"Η Μάχη της Κρήτης συνεχίζεται"

Πρόλογος στην έκδοση του βιβλίου του Μάξιμου Σιβετίδη από τον αδελφό του, τον μεγάλο λογοτέχνη Βίκτωρα Σιβετίδη.

Μια ακόμη θύμηση για τη Μάχη της Κρήτης αυτό το βιβλίο του Μάξιμου Σιβετίδη. Για τη Μάχη που γονάτισε μια στιγμή το χιτλερικό τέρας και αντήχησε σαν προανάκρουσμα της μελλοντικής νίκης, και αντιβούισε σαν κυματοθραύστης και άστραψε σαν καλός οιωνός για την Ανάσταση ολόκληρης της Ευρώπης.

Αρκετά γράφτηκαν από λογοτέχνες και ιστορικούς για την τιτανομαχία αυτή, αλλά το θέμα, θαρρούμε, δεν μπορεί να θεωρηθεί εξαντλημένο. Πολλές οι άγνωστες πτυχές του. Και κάθε καινούργια ανασκαφή τους δικαιώνει την έκδοση ενός βιβλίου και καθορίζει την αξία του. Αυτό επιχειρεί και ο Μάξιμος Σιβετίδης. Συγγραφέας με πηγαίο, λιτό ταλέντο, εκμαιεύει με θαυμαστή απλότητα, αλλά και ωριμότητα - χά­ρισμα του πολεμιστή - όλη τη δύναμη και όλη την πολλα­πλότητα του μεγαλειώδους αυτού άθλου του κρητικού λαού.

Βασικό γνώρισμα, κυριαρχικό στοιχείο της μαρτυρίας αυ­τής για τη Μάχη της Κρήτης είναι η αυθεντικότητα της περι­γραφής. Η αβίαστη αφήγησή είναι φορτωμένη από όλα εκείνα τα λιτά και κατανυκτικά γνωρίσματα της κρητικής γης - για­λούς, βουνά, λεμονοδάσος, αρματωσιές, καλοκαίρια, έρωτες και σπηλιές - λες και στα χώματα αυτά σμίγει κάθε τόσο η τραχύτητα με την τρυφερότητα. Και είναι τα δύο αυτά μαζί και ανάμεσα οι χυμοί της φύσης και της ζωής, που σφύζουν σαν το αίμα μέσα στο κυκλοφοριακό σύστημα του βιβλίου.

Και το σπουδαιότερο: κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ο κρητικός - ο ελληνικός, γενικότερα - λαός, με τις αρετές του, τα ανδραγαθήματά του, τη μεγάλη καρδιά και σοφία του. Ένα στοιχείο που κάνει πολύ επίκαιρο το μήνυμα του βιβλίου είναι ο έντονα αντιμοναρχικός χαρακτήρας του.

Και μια λεπτομέρεια, που δεν είναι καθόλου λεπτομέ­ρεια: ο συγγραφέας - αληθινός στην απλότητά του — είναι συνάμα μια σύγχρονη συνείδηση, που συνταύτισε τη μοίρα του με τα απλά και μεγάλα πεπρωμένα της Πατρίδας και του λαού μας. Από τη σκοπιά του πολεμιστή κρίνει όλα τα συμβάντα, με την αυστηρότητα που ταιριάζει σε έναν άν­θρωπο, ο οποίος αιμοδοτεί, κάνοντας το πατριωτικό του καθήκον. Αυτός ο απλός δεκανέας του ελληνικού στρατού πήγε στην Κρήτη να πολεμήσει τον σιδερόφραχτο φασισμό και έφυγε γεμάτος αγάπη για τον μεγαλόψυχο λαό της μαρ­τυρικής Μεγαλονήσου.

Ο συγγραφέας, όπως προβάλλει από τις σελίδες των αναμνήσεων αυτών, δεν αποτελεί μια συνηθισμένη περίπτω­ση. Είναι γέννημα και θρέμμα των βιωμάτων που ζωντανεύ­ει. Και είναι πολύ εύστοχος στην επιλογή του θέματος της συγγραφικής του εργασίας. Από την όλο κατατρεγμούς ζωή, που ξεκινάει από αιώνες, επιλέγει και κορφολογεί τον ανθό που συμπυκνώνει τους άμεσους αγώνες και λυτρωτικούς πό­θους του λαού μας.

Απαλλαγμένος από καθετί το περιττό και φτιαχτό, μι­λάει με λέξεις μικρές για πράγματα μεγάλα, δίχως να παρασύρεται ούτε στιγμή από το πάθος της ρητορείας. Γιαυτό και η αφήγησή του είναι λαγαρή και αβίαστη, σαν τη ροή του αίματος στις φλέβες του. Έτσι, η ανάγνωση του βιβλίου του, ξαναζωντανεύοντας την τιτανομαχία εκείνη, συγκινεί, συναρπάζει, φρονηματίζει. Και αυτό πιστεύουμε ότι θα κά­νει τους αναγνώστες να το διαβάσουν με ενδιαφέρον και, μάλιστα, να το αγαπήσουν.

Ο συγγραφέας γεννήθηκε στον Καύκασο και από μικρό παιδί, η οικογένειά τον έφερε στην Ελλάδα μαζί με τα ελλαδικά της όνειρα. Επειδή οι νέοι αυτοί Αργοναύτες δεν γύρι­σαν στην πάτρια γη ούτε με το Χρυσόμαλλο δέρας ούτε με την τραγική Μήδεια στο καράβι τους, στον μώλο τους υπο­δέχτηκε η πείνα, η αθλιότητα, οι αρρώστιες, το θανατικό.

Ο μικρός, όλη αυτή την Οδύσσεια δεν τη γνώρισε, αλλά καθώς είναι σαν σφουγγάρι η μνήμη του κάθε παιδιού, ρούφηξε και αυτός την εποχή του, που με τον καιρό καταστά­λαξε στα κατάβαθα της ψυχής του, μαζί με τις τραγικές περιπέτειες των συγγενών και των ομοιοπαθών του. Και είναι αυτό το στοιχείο που έδεσε το ατσάλι και τον ώθησε σε προμηθεϊκές ανατάσεις, σε αγώνες ριζοσπαστικούς, που καμία εφήμερη απόλαυση και αυταπάτη δεν μπορούσε να ανακύψει.

Ο συγγραφέας τράβηξε τον δρόμο του με συνέπεια και διαύγεια, μια πορεία ακλόνητη σαν τα ριζιμιά λιθάρια του Καυκάσου του. Και πριν ωριμάσει το διαισθανόταν και ώρι­μος πια το συνειδητοποίησε πως η μάχη εκείνη, που άρχισε με τις «δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο»*, συνεχίζε­ται. Γιατί ο λαϊκός αγώνας, με τη μια ή την άλλη μορφή, συ­νεχίζεται και θα συνεχίζεται ακάθεκτα, ώς την τελική νίκη.
Β. ΒΙΤΑΚΗΣ
(Ψευδώνυμο  του Βίκτωρα Σιβετίδη)

*σ. σ. Με τον τίτλο «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» έχει μείνει στην ιστορία η επανάσταση των σοβιετικών το 1917 στη Ρωσία