατανοηθεί ότι πρέπει να δοθεί σκληρός πολιτικός αγώνας ανεξαρτήτως της κομματικής θέσης των αγωνιζόμενων ποντίων.
Το ίδιο και με το άλλο, επίσης μεγάλο θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού. Ο αγώνας είναι πολιτικός, πρέπει να είναι πολιτικός, γιατί τη γενοκτονία δεν την αναγνωρίζουν, καταρχήν , τα ελληνικά πολιτικα κόμματα. Κανένα δεν εχει τη διάθεση να προχωρήσει σε πρωτοβουλίες για την αναγνώριση της γενοκτονίας. Μάλιστα, τα κόμματα της Αριστεράς την αντιμάχονται και εκείνα της συντήρησης παριστάνουν τους ανήξερους.
Για την προώθηση του πολιτικού αγωνα των Ποντίων, βεβαίως, δεν νομίζουμε ότι μπορεί να περιμένει κανείς τίποτε το σπουδαίο από τα σημερινά σχήματα μέσα στον ποντιακό χωρο. Αυτοί για αλλα τρώγονται. Γι αυτό τη μόνη ελπίδα αποτελούν οι νέοι. Όχι οι νέοι που ξέρουν μόνον να χορεύουν, αλλα και που σκέφτονται και που θα ερευνήσουν την ιστορία μας , τη συνέχειά μας...
Όλοι εμείς, ώριμοι άντρες και γυναίκες, έχουμε και αυτή την αγωνία, δηλαδή πως θα τα καταφέρουμε να κρατήσουμε μέσα στις οικογένειες μας την έννοια της παράδοσης. Παράδοσης, όχι μόνον με την έννοια του τραγουδιού ή μιας λύρας να παίζει ή ενός παραδοσιακού φαγητού, αλλά τη συνέχιση της ιστορίας. Γιατί μέσα στην περιπέτεια της ιστορίας, οι οικογένειες μας έχουν ζήσει κάποια πράγματα, τα οποία θα πρέπει να μεταφέρουμε στις επόμενες γενιές. Με τρομάζει η αίσθηση ότι θα χαθούν ορισμένα πράγματα».
Οι απόψεις αυτές διατυπωμένες στο 14ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ποντιακών Συλλόγων για την Εθνική Αυτογνωσία από την Εύα Καϊλή και από τον δημοσιογράφο Στέφανο Διαμαντόπουλο, θα πρέπει να γίνουν γνωστές σε όλους τους Πόντιους, που συμμετέχουν στα κοινά, και να κατανοηθούν και από εκεινους που αναλαμβάνουν κάθε φορά, τη διοργάνωση συνεδρίων για τον ποντιακό ελληνισμό, οι οποίοι δεν είναι βέβαιο, αν, μετα από όσα άκουσαν, έγιναν σοφότεροι.
Πέρα από τους χορούς και τα τραγούδια και πέρα από το ...τανομένον σιορβά και τα βαρένικα, δεν αρκεί το γεγονός της υπενθύμισης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα ο ποντιακός ελληνισμός από εκείνους που γνωρίζουν. Αυτό αποτελεί ένα, το πρώτο βήμα. Μπορεί να είναι σημαντικό, δεν είναι, όμως , το όλον. Μέχρι να φτάσει ο ποντιακός ελληνισμός στα αποτελέσματα που επιδιώκει, χρειάζεται να περάσει κι από αλλα στάδια, ένα από τα οποία είναι και η πολιτική συνειδητοποίηση, η οποία θα οπλίσει με την απαιτούμενη δυναμική τον δύσκολο αγώνα.
Ένα από τα μεγάλα θέματα του ποντιακού ελληνισμού είναι και η ανταλλάξιμη περιουσία, την οποία άρπαξαν διάφοροι επιτήδειοι σαν αντάλλαγμα, για τις υπηρεσίες που προσέφεραν στις διάφορες παρατάξεις που κυβέρνησαν τον τόπο από την εποχή της ανταλλαγής και μετα. Το θέμα της ανταλλάξιμης περιουσίας μπορεί να πάρει τον δρόμο του για λύση μόνον εφόσον κατανοηθεί ότι πρέπει να δοθεί σκληρός πολιτικός αγώνας ανεξαρτήτως της κομματικής θέσης των αγωνιζόμενων ποντίων.
Το ίδιο και με το άλλο, επίσης μεγάλο θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού. Ο αγώνας είναι πολιτικός, πρέπει να είναι πολιτικός, γιατί τη γενοκτονία δεν την αναγνωρίζουν, καταρχήν , τα ελληνικά πολιτικα κόμματα. Κανένα δεν εχει τη διάθεση να προχωρήσει σε πρωτοβουλίες για την αναγνώριση της γενοκτονίας. Μάλιστα, τα κόμματα της Αριστεράς την αντιμάχονται και εκείνα της συντήρησης παριστάνουν τους ανήξερους.
Για την προώθηση του πολιτικού αγωνα των Ποντίων, βεβαίως, δεν νομίζουμε ότι μπορεί να περιμένει κανείς τίποτε το σπουδαίο από τα σημερινά σχήματα μέσα στον ποντιακό χωρο. Αυτοί για αλλα τρώγονται. Γι αυτό τη μόνη ελπίδα αποτελούν οι νέοι. Όχι οι νέοι που ξέρουν μόνον να χορεύουν, αλλα και που σκέφτονται και που θα ερευνήσουν την ιστορία μας , τη συνέχειά μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου